Μονή Ντουραχάνης: Έφυγε από κορονοϊό ο “καλόγερος του λαού” – Η ιστορία του παπά Θανάση που φρόντιζε ορφανά και κρατούμενους

Έφυγε από τη ζωή ο παπά- Θανάσης, ο “καλόγερος του λαού” όπως τον αποκαλούσαν, από το θρυλικό μοναστήρι της Ντουραχάνης των Ιωαννίνων.

Ο παπά – Θανάσης είχε διαγνωσθεί θετικός στον κορονοϊό και νοσηλεύονταν στην κλινική Covid του νοσοκομείου Χατζηκώστα Ιωαννίνων. Παρά την προσπάθεια των γιατρών του νοσοκομείου, ο γέροντας δεν τα κατάφερε.

“Ο καλόγερος του λαού”

“Στο δίλημμα, αν θα είμαι κοντά στον κόσμο ή να φύγω σε ησυχαστήριο -είχα στον νου μου, εκείνο του Αγίου Σάββα στους Αγίους Τόπους- υπερίσχυσε η κοινωνική αποστολή. Ήθελα, να έχω τη χαρά της δημιουργίας, να είμαι κοντά στον άνθρωπο, να προσφέρω”.

Τότε, το εγκαταλειμμένο Μοναστήρι της Παναγίας της Ντουραχάνης που παραχωρήθηκε στον καλόγερο, είχε μόνο βράχια και πέτρες. Ο πατέρας Αθανάσιος το ανέστησε με τα χέρια του.

Η θέλησή του, τον έκανε πολυτεχνίτη και έδωσε πνοή στα χαλάσματα, όπου, πριν από 44 χρόνια, φύτρωσε το “Ανθος”, ένα Φιλανθρωπικό Ίδρυμα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Πρόκειται για ένα οικοτροφείο- καταφύγιο, ένα Δημοτικό Σχολείο και ένα Γυμνάσιο, που λειτουργούν με πολύ κόπο αλλά ισχυρή θέληση, σε χώρο δίπλα από τη Μονή και προσφέρουν τη ζεστασιά και τη φροντίδα σε παιδιά, ηλικίας 6 έως 18 ετών.

Στις εγκαταστάσεις λειτουργούν, επίσης, βιβλιοθήκες, αναγνωστήρια, αίθουσες ψυχαγωγίας. Εκεί βρίσκουν φαγητό, ύπνο, εκπαίδευση, στοργή και αγάπη, εκατοντάδες άνθρωποι που το έχουν ανάγκη.Το εργαστήρι της αγιογραφίας, ο ραδιοφωνικός σταθμός και το λαογραφικό μουσείο, μεγιστοποιούν το έργο των ανθρώπων του Μοναστηριού, που δεν είναι άλλοι από τους εθελοντές συνεργάτες του Γέροντα, οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή τους, στην προσφορά και την αγάπη για τον συνάνθρωπο.

Ο Γέροντας της Ντουραχάνης, στην αντίπερα όχθη της Παμβώτιδας, αντικριστά με τα τζαμιά του κάστρου των Ιωαννίνων, λιθαράκι λιθαράκι έχτισε τη μικρή, αλλά μεγάλη σε συμβολισμό, κοινωνία προσφοράς, εθελοντισμού και αγάπης.

Δάσκαλοι, καθηγητές, εργάτες, μάγειροι, απλοί πολίτες, προσφέρουν καθημερινά, ακούραστα τις υπηρεσίες τους. Το κοινωνικό τους έργο φτάνει ακόμη και στα κρατητήρια της Αστυνομικής Δ/νσης Ιωαννίνων, καθώς καθημερινά εξασφαλίζουν φαγητό για τους κρατούμενους.

Ο πατέρας Αθανάσιος, κατά κόσμον Σωτήρης Χατζής, γεννήθηκε στην ορεινή Βοβούσα, στο Ανατολικό Ζαγόρι.Ο ίδιος έλεγε πάντα ότι είναι αγράμματος, όμως με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, κατάφερε να διαβάσει αρχικά την Αγία Γραφή και στη συνέχεια όλα τα εκκλησιαστικά βιβλία.

Δεν πήγε Δημοτικό, ούτε Γυμνάσιο, γιατί την περίοδο του Μεσοπολέμου στο χωριό του λειτούργησαν σχολεία με Ρουμάνους δασκάλους και αρνήθηκε να παρακολουθήσει το μάθημα. Μάλιστα, είχε ξεσηκώσει και άλλα παιδάκια από το χωριό να μην πηγαίνουν στο ρουμανικό σχολείο και όλοι μαζί κάθε μέρα πήγαιναν στο δάσος, όπως αφηγούνταν παλιότερα.

“Στη Βοβούσα μάς δίχασαν, είμαστε βλαχόφωνοι και είπαν να πάμε για σπουδές στο ρουμανικό σχολείο που άρχισε να λειτουργεί στο χωριό μας. Αντέδρασα σαν θηρίο. Όταν τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήμουν 12 στα 13 χρόνια. Τότε λειτούργησε ελληνικό σχολείο, μόνο για 25 μέρες, γιατί ξεκίνησε ο εμφύλιος και σταμάτησε. Με αγαπούσαν τα παιδιά πολύ, φεύγαμε από το χωριό στο δάσος, μέχρι το τέλος του εμφυλίου”, είχε πει μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Ο Γέροντας θυμούνταν τις σκοτεινές μέρες εκείνες ημέρες. Είχε γίνει μάρτυρας στον Γυφτόκαμπο Ζαγορίου, ενός περιστατικού που παρέμενε ζωντανό στη μνήμη του: “Είδα έναν στρατιώτη, που τον παρακολουθούσε ένας αντάρτης. Όταν ο αντάρτης σκότωσε τον στρατιώτη και πήγε να τον δει, αντίκρισε νεκρό τον αδελφό του και αυτοκτόνησε”, είχε πει.

Όπως είχε αναφέρει ο καλόγερος, εργαζόταν σε δύο και τρεις δουλειές καθημερινά, για να εξασφαλίσει το φαγητό και τη στέγη στα παιδιά. “’Αρχισα να μαζεύω παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα ακόμη και να παίξουν, νοίκιασα μια αίθουσα για να παίζουν και να διαβάζουν. Σ’ ένα σπίτι με 2 δωμάτια και κουζίνα, έβαλα 6 παιδιά. Ένα βράδυ, που πήγα να δω τι κάνουν, τα σεντόνια τους, ήταν γεμάτα κοριούς. Τότε φύγαμε αμέσως από εκεί και την επόμενη πήγαμε σε άλλο χώρο”. Τα παιδιά αυτά, έγιναν σπουδαίοι επιστήμονες και επιχειρηματίες, αλλά δεν ξέχασαν ποτέ τον άνθρωπο που τα φρόντισε. Σήμερα, δίνουν χέρι βοήθειας και υποστήριξης στο κοινωνικό έργο του πατέρα Αθανάσιου, που αγαπούν και σέβονται.Το 1972, ένας βοηθός Επισκόπου στα Ιωάννινα, προέτρεψε τον Σωτήρη Χατζή -αναγνωρίζοντας την επιθυμία του- να γίνει μοναχός. Στη συνέχεια, χειροτονήθηκε διάκος και την επόμενη χρονιά ιερέας.

Ο θρύλος του Μοναστηριού

Αρχικά, του παραχωρήθηκε το Μοναστήρι του Αϊ- Γιάννη του Προδρόμου, ενώ στη συνέχεια η Παναγία Ντουραχάνη. “Δεν υπήρχε ούτε δένδρο γύρω από το Μοναστήρι. Ξεκίνησα μόνος μου. Ό,τι έγινε, έγινε με τα χέρια” είχε αναφέρει ο παπά – Θανάσης.

Ο θρύλος λέει πως το Μοναστήρι είναι κτισμένο από έναν Τούρκο. Στις ρίζες του βουνού Μιτσικέλι, απέναντι από την πόλη των Ιωαννίνων, πριν από πολλούς αιώνες, υπήρχε ένα εικονοστάσι ταμμένο στην χάρη της Παναγίας, στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα το Μοναστήρι.

Τον χειμώνα του 1434, ο Μπεϊλέρ-μπέης της Ρούμελης, ο Ντουραχάν Πάσας, πηγαίνοντας με τον στρατό του για πολεμική επιχείρηση, πέρασε από εκεί και άναψε ένα κερί, γιατί ήταν από γονείς χριστιανούς.Στη συνέχεια, μέσα στην ομίχλη και το χιόνι, έχασε τον προσανατολισμό του και πέρασε πάνω από την παγωμένη λίμνη, όμως χωρίς απώλειες. Το τι είχε συμβεί, το αντελήφθη όταν πάτησε στη στεριά.

Συνέχισε την αποστολή μέχρι το Αργυρόκαστρο, όπου κέρδισε τη μάχη και κατά την επιστροφή, πήγε στο εικονοστάσι και έκτισε το Μοναστήρι.Για τους περισσότερους, ο θρύλος είναι μια καθαρή ιστορία. Είναι άγνωστο, πάντως, πότε πήρε τη σημερινή της μορφή η Ιερά Μονή, καθώς το 1611 έγιναν από τους Τούρκους καταστροφές στα θρησκευτικά μνημεία της Ηπείρου.

Πηγή: epirusgate

thetoc.gr