Η εξομολόγηση της Σοφίας: Ο σύντροφός μου με κακοποιούσε καθημερινά – Θα μπορούσα να είμαι η Κυριακή…Έφτασε να μου κοπανάει το κεφάλι σε πράγματα, σε αντικείμενα, σε έπιπλα, να με πετάει στο πάτωμα, να με τραβάει από τα μαλλιά….

Ένα 28χρονο κορίτσι σπεύδει για βοήθεια στο αστυνομικό τμήμα και βρίσκεται άγρια δολοφονημένο από τον πρώην σύντροφό της, λίγα μέτρα από το φυλάκιο.

Πόσο ασφαλείς αισθανόμαστε, μετά το προκλητικό έγκλημα μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας;

Το χρονικό της προδιαγεγραμμένης δολοφονίας. Αμείλικτα ερωτήματα για τους χειρισμούς της ΕΛ.ΑΣ.

Τα μαύρα σημεία και τα κενά της εν ψυχρώ δολοφονίας της 28χρονης γυναίκας. Τα λάθη και οι παραλείψεις, που οδήγησαν στην ενέδρα θανάτου της άτυχης Κυριακής.

Οικογένειες θυμάτων, γυναίκες που έζησαν τον εφιάλτη και ειδικοί αναλύουν τη σύγχρονη μάστιγα, που οδήγησε στην 5η γυναικοκτονία για το 2024.

Ανάμεσα τους  και η Σοφία, η οποία με δάκρυα στα μάτια μοιράστηκε τη δική της ιστορία κακοποίησης.

“Τον συνάντησα στη χειρότερη περίοδο της ζωής μου και δεν είναι τυχαίο αυτό. Είμαι ένας άνθρωπος τρομερά δυναμικός που δεν δέχομαι κανείς να μου πει το παραμικρό. Παρ’ όλα αυτά δέχτηκα ένας άνθρωπος να με κακοποιεί. Γιατί ζουσα σ’ ένα περιβάλλον που είχα έναν μπαμπά άρρωστο, που ήταν… φυτό, που ήταν 50 χρονών, που του είχα τρομερή αδυναμία, που τον φροντίζαμε κάθε μέρα με όλα τα μέσα για να ζει αξιοπρεπώς μέχρι που εν τέλει έφυγε από τη ζωή… Εγώ σε αυτή την περίοδο της ζωής μου ήμουν 18 χρονών και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που είχε συμβεί στην οικογένεια μου. Δεν ήθελα να το δεχτώ.

Μια μέρα γνωρίζω αυτόν τον άνθρωπο. Ήμουν έξω και με προσεγγίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Λέω “γιατί όχι να μην ξεκινήσω μια νέα σχέση που μου κάνει καλό, που μου φέρεται ωραία κι όλα αυτά που ήθελα να ακούσω εκείνη την περίοδο”.

Εκείνος ο άνθρωπος ζούσε και μόνος του και έτσι βρήκα την ευκαιρία να μπορέσω να φύγω από το σπίτι μου. Ένα σπίτι που δεν μπορούσα να ζω γιατί δεν μπορούσα να βλέπω τον μπαμπά μου σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορούσα να βλέπω τον μπαμπά μου να του μιλάω και να μην παίρνω απάντηση και έναν άνθρωπο που πεθαίνει κάθε μέρα σε ένα κρεβάτι και πεθαίνουμε κι εμείς γύρω του. Οπότε για μένα ήταν η τέλεια ευκαιρία να φύγω από το σπίτι και να πάω να μείνω μαζί του…

Στον ενάμιση μήνα που μέναμε μαζί, που όλα ήταν τέλεια και ήμασταν πάρα πολύ ερωτευμένοι… πάνω σε έναν διαπληκτισμό  μας με χαστούκισε. Εγώ θεώρησα ότι είναι η κακιά στιγμή γιατί δεν μου είχε δώσει κανένα δικαίωμα ότι αυτός ο άνθρωπος θα ήταν κακοποιητικός. Ήταν ο πιο ευγενικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και έδειχνε να μ’ αγαπάει τόσο πολύ που δεν πίστευα ότι μπορεί να μου φερθεί έτσι….

Μετά από ένα μήνα, η βία έγινε συνήθεια. Έγινε καθημερινότητα. Δεν περνούσε που να μην με χτυπήσει. Δεν περνούσε μέρα που να μην φερθεί απάνθρωπα. Δεν υπήρχε μέρα που να μην με προσβάλει. Που να μην ελέγξει, που να μην με απομακρύνει από το οτιδήποτε έκανα στη ζωή μου τότε.

Το περίεργο της υπόθεσης όμως είναι ότι δεν με πονούσε. Γιατί πονούσα τόσο πολύ για τον μπαμπά μου και το ‘ξερε και το εκμεταλλεύτηκε που δεν μπορούσα να πονέσω περισσότερο για να μία γρατζουνιά ή μία μελανιά ή ένα χτύπημα στο κεφάλι…

Μου έλεγε ότι φταίω εγώ, που τρώω ξύλο. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν έφτασε να μου κοπανάει το κεφάλι σε πράγματα, σε αντικείμενα, σε έπιπλα, να με πετάει στο πάτωμα, να με τραβάει από τα μαλλιά, να με σέρνει και όχι να μου ζητάει συγγνώμη, αλλά να μου λέει ότι φταίω που τρώω ξύλο γιατί έχω κατάθλιψη, γιατί δεν μπορώ να διαχειριστώ τον πόνο μου για τον μπαμπά μου και ότι είμαι τρελή και παρανοϊκή και ότι εγώ φταίω που μου φέρεται έτσι.

Άκουγα συνεχώς γιατί δεν φεύγεις. Αν είναι τόσο εύκολο να φύγει κάποιος, ας το κάνει. Όταν εγώ ζω σε ένα σπίτι, είμαι 18 χρονών. Είμαι παιδί. Ήμουν πρωτοετής φοιτήτρια τότε. Όταν ζω λοιπόν, σε ένα σπίτι που βλέπω μία μητέρα να παλεύει να κάνει καλά τον άνδρα της, να βλέπω δύο κόρες που παλεύουν να κάνουν καλά τον μπαμπά τους. Κι εγώ να είμαι σε τόσο ευάλωτη ψυχολογική κατάσταση, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουν ποτέ, θα ήταν να φύγω να γυρίζω στο σπίτι μου χτυπημένη και να πω στη μαμά μου ότι “μαμά δες με πως είμαι, με χτυπάει, μου φέρεται άσχημα” και να στερήσω πέντε λεπτά φροντίδας απ’ τον μπαμπά μου. Δεν θα το έκανα ποτέ στην οικογένεια μου αυτό. Προτιμούσα να μου φέρεται έτσι, προτιμούσα να κινδυνεύω και να τρώω ξύλο κάθε μέρα. Έχουν περάσει από τότε έξι χρόνια και η μαμά μου το έμαθε πριν από δύο μήνες. Δεν ήξερε τίποτα…

Έμαθε μία φίλη μου γι’ αυτό το περιστατικό. Την πήρα τηλέφωνο μια μέρα που ήμουν σε ψυχολογική… πτώση και της είπα ότι “αυτός ο άνθρωπος με χτυπάει σε παρακαλώ έλα”. Μετά από μία ώρα με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι “δεν μπορώ να έρθω γιατί το αγόρι μου δεν μπορεί να με φέρει”.

Μία ώρα μετά… Φωτογραφίες σε κλαμπ με ποτάρες και τα λοιπά… Εκεί κατάλαβα ότι είμαι μόνη μου. Πήρα την απόφαση να μιλήσω σε έναν άνθρωπο κι αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτα. Οπότε είπα “ή παλεύεις μόνη σου ή κάθεσαι κι ό,τι γίνει ή πάω στην αστυνομία;”

Οπότε μένω εκεί και μας βλέπουν οι γονείς του. Μας βλέπουν πάνω σε έναν καβγά και η απάντησή τους στον… κανακάρη τους ήταν “καλά αυτή γιατί δεν την χωρίζεις; Αφού είναι κακή επιρροή για σένα. Αφού σε καταστρέφει. Κοίτα τι άνθρωπο σε κάνει αυτή;” Και εν τέλει έναν χρόνο μετά απλά με πέταξαν στον δρόμο. Με τα πράγματα μου. Και αναγκάστηκα να γυρίσω σπίτι. Πολύ πληγωμένη, πολύ τραυματισμένη.

Εννοείται πως σιγά μην με άφηνε να φύγω έτσι… Γιατί μετά με ξαναενόχλησε. Με κλάματα, με μετάνοιες…

Η μητέρα μου και η αδερφή μου νόμιζαν ότι είχα πέσει σε κατάθλιψη γιατί χώρισα. Εγώ ήμουν έτσι γιατί κουβαλούσα ένα τόσο μεγάλο φορτίο στην πλάτη μου που δεν μπορούσα να το μοιραστώ. Δεν μπορούσα να δω τη μαμά και την αδερφή μου να πονάνε κι άλλο απ’ όσο πόναγαν. Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Προτιμούσα να το κάνω μόνη μου. Προτιμούσα να το αντιμετωπίζω μόνη μου. Νόμιζα ότι ήμουν τόσο δυνατή που θα μπορούσα να το περάσω όλο μόνη μου. Κι έφτασα να μιλήσω σε ψυχολόγο έξι χρόνια μετά που δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου.

Βλέπω τους γονείς που τα παιδιά τους δεν ήταν τόσο τυχερά όσο εγώ. Γιατί εγώ, ήμουν τυχερή. Αλλά ζούμε σε μια κοινωνία που ζούμε από τύχη; Είμαι τυχερή και νιώθω άσχημα που είμαι τυχερή που ζω, γιατί άλλες κοπέλες δεν ήταν τυχερές”, τόνισε στην εξομολόγηση της.

Δείτε το video