Ας χαρίσουμε στην Άσπα τα Χριστούγεννα που με δυο πυροβολισμούς θέλησε να της στερήσει ο πατέρας της
Γράφει η Ζήνα ΚουτσελίνηΕλάτε να γίνουμε όλοι μια αγκαλιά σε μια κοινωνία αλληλεγγύης.
Σήμερα ζήτησα από την Άσπα, το κορίτσι που ο ίδιος της ο πατέρας πυροβόλησε να σας μιλήσει! Δεν μπορεί όμως. Ο ίδιος της ο πατέρας ήθελε να δώσει τέλος στη ζωή της. Της ζήτησε να φάνε για να της ρίξει δύο σφαίρες λίγο αργότερα, και μάλιστα όπως μου είπε ο περιπτεράς σε μια αυτοψία που έκανα στο σημείο κάποια χρόνια μετά, η Άσπα έτρεξε να γλιτώσει την δεύτερη σφαίρα αλλά την κυνήγησε. Η Άσπα δεν μπορεί πια να γράψει, δεν μπορεί να περπατήσει, δεν μπορεί να ζήσει όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να ξαναστολίσει το χριστουγεννιάτικο δέντρο, και δεν μπορεί να ανάψει τα φωτάκια του. Μόνο μπορεί να το κοιτά με εκείνα τα έντονα, και επίμονα, γεμάτα γιατί μάτια της.
Οι περισσότερες φίλες της χάθηκαν από δίπλα της, όμως μαζί με την μητέρα της Σπυριδούλα και τον σύντροφο της Κώστα ζουν σε ένα μικρό ισόγειο κάπου στα νότια προάστια και προσπαθούν να την κρατήσουν στη ζωή με χαμόγελο και αξιοπρέπεια.
Παλεύουν…
Ζήτησα από τη Σπυριδούλα να γράψει σε πρώτο πρόσωπο την αλήθεια της! Να την κοιτάξει στα μάτια και να αφηγηθεί. Σκόρπιες σκέψεις σε μια αληθινή ζωή άλλοτε στο φως και άλλοτε στο σκοτάδι. Κάποιες φορές εισέβαλαν στις ζωές τους άνθρωποι τοξικοί, όμως η Άσπα τους έδιωχνε. Έβλεπε, και μιλούσε με τα μάτια της.
Είναι τόσο όμορφη.
Τι ΠΑ ΤΕ ΡΑΣ ήταν αυτός;
Πως μπόρεσε;
Την εκδικήθηκε τελικά;
Λίγες ώρες αργότερα έδωσε τέλος στη ζωή του…
Σπυριδούλα πάμε..: γράφε.
Άσπα μίλα… με τα μάτια. Άσπα ακολούθησε μας. Άναψε τα φωτάκια. Μπορείς με τη βοήθεια όλων μας.
«Στολίζω….
Και οι σκέψεις σκοτώνουν και σβήνουν στολίδια και φωτάκια. Εγώ όμως συνεχίζω γιατί έτσι έμαθα. Όμως το μυαλό ποιος μπορεί να το ελέγξει; Πάει πίσω, πολύ πίσω.
Δεκέμβρης 2013…
Εντατική μονάδα του ΚΑΤ, δωμάτιο 7! Μπόγρη Ασπασία, ετών 17, πυροβολισμός εξ επαφής…
Σβήνεις, είπαν, και εγώ σκύβω και σου ψιθυρίζω, “Ασπα μου,μονάκριβη μου. Άνοιξε τα μάτια σου, στόλισα παιδί μου. Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα! Ποτέ ξανά δεν θα αφήσουμε να γκρεμίσουν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Άνοιξε τα μάτια σου και εγώ στο ορκίζομαι πως πάντα θα το στολίζουμε παρέα. Και το έκανε, και εγώ δεν αθέτησα τον όρκο μου.
Στολίζω πάντα νωρίτερα όπως της άρεσε. Δυσκολίες αφάνταστες. Άγχη και τρόμος, επτά χρόνια ασταμάτητα! Όμως στολίζω πάντα και εσύ κοιτάς!
Τίποτε δεν είναι το ίδιο, μα εμείς συνεχίζουμε παιδί μου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά που τραβάμε έρχεται φέτος και ο covid να ισοπεδώσει και να καταστρέψει και την παραμικρή ελπίδα.
Ομάδα υψηλού κινδύνου εσύ, και εγώ τρέμω στην ιδέα πως θα συμβεί κάτι.
Όμως στολίζω και εσύ κοιτάς.
Σου λέω “μην φοβάσαι,ξέρεις πολύ καλά τι θα κάνουμε για να ξορκίσουμε πάλι το κακό. Προσευχή και χαμόγελο.
Δεν έχω να της πω κάτι άλλο και δεν πρέπει. Μέσα μου κλαίω αλλά στολίζω και εσύ πάλι Άσπα μου με κοιτάς, κοιτάς επίμονα και βαθιά όπως τότε.
Και στο τέλος νικάς πάντα μονάκριβη μου κόρη!
Γιατί τελικά εσύ είσαι τα Χριστούγεννα ψυχή μου!
Συνέχισε να κοιτάς…
Θα συνεχίζω να στολίζω…»
«Έλα αστέρι μου, Άσπα μου δείξε μου το αστέρι σου. Έλα μαμά γράψε, ίσως μας νιώσουν κάποτε. Ίσως σηκωθώ όρθια, ίσως τους κοιτάξω στα μάτια και πω εγώ το ευχαριστώ και όσα τόσα χρόνια κρατάω μέσα μου. Γιατί μπαμπά μου; Γιατί;;;
Γράφω Άσπα, σε λίγο θα ανάψω τα φωτάκια με το δικό σου φωτεινό αστέρι.
“Στο ψηλό σημείο του δέντρου,εκεί που έβαζες εσύ το αστέρι, τώρα εγώ δεν μπορώ ούτε τα χέρια μου να σηκώσω. Βλέπεις αθροιστικά με τα χρόνια, η κούραση γιγαντώνεται. Δεν υπάρχει βοηθός, γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα.
Χαμογελώντας σου ψιθυρίζω πως θα ανέβω στην καρέκλα, κρατά με να μην πέσω.
Ξέχασα πως είναι να γελάω πραγματικά. Πως θα μπορούσα όμως, γνωρίζοντας την κατάσταση, και τον δύσκολο χειμώνα που μας περιμένει. Ενοίκια απλήρωτα, ΔΕΗ το ίδιο, και για θέρμανση ούτε καν! Μια σόμπα κ πολύ μας είναι. Άντε τώρα κυρίες και κύριοι,να ζήσεις με μια τέτοια κατάσταση με 730 ευρω το μήνα.
Αχ βρε Άσπα μου, γινόμαστε επαίτες για πράγματα που έπρεπε ήδη να έχουμε από την πολιτεία. Δύσκολα τα πράγματα, μα είπαμε. Τίποτα δεν θα μας γκρεμίσει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας.
Εσύ χαμογέλα να ξορκίζεις το κακό και εγώ θα κάνω ότι χρειαστεί για να κρατήσω αυτό το χαμόγελο φωτεινό.»
Άσπα πόσο σε κατάλαβα τελικά!
Εσύ τα είπες, εσύ τα έγραψες και ξεπήδησαν οι σκέψεις στην μανούλα σου. Άσπα ξέρουμε. Αν θέλουμε μπορούμε να σε βοηθήσουμε. Να σου δείξουμε την αγκαλιά μας!
Μπορούμε αδέρφια.
Πάμε.
Να στολίσουμε το δέντρο μας και τις ψυχές μας.
