«Πάντα να τρώτε πρώτα το επιδόρπιο»: Οι συμβουλές ζωής που έδωσε μια συγγραφέας λίγο πριν πεθάνει από καρκίνο του εγκεφάλου

H τελευταία επιθυμία μιας συγγραφέα με καρκίνο του εγκεφάλου προς τη φίλη της ήταν να της αφήσει ένα σημείωμα με ό,τι της δίδαξαν η ζωή και η αρρώστια της. Μετά τον θάνατο της Kerri Grote, η κολλητή της το μοιράστηκε με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνοντάς το viral. Όπως έγραψε:

«Σήμερα το πρωί πέθανε η φίλη μου Kerri Grote. Ενώ προσπαθώ ακόμα να το επεξεργαστώ, θα ήθελα να μοιραστώ το κείμενο που άφησε με την επιθυμία να διαβαστεί μετά τον θάνατό της. Η ζωή είναι μικρή. Ελπίζω να σας δώσει προοπτική, έμπνευση και ανακούφιση όπως συνέβη και με εμένα. Αναπαύσου εν ειρήνη, Kerri. Σε αγαπάω.

“Αν το διαβάζετε αυτό, ο καταραμένος καρκίνος του εγκεφάλου μάλλον με νίκησε.

Αλλά να ξεκαθαρίσω το εξής, όσο μπορώ ακόμα: Δεν έχασα τη “μάχη” εναντίον του. Αυτό είναι ένα πλήθος από αηδίες με τις οποίες η κοινωνία φορτώνει τους καρκινοπαθείς. Η δυτική ιατρική και ιδιαίτερα η δυτική κουλτούρα νιώθει τόσο άβολα να μιλάει για τον θάνατο, που προτίμησε να δημιουργήσει αυτή τη μεταφορά της “μάχης” που, στην πραγματικότητα, εκθέτει τους ανθρώπους που πεθαίνουν από καρκίνο.

Σας έχω νέα: Κανένας δεν βγαίνει ζωντανός από τη δοκιμασία που λέγεται ζωή.

Δεν είναι ντροπή να πεθαίνεις από καρκίνο – ή από οποιαδήποτε σοβαρή ασθένεια. Και δεν χρειάζεται να είναι μάχη. Είναι μια μετάβαση που θα περάσουμε όλοι μας. Ένας σαμάνος, με τον οποίο μίλησα μετά τη δεύτερη επέμβαση εγκεφάλου που έκανα, με ρώτησε: “Τρέχεις προς τη ζωή ή δραπετεύεις από τον θάνατο;”.

«Δεν είναι ντροπή να πεθαίνεις από καρκίνο – ή από οποιαδήποτε σοβαρή ασθένεια. Και δεν χρειάζεται να είναι μάχη. Είναι μια μετάβαση που θα περάσουμε όλοι μας».

Αυτό τράβηξε την προσοχή μου!

Έχει μεγάλη διαφορά το ένα από το άλλο. Συχνά τα μπέρδευα.

Μην αφήνετε τον φόβο να καθορίζει τις επιλογές σας. Ζήστε ατρόμητα. Τρέξτε προς τη ζωή. Μην ανησυχείτε για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι.

Πιστέψτε με, δεν έχει σημασία.

Εστιάστε στον εαυτό σας. Να είστε ειλικρινείς απέναντί σας. Να είστε ο καλύτερος φίλος του εαυτού σας. Όσοι σάς πουν εγωιστές, δεν νοιάζονται για εσάς. Αν η φωνή στο κεφάλι σας σάς λέει τέτοια πράγματα, βρείτε καινούρια φωνή. Φροντίστε την ψυχική υγεία σας και αναζητήστε έναν καλό ψυχοθεραπευτή με το ίδιο πάθος με το οποίο θα αναζητούσατε ερωτικό σύντροφο.

Καλλιεργήστε φιλίες που σας ανεβάζουν ψυχολογικά. Καθώς εξελίσσονται και αλλάζουν αυτές οι φιλίες, μην τις παραγκωνίσετε ενώ αναζητάτε τη λεγόμενη “αγάπη της ζωής σας”. (Όχι, δεν σας προτείνω να κοιμηθείτε με τον κολλητό σας. Αν θέλετε κάν’τε το πάντως!)

Ένα άλλο μήνυμα που παίρνουμε από την κοινωνία και δεν είναι χρήσιμο είναι ότι έχουμε ανάγκη από μια “αγάπη ζωής”, έναν ερωτικό σύντροφο.

Ήμουν αδέσμευτη και άτεκνη όταν διαγνώστηκα με καρκίνο του εγκεφάλου σε τερματικό στάδιο. Κοίταξα γύρω μου και κατέληξα να θρηνώ καθώς με σκέπαζε ένα κύμα θλίψης. Νόμιζα ότι θα το περνούσα όλο αυτό μόνη… χωρίς σύζυγο, χωρίς παιδιά, χωρίς “μεγάλη αγάπη”.

Πόσο λάθος έκανα. Στο πρώτο ραντεβού με τους νευρο-ογκολόγους μου, μια από τις νοσηλεύτριες άρχισε να φέρνει τη μία καρέκλα μετά την άλλη για τις μεγάλες αγάπες της ζωής μου που με είχαν συνοδεύσει εκείνη τη φοβερή μέρα και πολλές που ακολούθησαν.

Ενώ άκουγα τον γιατρό να μου περιγράφει το πρόγραμμα θεραπείας 12 μηνών, εστιάζοντας στην αναπνοή μου, κοίταξα γύρω γύρω στο δωμάτιο… γεμάτο με μεγάλες αγάπες της ζωής μου: απίστευτες φίλες που είχα γνωρίσει σε διάφορες φάσεις της.

Να έχετε γύρω σας ανθρώπους που αντιδρούν στην “κακή φωνή” μέσα σας, που βλέπουν το φως σας και σας υπενθυμίζουν αυτό που είστε: μια εκπληκτική ψυχή.

«Να έχετε γύρω σας ανθρώπους που αντιδρούν στην “κακή φωνή” μέσα σας, που βλέπουν το φως σας και σας υπενθυμίζουν αυτό που είστε: μια εκπληκτική ψυχή».
Να μάθετε πώς να εισπράττετε τις αντανακλάσεις σας σε αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί είναι οι αληθινές.

Να αγαπάτε τον εαυτό σας, όσο παράξενο και ανόητο κι αν ακούγεται. Κάθε πρωί, να τον αγκαλιάζετε προτού ακόμα σηκωθείτε από το κρεβάτι. Να κοιτάζεστε βαθιά μέσα στα μάτια στον καθρέφτη. Να λέτε στον εαυτό σας, δυνατά: “Σε εμπιστεύομαι”. Αν η φωνή μέσα σας σάς πει “ζωντόβολο”, αγνοήστε την.

Καθώς προετοιμάζομαι να αφήσω αυτό το σώμα και να ξεκινήσω για το μυστηριώδες ταξίδι της ψυχής μου, ελπίζω αυτές οι παρατηρήσεις από το νεκροκρέβατό μου να σας χρησιμεύσουν κατά κάποιον τρόπο.

Αυτό που ξέρω, βαθιά μέσα μου, είναι ότι μαθαίνοντας να αγαπάω τον εαυτό μου είμαι πλέον σε θέση να πω το εξής: Νιώθω περήφανη για τον τρόπο με τον οποίο έζησα.

Σου εύχομαι, αγαπημένε αναγνώστη, να νιώσεις το ίδιο όταν πρόκειται να ξεκινήσεις για το δικό σου ταξίδι ψυχής. Μέχρι τότε, απόλαυσε τη διαδρομή. Και πάντα να τρως πρώτα το επιδόρπιο, ιδιαίτερα αν είναι κάποια πίτα!”».

Δείτε την ανάρτηση:

marieclaire.gr