Πανελλήνιες 2021: Οι απαντήσεις σε Αρχαία, Μαθηματικά και Βιολογία

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ

ΘΕΜΑ Α

Α1. Απόδειξη σχολικό βιβλίο σελίδα 135

Α2. Θεωρία σχολικό βιβλίο σελίδα 51

Α3. Θεωρία σχολικό βιβλίο σελίδα 23

Α4.  α)ΣΩΣΤΟ,   β) ΛΑΘΟΣ,   γ) ΣΩΣΤΟ   δ) ΣΩΣΤΟ   ε) ΣΩΣΤΟ

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΔΙΔΑΓΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Β5.Τόσο στο παράλληλο όσο και στο πρωτότυπο κείμενο παρακολουθούμε τις απόψεις δύο στοχαστών αναφορικά με την λειτουργία της  δικαιοσύνης  και της αδικίας ως παράγοντες κοινωνικής οργάνωσης.

Ο Καλλικλής στον διάλογό του με τον Σωκράτη υποστηρίζει ότι η αδικία, δηλαδή  όπως την ορίζει, η υπεροχή του ικανότερου και του πιο δυνατού αποτελεί φυσική προαίρεση των ανθρώπινων όντων (Η ίδια…αδύνατο) ενώ αντίθετα η δικαιοσύνη αποτελεί μια υποκριτική στάση. Ειδικότερα, θεωρεί ότι τα αδύναμα και χωρίς ιδιαίτερες δεξιότητες άτομα έχουν ορίσει ως δίκαιο την ισάξια αντιμετώπιση και τις ίσες απολαβές για όλους σε μια προσπάθεια τους να αποκρύψουν την ανικανότητά τους και να προσπαθήσουν να ελέγξουν και να αποδυναμώσουν τους πιο ισχυρούς(Φοβίζουν…αδικίας).

Στον αντίποδα, ο σοφιστής Πρωταγόρας  διατείνεται πως η αδικία είναι παράγοντας κατάλυσης της κοινωνικής οργάνωσης. Οι άνθρωποι ζούσαν διασκορπισμένοι, στα πρώτα στάδια της ύπαρξής τους, και για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο των άγριων ζώων δημιούργησαν ομάδες συμβίωσης, χωρίς όμως σταθερές δομές. Αδικούσαν ο ένας τον άλλον και δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν διότι δεν  υπήρχαν οι κατάλληλοι κανόνες για να επιβάλλουν δεσμεύσεις και περιορισμούς ώστε να εξασφαλιστεί η ενότητα και η συνοχή της κοινωνίας. Οι κανόνες αυτοί αποτελούν το μέσο για την συνύπαρξη των ατόμων αφού αποφεύγουν την αδικία σεβόμενοι το δίκαιο και τα δικαιώματα των συμπολιτών τους.

Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι ο Πρωταγόρας  θεωρεί  ότι η φυσική τάση του ανθρώπου είναι να ζει ελεύθερος στη φύση και ότι οι κοινότητες δημιουργήθηκαν από την ανάγκη των ανθρώπων για επιβίωση και ικανοποίηση των βιολογικών αναγκών. Στο πλαίσιο αυτής της άποψης θα μπορούσε να ειπωθεί ότι  αυτή η συνύπαρξη αποτελεί ένα άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο που υποχρεώνει τα άτομα να εξισωθούν και να στερηθούν ορισμένες ελευθερίες τους για να συνυπάρξουν. Αυτή όμως η υποχώρηση και η εξομοίωση, έστω και αν έχει εξαναγκαστικό χαρακτήρα, είναι απαραίτητη για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους.

Σε διαφορετική περίπτωση, αν  το δίκαιο του ισχυρού που υποστηρίζει ο Καλλικλής εφαρμοστεί στην πράξη επέρχεται αναστάτωση, ανισορροπία στις ανθρώπινες σχέσεις και αυτό οδηγεί στην ρήξη της κοινωνικής συνοχής.

ΑΔΙΔΑΚΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Γ1. Ο Άνυτος, λοιπόν, λόγω της κακής αγωγής του γιου του και της δικής του ανοησίας ( ή απερίσκεπτης υπεροψίας ) ακόμα και μετά από τον θάνατο του, έχει κακή φήμη. Ο Σωκράτης όμως επειδή εξύψωνε ( ή εγκωμίαζε ) τον εαυτό του στο δικαστήριο, τράβηξε πάνω του τον φθόνο και έκανε( ή παρότρυνε ) περισσότερο τους δικαστές να τον καταδικάσουν σε θάνατο. Σε εμένα όμως φαίνεται ότι έτυχε τη μοίρα που αγαπούν οι θεοί ( ή εγώ όμως νομίζω ότι από την εύνοια των θεών έχει αποκτήσει τέτοια τύχη ).

Γ2.Στο απόσπασμα του Ξενοφώντος, Απολογία Σωκράτους,  ο Ξενοφών σχολιάζει την ψυχική δύναμη με την οποία αντέδρασε ο Σωκράτης  στην εναντίον του καταδικαστική απόφαση. Ο φιλόσοφος πλέκοντας το εγκώμιο του θεωρεί ότι αυτή η κατάληξη είναι αποτέλεσμα της εύνοιας των θεών (Σωκράτηςδὲδιὰτὸμεγαλύνεινἑαυτὸνἐντῷδικαστηρίῳφθόνονἐπαγόμενοςμᾶλλονκαταψηφίσασθαιἑαυτοῦἐποίησετοὺςδικαστάς. ἐμοὶμὲνοὖνδοκεῖθεοφιλοῦςμοίραςτετυχηκέναι·). Παράλληλα το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής το απέφυγε και ο θάνατος που του έτυχε είναι ο πιο εύκολος (τοῦμὲνγὰρβίουτὸχαλεπώτατονἀπέλιπε, τῶνδὲθανάτωντοῦῥᾴστουἔτυχεν.) Επιπλέον επέδειξε τέτοια δύναμη ψυχής, γιατί αποφάσισε ότι γι’ αυτόν ήταν καλύτερο να πεθάνει παρά να εξακολουθεί να ζει, καθώς με αυτόν τον τρόπο θα υπηρετούσε το αγαθό. Έτσι ούτε και μπροστά στο θάνατο έδειξε δειλία, αλλά εύθυμα  τον αποδέχτηκε και πλήρωσε το χρέος του σε αυτόν (ἐπεὶγὰρἔγνωτοῦἔτιζῆντὸτεθνάναιαὐτῷκρεῖττονεἶναι, ὥσπεροὐδὲπρὸςτἆλλατἀγαθὰπροσάντηςἦν, οὐδὲπρὸςτὸνθάνατονἐμαλακίσατο, ἀλλ’ ἱλαρῶςκαὶπροσεδέχετοαὐτὸνκαὶἐπετελέσατο).

Ο Ξενοφών, λοιπόν, επιβραβεύει τη σοφία και τη γενναιότητα του Σωκράτη και μάλιστα τον θεωρεί τόσο ξεχωριστό που σχολιάζει ως πιο τυχερό άνθρωπο τον οποιονδήποτε μαθητή μαθήτευσε δίπλα σε δάσκαλο  πιο χρήσιμο από τον φιλόσοφο (ἐγὼμὲνδὴκατανοῶντοῦἀνδρὸςτήν τε σοφίανκαὶτὴνγενναιότηταοὔτεμὴμεμνῆσθαιδύναμαιαὐτοῦοὔτεμεμνημένοςμὴοὐκἐπαινεῖν. εἰδέ τις τῶνἀρετῆςἐφιεμένωνὠφελιμωτέρῳτινὶΣωκράτουςσυνεγένετο, ἐκεῖνονἐγὼτὸνἄνδραἀξιομακαριστότατοννομίζω.)

ΒΙΟΛΟΓΙΑ

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

ΘΕΜΑ Α

Α1. α

Α2. γ

Α3. δ

Α4. β

Α5.γ

ΘΕΜΑ Β

 Β1.

1. Α
2. Γ
3. Β
4. Α
5. Γ
6. Β
7. Α

Β2. Η δρεπανοκυτταρική αναιμία είναι μία από τις λίγες γενετικές ασθένειες της οποίας ο μηχανισμός δημιουργίας έχει μελετηθεί διεξοδικά. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα διάγνωσης της ασθένειας με τη χρησιμοποίηση πολλών διαφορετικών τεχνικών. Μία από αυτές είναι η παρατήρηση της μορφολογίας των ερυθρών κυττάρων σε συνθήκες έλλειψης οξυγόνου. Στην περίπτωση όπου το άτομο πάσχει, τα ερυθροκύτταρά του παίρνουν δρεπανοειδές σχήμα (δοκιμασία δρεπάνωσης). Για τη διάγνωση της δρεπανοκυτταρικής αναιμίας χρησιμοποιούνται επίσης τεχνικές που επιτρέπουν τον προσδιορισμό της αιμοσφαιρίνης HbS στα ερυθροκύτταρα όπως και τον εντοπισμό του μεταλλαγμένου γονιδίου β^ς.

Β3. Σε πολλά βακτήρια, εκτός από το κύριο κυκλικό μόριο DNA, υπάρχουν και τα πλασμίδια. Τα πλασμίδια είναι δίκλωνα, κυκλικά μόρια DNA με διάφορα μεγέθη. Περιέχουν μικρό ποσοστό της γενετικής πληροφορίας και αποτελούν το 1-2% του βακτηριακού DNA. Ένα βακτήριο μπορεί να περιέχει ένα ή περισσότερα πλασμίδια, τα οποία αντιγράφονται ανεξάρτητα από το κύριο μόριο DNA του βακτηρίου. Μεταξύ των γονιδίων που περιέχονται στα πλασμίδια υπάρχουν γονίδια ανθεκτικότητας σε αντιβιοτικά και γονίδια που σχετίζονται με τη μεταφορά γενετικού υλικού από ένα βακτήριο σε άλλο. Τα πλασμίδια έχουν τη δυνατότητα να ανταλλάσσουν γενετικό υλικό τόσο μεταξύ τους όσο και με το κύριο μόριο DNA του βακτηρίου, καθώς και να μεταφέρονται από ένα βακτήριο σε άλλο. Με τον τρόπο αυτό μετασχηματίζουν το βακτήριο στο οποίο εισέρχονται και του προσδίδουν καινούριες ιδιότητες.

Μία αποικία είναι ένα σύνολο από μικροοργανισμούς, που έχουν προέλθει από διαδοχικές διαιρέσεις ενός κυττάρου, όταν αυτό αναπτύσσεται σε στερεό θρεπτικό υλικό. Οι αποικίες είναι ορατές με γυμνό οφθαλμό.

Μια πιθανή εξήγηση θα μπορούσε να αποτελεί η περίπτωση μεταφοράς πλασμιδίου από το στέλεχος Α στο στέλεχος Β (ή το αντίστροφο) και με αυτόν τον τρόπο να προκύψουν βακτήρια και με τα δυο πλασμίδια που θα είναι ανθεκτικά και στα δυο αντιβιοτικά.

Σημείωση: Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και την περίπτωση μετάλλαξης σε ένα από τα δυο στελέχη που θα μπορούσε να προκαλέσει ανθεκτικότητα και στο άλλο αντιβιοτικό.

Β4. Κάθε ριβόσωμα αποτελείται από δύο υπομονάδες, μια μικρή και μια μεγάλη, και έχει μία θέση πρόσδεσης του mRNA στη μικρή υπομονάδα και δύο θέσεις εισδοχής των tRNA στη μεγάλη υπομονάδα. Κάθε μόριο tRNA έχει μια ειδική τριπλέτανουκλεοτιδίων, το αντικωδικόνιο, με την οποία προσδένεται, λόγω συμπληρωματικότητας, με το αντίστοιχο κωδικόνιο του mRNA. Επιπλέον, κάθε μόριο tRNA διαθέτει μια ειδική θέση σύνδεσης με ένα συγκεκριμένο αμινοξύ.

Κατά την επιμήκυνση ένα δεύτερο μόριο tRNA με αντικωδικόνιο συμπληρωματικό του δεύτερου κωδικονίου του mRNA τοποθετείται στην κατάλληλη εισδοχή του ριβοσώματος, μεταφέροντας το δεύτερο αμινοξύ. Μεταξύ της μεθειονίνης και του δεύτερου αμινοξέος σχηματίζεται πεπτιδικός δεσμός και αμέσως μετά, το πρώτο tRNA αποσυνδέεται από το ριβόσωμα και απελευθερώνεται στο κυτταρόπλασμα όπου συνδέεται πάλι με μεθειονίνη, έτοιμο για επόμενη χρήση. Το ριβόσωμα και το mRNA έχουν τώρα ένα tRNA, πάνω στο οποίο είναι προσδεμένα δύο αμινοξέα. Έτσι αρχίζει η επιμήκυνση της πολυπεπτιδικής αλυσίδας. Στη συνέχεια το ριβόσωμα κινείται κατά μήκος του mRNA κατά ένα κωδικόνιο. Ένα τρίτο tRNA έρχεται να προσδεθεί μεταφέροντας το αμινοξύ του. Ανάμεσα στο δεύτερο και στο τρίτο αμινοξύ σχηματίζεται πεπτιδικός δεσμός. Η πολυπεπτιδική αλυσίδα συνεχίζει να αναπτύσσεται καθώς νέα tRNA μεταφέρουν αμινοξέα τα οποία συνδέονται μεταξύ τους.

Σύμφωνα με τα παραπάνω μόλις προσδένεται στο ριβόσωμα το tRNA που μεταφέρει το αμινοξύβαλίνη απομακρύνεται από αυτό  το tRNA που μεταφέρει το αμινοξύμεθειονίνη, και διαθέτει ως αντικωδικόνιο το 3’UAC 5’ που είναι συμπληρωματικό και αντιπαράλληλο με το κωδικόνιο 5’AUG 3’ που κωδικοποιεί το αμινοξύμεθειονίνη.

ΘΕΜΑ Γ

Γ1. Η θέση έναρξης της αντιγραφής βρίσκεται στο Β και το πρωταρχικό τμήμα που τοποθετείται πρώτο στην ασυνεχή αλυσίδα είναι το 2.

Γ2. Τα κύρια ένζυμα που συμμετέχουν στην αντιγραφή του DNA ονομάζονται DNA πολυμεράσες. Επειδή τα ένζυμα αυτά δεν έχουν την ικανότητα να αρχίσουν την αντιγραφή, το κύτταρο έχει ένα ειδικό σύμπλοκο που αποτελείται από πολλά ένζυμα, το πριμόσωμα, το οποίο συνθέτει στις θέσεις έναρξης της αντιγραφής μικρά τμήματα RNA, συμπληρωματικά προς τις μητρικές αλυσίδες, τα οποία ονομάζονται πρωταρχικά τμήματα. DNA πολυμεράσες επιμηκύνουν τα πρωταρχικά τμήματα, τοποθετώντας συμπληρωματικά δεοξυριβονουκλεοτίδια απέναντι από τις μητρικές αλυσίδες του DNA.

Πρωταρχικό τμήμα 1: 5’ GUGAU 3’

Πρωταρχικό τμήμα 2: 5’ GCUUA 3’

Πρωταρχικό τμήμα 3: 5’ GCUUG 3’

3’ CACTAGCCAGCTTCGCGAATAGCTACGGTTCG 5’Μητρική 1

5’ GUGAUCGGTCGAAGCGCUUATCGATGCCAAGC 3’ Θυγατρική 1

5’ GTGATCGGTCGAAGCGCTTATCGATGCCAAGC 3’ Μητρική 2

3’ CACTAGCCAGCTTCGCGAATAGCTACGGUUCG 5’ Θυγατρική 2

Επομένως τα ραδιενεργά νουκλεοτίδια με ουρακίλη που τοποθετεί το πριμόσωμα θα είναι 6 (πράσινα), ενώ τα ραδιενεργά νουκλεοτίδια με γουανίνη που τοποθετεί η DNA πολυμεράση είναι 13 (μπλε).

Γ3. Οι DNA πολυμεράσες απομακρύνουν τα πρωταρχικά τμήματα RNA και τα αντικαθιστούν με τμήματα DNA. Οι DNA πολυμεράσες λειτουργούν μόνο προς καθορισμένη κατεύθυνση και τοποθετούν τα νουκλεοτίδια στο ελεύθερο 3’ άκρο της δεοξυριβόζης του τελευταίου νουκλεοτιδίου κάθε αναπτυσσόμενης αλυσίδας. Έτσι, λέμε ότι αντιγραφή γίνεται με προσανατολισμό 5’ προς 3’. Κάθε νεοσυντιθέμενη αλυσίδα θα έχει προσανατολισμό 5’→3’. Έτσι, σε κάθε διπλή έλικα που παράγεται οι δύο αλυσίδες θα είναι αντιπαράλληλες.

3’ CACTAGCCAGCTTCGCGAATAGCTACGGTTCG 5’Μητρική 1

5’ GUGAUCGGTCGAAGCGCUUATCGATGCCAAGC 3’ Θυγατρική 1

5’ GTGATCGGTCGAAGCGCTTATCGATGCCAAGC 3’ Μητρική 2

3’ CACTAGCCAGCTTCGCGAATAGCTACGGUUCG 5’ Θυγατρική 2

Μετά την ολοκλήρωση της αντιγραφής τα 18 νουκλεοτίδια με γουανίνη θα είναι ραδιενεργά (μπλε).

Γ4. Μία από τις περιοριστικές ενδονουκλεάσες που χρησιμοποιείται ευρέως είναι η EcoRI που απομονώθηκε από το βακτήριο Escherichiacoli (Εικόνα 4.2). Το ένζυμο αυτό όποτε συναντά την αλληλουχία: 5’-G Α Α Τ Τ C-3’

3’-C Τ Τ A A G-5’ στο γονιδίωμα, κόβει κάθε αλυσίδα μεταξύ τουG και του Α (με κατεύθυνση 5’→3’) αφήνοντας μονόκλωνα άκρα από αζευγάρωτες βάσεις στα κομμένα άκρα. Τα άκρα αυτά μπορούν να σχηματίσουν δεσμούς υδρογόνου με τις συμπληρωματικές βάσεις άλλων κομματιών DNA που έχουν κοπεί με το ίδιο ένζυμο.

Τα πλασμίδια που χρησιμοποιούνται ως φορείς κλωνοποίησης πρέπει να διαθέτουν την αλληλουχία αναγνώρισης της EcoRI μία μόνο φορά. Έτσι τα πλασμίδια κόβονται από την EcoRI σε αυτή τη θέση και δημιουργείται ένα γραμμικό μόριο DNA με μονόκλωνα άκρα.

Το πλασμίδιο Α της εικόνας 2 διαθέτει την αλληλουχία αναγνώρισης της EcoRI μία μόνο φορά και έτσι είναι το κατάλληλο ως φορέας κλωνοποίησης.

Γ5.

3’ CCCCCTTAAGTACA 5’ Ανιχνευτής

5’ GGGGGAATTCATGTTTCACAAAGAGTGAATTCGGGG 3’

3’ CCCCCTTAAGTACAAAGTGTTTCTCACTTAAGCCCC 5’

Μία από τις περιοριστικές ενδονουκλεάσες που χρησιμοποιείται ευρέως είναι η EcoRI που απομονώθηκε από το βακτήριο Escherichiacoli (Εικόνα 4.2). Το ένζυμο αυτό όποτε συναντά την αλληλουχία: 5’-G Α Α Τ Τ C-3’

3’-C Τ Τ A A G-5’ στο γονιδίωμα, κόβει κάθε αλυσίδα μεταξύ του G και του Α (με κατεύθυνση 5’→3’) αφήνοντας μονόκλωνα άκρα από αζευγάρωτες βάσεις στα κομμένα άκρα. Τα άκρα αυτά μπορούν να σχηματίσουν δεσμούς υδρογόνου με τις συμπληρωματικές βάσεις άλλων κομματιών DNA που έχουν κοπεί με το ίδιο ένζυμο.

Το mRNA που παράγεται κατά την μεταγραφή είναι συμπληρωματικό και αντιπαράλληλο της μη κωδικηςαλυσιδας.  Αντίστοιχα η κωδική αλυσίδα είναι συμπληρωματική και αντιπαράλληλη της μη κωδικης.  Επομένως η κωδική αλυσίδα και το mRNA έχουν την ίδια αλληλουχία και τον ίδιο προσανατολισμό με τη διαφορά ότι στο mRNA θα υπάρχει η βάση U αντί για Τ.  Εξάλλου ο όρος κωδικόνιο δεν αφορά μόνο το mRNA αλλά και το γονίδιο από το οποίο προέρχεται. Παρατηρούμε ότι διαβάζοντας την επάνω αλυσίδα από αριστερά προς τα δεξιά υπάρχει το κωδικόνιο έναρξης 5’ ATG 3’ και διαβάζοντας τα νουκλεοτίδια ανά 3 χωρίς να παραλείπουμε κανένα καθώς ο γενετικός κώδικας είναι κώδικας, τριπλέτας, συνεχής και μη επικαλυπτόμενος, ότι υπάρχει κωδικόνιο λήξης το οποίο είναι το 5’ TGΑ 3’. Επομένως η επάνω αλυσίδα είναι η κωδική.

Για να εκφραστεί το γονίδιο στο ανασυνδυασμένοπλασμίδιο, θα πρεπεί να τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε μετά τον υποκινητή του πλασμιδίου να βρίσκεται το 5’ άκρο της κωδικής αλυσίδας του γονιδίου.

Σημείωση: αποφεύγουμε ο ανιχνευτής να υβριδοποιεί μονάχα κωδικόνια, γιατί τότε δεν θα μπορούσε να γίνει η επιθυμητή διάκριση

ΘΕΜΑ Δ

Δ1. Οι γονείς του Νίκου, Κώστας και Ελένη, είναι ετερόζυγοι, επειδή είναι υγιείς και απέκτησαν ασθενή απόγονο. Ο Κώστας είναι σίγουρο ότι κληρονόμησε το φυσιολογικό αλληλόμορφο από τη μητέρα του (γιαγιά1) και το παθολογικό αλληλόμορφο από τον πατέρα του (παππούς 1). Με τη σειρά του, κληροδότησε το παθολογικό αλληλόμορφο στο Νίκο. Επομένως, το 21^ο χρωμόσωμα του παππού1 μεταβιβάστηκε στο Νίκο. Ταυτόχρονα, μεταβιβάστηκε και το Υ χρωμόσωμα που καθορίζει το αρσενικό φύλο. Τελικά, είναι τουλάχιστον 2 τα χρωμοσώματα που ο Νίκος κληρονόμησε από τον πατέρα του πατέρα του.

Δ2. Οι τρεις διαφορετικές αλληλουχίες της Μαρίας φανερώνουν ότι συνέβη μη διαχωρισμός ομόλογων χρωμοσωμάτων του 21^ου ζεύγους, κατά την 1^η μειωτική διαίρεση, στον έναν από τους δύο ετερόζυγους γονείς. Άρα, είναι σίγουρο ότι η Μαρία κληρονόμησε τόσο φυσιολογικό, όσο και παθολογικό αλληλόμορφο από τον έναν γονέα. Οποιοδήποτε γονίδιο και αν κληρονόμησε από τον άλλο γονέα, διαθέτει σίγουρα το επικρατές φυσιολογικό. Έτσι, η Μαρία δεν πάσχει από ομοκυστινουρία.

Δ3. Το διαφορετικό φαινοτυπικό πρότυπο μεγέθους κεραιών μεταξύ θηλυκών και αρσενικών απογόνων της F2 καταδεικνύει ότι ο χαρακτήρας αυτός είναι φυλοσύνδετος. Αναγκαστικά λοιπόν, το σχήμα των φτερών είναι αυτοσωμικόςχαρακτήρας (αφού τα γονίδια βρίσκονται σε διαφορετικά ζεύγη χρωμοσωμάτων).

Δ4.Ο μεγαλύτερος αριθμός απογόνων με μικρές κεραίες και με κανονικά φτερά δηλώνει ότι το γονίδιο των μικρών κεραιών επικρατεί του γονιδίου των μεγάλων και το γονίδιο των κανονικών φτερών επικρατεί αυτού των ατροφικών φτερών.

Έστω Χ^Κ: μικρές κεραίες Χ^κ: μεγάλες κεραίες &

Α: κανονικά φτερά  α: ατροφικά φτερά.

Παρατηρούμε ότι η φαινοτυπική αναλογία στον πληθυσμό της F2 είναι 3:1 τόσο στον χαρακτήρα των κεραιών, όσο και στο χαρακτήρα των φτερών. Ο μόνος τρόπος για να προκύψει μια τέτοια αναλογία είναι να διασταυρωθούν στην F1 γενιά θηλυκά άτομα γονοτύπου Χ^ΚΧ^κΑα με αρσενικά άτομα γονοτύπου Χ^ΚΥΑα.

Για να προκύψουν οι συγκεκριμένοι γονότυποι στην F1 υπάρχουν δύο εκδοχές γονέων της Ρ.

1^η : Χ^ΚΧ^ΚΑΑ  xΧ^κΥαα

2^η : Χ^ΚΧ^ΚααxΧ^κΥΑΑ

Αναλυτικά οι παραπάνω διασταυρώσεις:

1^η : Ρ: Χ^ΚΧ^ΚΑΑ  xΧ^κΥαα

F1

2^η : Ρ: Χ^ΚΧ^ΚααxΧ^κΥΑΑ

F1

Σε οποιαδήποτε εκδοχή, η F2 γενιά προκύπτει από επαναδιασταύρωση των ατόμων της F1. Δηλ.

Χ^ΚΧ^κΑαxΧ^ΚΥΑα

F2

Πράγματι, προκύπτουν οι φαινότυποι και οι αναλογίες που δίνονται.

Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.