Ραγίζει καρδιές η μητέρα της 4χρονης Μελίνας: Δεν θυμάμαι αν πρόλαβα να την φιλήσω…

Εξομολόγηση ψυχής: Οι σκοτεινές σκέψεις, η άρνηση για ζωή και ο ερχομός του μωρού
26.09.2023 | 11:00

Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη

Παρατηρούσα χρόνια τη Δήμητρα, τη μαμά της 4χρονης Μελίνας Παρασκάκη, μέσα στις δικαστικές αίθουσες και στους διαδρόμους των δικαστηρίων. Θα τολμούσα να πω ότι η παρουσία της ήταν πάντα σπαρακτικά διακριτική. Ένα λεπτοκαμωμένο κορίτσι που ο πόνος το άλλαξε και το ωρίμασε απότομα. Ήσυχη, ευγενής, εσωστρεφής, θλιμμένη…Σε αντίθεση με τον Μάνο, τον σύζυγο της, που επωμίστηκε και επικοινωνιακά όλο το βάρος αυτής της τραγικής υπόθεσης, η Δήμητρα παρέμενε σιωπηλή και πάντα εκτός κάδρου δημοσιότητας. Ο Μάνος η φωνή, η Δήμητρα η σιωπή. Δεν ήταν μόνο ο πόνος της ανείπωτης απώλειας. Ήταν και η ίδια χαμένη. Είχε χάσει τον εαυτό της.

Σχεδόν οχτώ χρόνια μετά, η Δήμητρα βρήκε το κουράγιο να ανοίξει την καρδιά της και να μοιραστεί μέσω του Cretalive, σκέψεις, συναισθήματα, καταστάσεις… Το πλήρωμα του χρόνου. «Τώρα πια είμαι έτοιμη» είπε, εν αναμονή της απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Ανατολικής Κρήτης. Έμοιαζε περισσότερο με κατάθεση ψυχής παρά με συνέντευξη. Αρκετές στιγμές δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της και ένιωθα, κατά διαστήματα, τον κόμπο στο λαιμό της.

Η Δήμητρα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Σουηδία. Στην Κρήτη και συγκεκριμένα στη Νεάπολη ήρθε μόνιμα το 2010 όταν πια αποφάσισε ότι ο Μάνος ήταν ο άνθρωπος της ζωής της. Το 2011 έφερε στον κόσμο τις δίδυμες κορούλες τους, την Έλλη και τη Μελίνα. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη, παρά τις δυσκολίες με δύο μωρά στην αγκαλιά. Όταν πλέον έγιναν τεσσάρων ετών και ξεκίνησαν παιδικό, ένιωσε ότι η ζωή τους είχε αρχίσει να μπαίνει σε μία τάξη αφού και η ίδια μπορούσε να εργαστεί.

Όμως η ευτυχία τους δεν κράτησε πολύ. Θυμάται σαν χθες το πρωινό της μοιραίας επέμβασης. Η Μελίνα έκλαιγε πολύ, δεν ήθελε να μπει στο χειρουργείο για την επέμβαση. Οι γονείς της προσπαθούσαν να την καθησυχάσουν. Είχαν φέρει μαζί παιχνίδια και μαρκαδόρους ζωγραφικής. «Να, εδώ θα ζωγραφίσουμε όταν βγεις με το καλό και έρθεις στο δωμάτιο» της έλεγαν. Το παιδί όμως συνέχισε να κλαίει. Μία νοσοκόμα την πήρε αγκαλιά δήθεν να της δείξει το Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Προχώρησαν στα ενδότερα. Η πόρτα έκλεισε. Τέλος. Τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι στα μάγουλα της Δήμητρας. «Δεν θυμάμαι αν πρόλαβα να την φιλήσω… Όλα έγιναν γρήγορα επειδή έκλαιγε».

Η Έλλη έφτιαχνε σκάλες με τουβλάκια και τις άφηνε τη νύχτα έξω για να κατέβει η Μελίνα από τον ουρανό  

Όταν η Μελίνα «έσβησε», η Δήμητρα υπέστη ισχυρό  σοκ. «Έκλαιγα όλη την ώρα αλλά ήμουν ήσυχη. Μια παράξενη ησυχία…».

Ακόμα και σήμερα νιώθει άσχημα που το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν να τρέξει κοντά στην Έλλη. Κοιμόταν στο σπίτι φιλικού προσώπου. Ήταν η πρώτη φορά που χώριζαν οι δύο αδερφούλες. «Την ξύπνησα… Με ρώτησε που είναι η Μελίνα. Της είπα στον ουρανό. Πήρε και την κόκκινη σημαία της η Μελίνα στον ουρανό», μου είπε.

Η Έλλη δεν έχασε μόνο την αδερφή της, έχασε και τους γονείς της, κατά κάποιο τρόπο. Έχασε αυτό που ήξερε. Τον πρώτο καιρό δεν μας ήθελε. Δεν μας κοιτούσε καν. Δεν έτρωγε. Κοιμόταν με τους παππούδες. Έφτιαχνε με τα τουβλάκια της σκάλες και τις νύχτες τις άφηνε έξω για να κατέβει η Μελίνα από τον ουρανό. Με το μυαλό της προσπαθούσε να βρει λύση να επιστρέψει η αδερφή της».

Η Δήμητρα για καιρό ήταν χαμένη. «Κοιμόμουν μέρα-νύχτα. Είχα άρνηση να σηκωθώ από το κρεβάτι. Είχα παραιτηθεί. Έκαναν μεγάλες προσπάθειες να με σηκώσουν…Όταν κάποια στιγμή η μαμά μου έφυγε, καθίσαμε με την Έλλη στο πάτωμα. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «τώρα είμαστε οι δύο μας». Αν δεν ήταν η Έλλη, θα είχαμε δώσει και οι δύο τέλος στη ζωή μας».

Απευθύνθηκε σε ψυχολόγο, πήγε σε πνευματικό, άρχισε να διαβάζει για τις θρησκείες.. Έψαχνε απελπισμένα μία διέξοδο και αναζητούσε απάντηση για τις ψυχές των ανθρώπων. Λαχταρούσε να νιώσει ότι η ψυχή της Μελίνας είναι εκεί γύρω της.

Όπως εξομολογείται, ακόμα και όταν κήδευαν το παιδί, εκείνη πίστευε ότι ήταν ψέμα και θα σηκωθεί. «Το μυαλό μου έπαιζε τέτοια παιχνίδια. Μετά είχα μεγάλη ανάγκη να μιλήσω με μαμάδες που είχαν χάσει τα παιδιά τους, να τις ρωτήσω πώς θα συνεχίσω να ζω και αν υπάρχει ελπίδα να καταλαγιάσει ο πόνος».

Τον Νοέμβριο του 2016 στις ζωές της Δήμητρας, του Μάνου και της Έλλης «εισέβαλλε» με τον πιο όμορφο τρόπο η Ανδριάννα. «Αυτό το μωρό το ήθελα πολύ για την Έλλη και πάλευα να είμαι καλά. Αυτό το μωρό ήταν ευλογία για όλους μας».

Για χρόνια η Δήμητρα πάλευε με τις τύψεις, τις ενοχές και την κατάθλιψη. Ένιωθε άσχημα όταν έπιανε τον εαυτό της να χαμογελά με κάποιο αστείο των παιδιών ή σε μία σχολική γιορτή. Για χρόνια μαζί με την Έλλη, φώναζε και Μελίνα, από συνήθεια. Τα δύο παιδιά ήταν αχώριστα. Όπου ήταν η μία, ήταν και η άλλη. Δούλεψε πολύ με τον εαυτό της για να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, να κοιτάζει μπροστά και να μη φοβάται να χαμογελάσει.

Την Παρασκευή, 29 Σεπτεμβρίου, η Έλλη θα γιορτάσει τα γενέθλια της. Θα είναι όλοι εκεί. Και η Μελίνα. Στις καρδιές τους.

cretalive.gr