To μυστικό που τόσα χρόνια κρατούσα για την Έμμα μου που αύριο έχει γενέθλια

Ήμουν στο μαιευτήριο. Το ίδιο ακριβώς που πριν 3 μήνες είχε έρθει η προϊσταμένη νοσοκόμα να μου πει πως είναι σχεδόν αδύνατο να φύγω από εκεί με το μωρό στην κοιλιά. Είχα αρχίσει να κάνω έντονους σπασμούς τότε, παραμονές της Αγίας Μαρίνας και σχεδόν είχα χάσει τα αμνιακά υγρά και ήμουν μόνο τεσσάρων μηνών. (Δύσκολα αναπληρώνονται σε αυτή τη φάση της εγκυμοσύνης γιατί το έμβρυο είναι μικρό και ουρεί ελάχιστα).

Είχα μια τρύπα στον αμνιακό σάκο που δεν έκλεισε ποτέ και γι ´ αυτό έβγαλα όλη την εγκυμοσύνη στο κρεβάτι, σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα και μπάνιο.

Κοίταξα τότε την προϊσταμένη και κατάλαβα πως όλα λέγονται και όλα θέλουν τον τρόπο τους. Πήρα αμέσως τον εξαίρετο γυναικολόγο μου, Βασίλη Καπετάνιο και του είπα όσα μου μαρτύρησε η κυρία προϊσταμένη. Μου είπε πως ο κάθε οργανισμός αντιδρά διαφορετικά, να μη σκέφτομαι αρνητικά και όλα θα πάνε καλά.

Είχα πίστη, αυτή δεν την έχασα ποτέ αν και κάποιες νύχτες έκλαψα πολύ. Την ίδια μέρα ο Πατέρας Σπυρίδωνας ήρθε στο μαιευτήριο να με μεταλάβει για να πάει η Θεία Κοινωνία στο μωρό.

Όταν είσαι αδύναμος έχεις δικαίωμα και να κλάψεις ακόμη κι αν έχεις αφήσει τον ερχομό του παιδιού σου στην Παναγιά και το γιατρό σου. Έμαθα πως δύο γυναίκες που τότε μπήκαμε μαζί με την ίδια κλινική εικόνα έφυγαν χωρίς το μωράκι τους μέσα. Ούτε να μπω στην κοιλίτσα τους δεν ήθελα, ούτε και τα παπούτσια τους ήθελα να φορέσω και να περπατήσω.

Η προϊσταμένη είχε δίκιο αλλά στον «κλινικά νεκρό» όπως ήμουν εγώ τότε δεν του δίνεις τη χαριστική βολή. Η αλήθεια είναι πως κατάφερα και βγήκα με το μωράκι στην κοιλιά και την τρύπα στον αμνιακό σάκο ανοιχτή. Αν και ήμουν μόλις τεσσάρων μηνών και έχανα υγρά από τον αμνιακό με τις συσπάσεις της μήτρας το Εμμάκι μου φρόντιζε να κάνει «θαυματουργά τσισάκια» και να αναπληρώνει λίγα υγρά για να μπορεί να ζει.

Η αλήθεια είναι πως νοσηλεύτηκα κι άλλες φορές με το ίδιο πρόβλημα. Συσπάσεις σαν γέννα και λιγοστά αμνιακά. Σαν σήμερα πριν δέκα ακριβώς χρόνια ήμουν πάλι στο μαιευτήριο και σήκωνα τα χέρια στον ουρανό από τις συσπάσεις, τους ορούς και την ένταση αλλά δεν είχα φόβο. Ήξερα πως είχα με μεγάλη δυσκολία αγγίξει τους επτά μήνες, 32η εβδομάδα, και πως ότι και να συνέβαινε θα ερχόταν στη ζωή. Είχε δεχτεί πολλές φορές τη Θεία Κοινωνία από τον Πατέρα Σπυρίδωνα που μου την έφερνε στο κρεβάτι μιας και δεν μπορούσα να σηκωθώ.

Η Έμμα μου έμεινε στην κοιλίτσα άλλη μια μέρα. Οι συσπάσεις ήταν έντονες, κανένας ορός δεν τις μετρίαζε κι εγώ δεν είχα φόβο. Ο γιατρός μου ήρθε και μου λέει έρχονται να σε πάρουν να σε δω στον υπέρηχο. Του λέω γεννάω σήμερα θα το δεις. Και είδε… Αμνιακά υγρά μηδέν.

Αντίστροφη μέτρηση.

Άρον άρον προετοιμασία.

Επισκληρίδειο.

Ο αναισθησιολόγος ήξερε να με ηρεμεί καθ’ όλη τη διάρκεια. Όταν ο γιατρός την έβγαλε μου λέει «θα σου ανοίξω λίγο την κουρτίνα για δευτερόλεπτα να τη δεις.» Του λέω « ναι.» Μου λέει «μη φοβηθείς όμως.»

Ίσα που πρόλαβα να δω ένα ανοιχτόχρωμο μωράκι με μαλλιά να κλαίει. Και μετά ένιωσα την ταχύτητα τους να το βάλουν στη θερμοκοιτίδα και στην Εντατική όπου έμεινε αρκετό καιρό. Μετά βγήκε στο κουνάκι μέχρι να μεγαλώσει (να πάρει λίγα γραμμάρια) και να την πάρουμε σπίτι.

Εγώ την είδα δυο μέρες μετά. Πονούσα, δεν μπορούσα να πάω. Όμως την είδα παράνομα από μια φωτογραφία που τράβηξε ο σύζυγος στο επισκεπτήριο. Τοσοδούλα, μικρούλα με αναπνευστήρες και όντως ξανθούλα όπως πρόλαβα να τη δω.

Σαν αύριο μπήκε για πάντα η πίστη στη ζωή μου, ρίζωσε βαθιά και ότι και να γίνει κανείς δεν θα την ξεριζώσει. Ξέρω η πίστη δοκιμάζεται και έχουμε δικαίωμα να λυγίσουμε αλλά να ξανασηκωθούμε. Αν και ανοιχτός ο αμνιακός σάκος τόσο καιρό κανένα μικρόβιο δεν είχε μπει στο Εμμάκι μου. Η Θεία Κοινωνία που έπαιρνε την είχε προστατεύσει.

Ομολογώ την πίστη μου και ευχαριστώ τον γιατρό μου που με κατανόησε και μαζί φέραμε στη ζωή το φως μου, το λουλούδι μας όπως την αποκαλεί χρόνια τώρα ο μπαμπάς Αντώνης. Την τάιζε στο κουνάκι της ΜΕΘ νεογνών και έλιωνε. Εγώ δεν ξέρω πως αλλά νόμιζα πως ακόμη την είχα στην κοιλιά. Είναι κάποιες στιγμές που δεν θα ξεχαστούν ποτέ και όποτε τις θυμάμαι τα δάκρυα χαράς θα γεμίζουν το πρόσωπο, όπως και τώρα που το αποτυπώνω για να το μοιραστώ μαζί σας.

Η Θεία Κοινωνία είναι το μυστικό που τόσα χρόνια κρατούσα και τώρα που έγινε δέκα ετών ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας και να ομολογήσω Ενώπιον Θεού και Ανθρώπων την παντοτινή μου Πίστη. Ευσταθία- Μαρία έγινες δέκα ετών. Ο μπαμπάς Αντώνης και η μαμά Ζήνα ξέρουν πως είσαι το δικό τους θαύμα.

Πιστέψτε κι εσείς στο δικό σας θαύμα. Να έχετε πίστη πως θα τα καταφέρετε. Μην πιστέψετε ούτε μια στιγμή πως δεν θα τα καταφέρετε. Η πίστη θέλει δύναμη και αλήθεια. Ξέρω πως υπάρχουν και οι μικροί «διάβολοι» της ζωής. Ζήστε μαζί τους, αλλά πείτε τους δεν σας φοβάμαι. Όταν δεν βρουν καλό έδαφος αποχωρούν κι εσείς βγαίνετε νικητές. Όταν τους νίκησα, ήρθε η Έμμα.

Άγγελε μου, ήλιε μου αύριο γίνεσαι 10 ετών. 12/10/10, ημέρα Τρίτη τότε. Αύριο είναι η μέρα σου. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο αν δεν είχε αυτή τη διαδρομή μέχρι να βγεις στο φως της ζωής. Κάθε σκοτάδι της ψυχής μου σε περίμενε να το φωτίσεις.

Παναγιά μου κάθε σου φωνή που άκουσα στα δύσκολα μου την έχω φυλακτό. Κάθε σου επίσκεψη ξεχωριστή. Με νανούρισες, με συντρόφευσες, με σήκωσες. Όταν δεν κοιμόμουν, βράδια ατέλειωτα ήσουν μαζί μου, δίπλα μου. Εκεί δίπλα στον πρώτο της υπέρηχο που φαίνεται η γαλλική μυτούλα. Τα ‘χω όλα «κλειδωμένα» ήλιε μου. Σηκώνω τα χέρια ψηλά και ομολογώ την πίστη μου.

Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.