«Κάνε τον πόνο σου χαρά»

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως μειώνεται η ένταση του πόνου, γνωρίζοντας πως και άλλοι είναι όπως εμάς. Μπορεί, αν θέλουμε, να γίνει μια παρηγοριά που θα μας φέρει αντοχή. Είναι και αυτό κάτι…

Το πιο σημαντικό, ωστόσο, για ν’ αντέξουμε τον όποιον πόνο μας, την όποια δοκιμασία μας, είναι η εμπειρία του Σταύρου του Χριστού. Ο δικός μας Θεός είναι Εσταυρωμένος, πονεμένος, απορρημένος απ’ όλους. Μας κατανοεί ως ομοιοπαθής.

Γνωρίζουμε ότι η κατανόηση από κάποιο πρόσωπο, αν και σημαντική ως συμπόρευση, δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται εκείνος που θα σηκώσει το βάρος του πόνου και θα δώσει δύναμη για ν’ αντέξουμε.

Η εμπειρία όσων πιστεύουν στο Χριστό και Τον επικαλούνται, βεβαιώνει πως η κραυγή τους δεν πήγε στο κενό. Όσο ταπεινώνονταν, μέσα από τη δυσκολία τους και ζητούσαν τη βοήθεια τού μόνου δυναμένου «ποιήσαι συν τω πειρασμώ και την έκβασιν» (Α΄ Κορ. 10, 13), τόσο ο Χριστός ερχόταν και μεταποιούσε τον πόνο σε ανάπαυση, το σκοτάδι σε φως.

Έχοντας αυτή την εμπειρία, ξέρουμε πως δεν είναι όλα μαύρα, δεν είναι η ζωή ένας πόνος χωρίς διέξοδο.

Πορευόμαστε την «τεθλιμμένην του βίου οδόν», στηριγμένοι στο λόγο του Κυρίου και  στην υπόσχεσή Του ότι «θα είναι μαζί μας όλες τις μέρες της ζωής μας» (Ματ. 28,20). Δεν μας κοροΐδεψε ότι, αν Τον ακολουθήσουμε, όλα θα μας έρχονται βολικά. Απεναντίας, μας προειδοποίησε ότι «στον κόσμο θα έχετε θλίψη», (Ιω. 16,35) αλλά, μας σύστησε να έχουμε θάρρος, γιατί Αυτός νίκησε τον κόσμο, δηλαδή το κακό που κυριαρχεί σ’ αυτόν.

Όσοι τον πόνο της ζωής τους θέλουν να τον περνούν στηριγμένοι μόνο στις δυνάμεις τους, θα αντιληφθούν την αδυναμία τους. Όσοι στηρίζονται μόνο στο Θεό, χωρίς να προσπαθούν να κάνουν ό,τι «περνά από το χέρι τους», θ’ απογοητευτούν. Κι όσοι, με σοβαρότητα και υπευθυνότητα κάνουν αυτό που μπορούν, επικαλούμενοι με ταπείνωση τη βοήθεια τού Θεού, θα καταλάβουν τη δυναμική της πίστης, δηλαδή της ζωντανής σχέσης με το ζωντανό Θεό.

Το αρχαίο γνωμικό από τη Μοναχική πολιτεία «αν αφαιρέσεις τους πειρασμούς, κανείς δεν θα σωθεί»[1], φανερώνει αφενός το πανανθρώπινο του πόνου, των δοκιμασιών, κι αφετέρου το θετικό που μπορεί να βγει μέσα απ’ αυτές.

Αν ο άνθρωπος κάθε εποχής και κάθε τόπου έχει τον προσωπικό του πόνο, μικρό ή μεγάλο, συνεχή ή έκτακτο, ψυχικό ή σωματικό, είναι γιατί έχει πίσω του τον Αδάμ με την πτώση του.

Αν ο χριστιανός έχει κι αυτός τον πόνο του αλλά έχει χαρά και ειρήνη μέσα του, είναι γιατί έχει το Χριστό, το νέον Αδάμ, που με το θάνατο και την Ανάστασή του νίκησε το θάνατο και μας χάρισε τη ζωή Του.

[1] Το Γεροντικό, Τόμος Α΄, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, Θεσσαλονίκη, 2013, σ.18

Πηγή: Ησυχαστήρι Αγίας Τριάδος

dogma.gr