H εξομολόγηση της μάχης 54χρονου Ροδίτη με τον κορωνοϊό: «Υπήρχαν ώρες που δεν άντεχα, έλεγα θα πεθάνω…»!

Ο Νίκος Κομνηνός, στη Ρόδο, 54 ετών, χωρίς να έχει υποκείμενο νόσημα ή να είναι υπέρβαρος, χωρίς να είναι καν καπνιστής,  προχθές 31 μέρες μετά τα πρώτα συμπτώματα, πήρε δυνάμεις και μίλησε δημοσίως, μας είπε να είμαστε προσεκτικοί, να μη βγάζουμε τη μάσκα λεπτό, όπως έκανε εκείνος, εκείνη τη φορά που του έπεσε το λαχείο. Είναι να μη σου κληρώσει, αν σου κληρώσει…

«Καταθέτω το δικό μου βίωμα ώστε μέσα από αυτό ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του», μου λέει. «Λόγω της εργασίας μου στον ξενοδοχειακό τομέα, ερχόμουν σε επαφή με πολύ κόσμο, και γι’ αυτό δεν μπορούσα να αγνοήσω τα πρώτα συμπτώματα, έπρεπε να πάω να κάνω μοριακό τεστ. Ήρθε το τηλεφώνημα από το Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου ότι είμαι θετικός στον Covid-19, κι αυτόματα μπήκα στη μαύρη λίστα της στατιστικής του Covid. Ένα νούμερο κι εγώ, ένας αριθμός», πρόσθεσε.

Πόσο πυρετό είχατε;
Είχα 37,5. Έβαλα το θερμόμετρο στις 3 το μεσημέρι για πρώτη φορά και στις 7 το απόγευμα ήμουν στο νοσοκομείο. Μου είπαν ότι αν δε μου τηλεφωνούσαν σε μία-δύο μέρες,  το τεστ θα ήταν αρνητικό. Την άλλη μέρα στις 2 το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο: «δυστυχώς, έχετε βρεθεί θετικός στον κορωνοϊό»! Τα ερωτήματα μέσα μου πολλά, αυτό που τους ρώτησα ήταν «και τι γίνεται τώρα;». Μου είπαν να παραμείνω στο σπίτι και να ξεκινήσω να παίρνω τις βιταμίνες που μου υπέδειξαν. Για την ώρα δεν είχα αναπτύξει άλλα συμπτώματα, αλλά με βασάνιζαν ερωτήματα. Θα χειροτερέψω, θα χρειαστώ νοσηλεία; Μέσα μου κρυφόκαιγε η ελπίδα ότι αφού δεν είχα καπνίσει ποτέ, είμαι 54 ετών, δεν είμαι υπέρβαρος και δεν έχω υποκείμενο νόσημα, θα περάσω μια περιπέτεια και μόνο. Δεν ήταν έτσι. Υπήρχαν ώρες που δεν άντεχα άλλο, που έλεγα θα πεθάνω, ότι η οικογένειά μου, θα ανοίξει  την πόρτα μου την άλλη μέρα το πρωί και θα με βρει ένα άψυχο σώμα.

Μένετε με την οικογένειά σας στο σπίτι, αλλά ευτυχώς τα καταφέρατε να μην μεταδώσετε τον ιό σε κανέναν! Τι μέτρα πήρατε;
Υπήρξα τυχερός γιατί λόγω της δουλειάς μου είχα παρακολουθήσει τα σχετικά σεμινάρια της Περιφέρειας, για την τήρηση υγειονομικών  πρωτοκόλλων  και ήξερα συγκεκριμένα πράγματα ώστε να αποτραπεί η μετάδοση του ιού σε μέλη της οικογένειάς μου. Έτσι, απενεργοποίησα το air-condition. Στο σπίτι τα παράθυρα σε όλα τα δωμάτια ήταν ανοιχτά 24 ώρες το 24ωρο και η πόρτα του δικού μου δωματίου κλειστή με ανοιχτή όμως όλο το 24ωρο την μπαλκονόπορτα. Πήγαινα στην κουζίνα συγκεκριμένες ώρες που δεν ήταν άλλος κανείς, σε όλα η απολύμανση γινόταν με χλωρίνη, δεν χρησιμοποιούσαμε για τα χέρια αντισηπτικά αλλά οινόπνευμα, στην τουαλέτα κλειστό το καπάκι για να τραβήξεις το καζανάκι. Μέσα στο σπίτι όλοι φορούσαμε μάσκα. Ήμουν αισιόδοξος. Η πρώτη εβδομάδα πέρασε με δέκατα, 37,5, λίγο πονοκέφαλο, κόπωση, πόνους στους μυς και στις αρθρώσεις. Τρία-τέσσερα βήματα και καθόμουν. Μετά την έβδομη μέρα ξεκίνησε η δύσπνοια. Είχα δύσπνοια, πλήρη αδυναμία, ζαλάδες, ταχυκαρδία, είχα 143 παλμούς ενώ ήμουν ξαπλωμένος,  είχα διάρροια και πυρετό πάνω από 39.

Μεγάλη επιδείνωση
Το μόνο μου όπλο ήταν ότι δεν είχε πέσει το οξυγόνο μου. Την όγδοη μέρα μ’ αυτά τα συμπτώματα, πήγα στο νοσοκομείο. Μέτρησαν το οξυγόνο μου, μου έβγαλαν ακτινογραφία και είδαν ότι μου είχε κάνει πνευμονία. Μου είπαν να κάνω εισαγωγή. Τους  είπα ότι θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου, με δική μου ευθύνη. Κανονικά το οξυγόνο μου έπρεπε να έχει πέσει, αλλά με εξέταση αίματος επιβεβαίωσαν ότι ήταν υψηλό. Έτσι, μ’ άφησαν να γυρίσω στο σπίτι. Μου έδωσαν αντιβίωση για την πνευμονία. Είχα καταλάβει ότι η ελπίδα μου να το περάσω ελαφρά, είχε διαψευστεί. Τώρα ξεκινούσαν τα δύσκολα. Χειροτέρεψα. Μόνο αγώνας πια, αλλά χωρίς φόβο γιατί ο φόβος έχει υποχωρήσεις και οι υποχωρήσεις απώλειες. Είναι στάση ζωής αυτό, έτσι σκέφτομαι.

Τι άλλο σκεφτόσασταν εκείνες τις δύσκολες μέρες;
Είναι παράξενος αντίπαλος αυτός  Covid-19. Υπήρχαν στιγμές που έλεγα, δεν αντέχω άλλο, ως εδώ. Προσπαθούσα να πάρω ανάσα, να βάλω αέρα μέσα στο κορμί μου, το προσπαθούσα για είκοσι δευτερόλεπτα συνεχόμενα και ήταν αδύνατον. Την ίδια ώρα προσπαθούσα να μη γίνει αντιληπτό αυτό από την οικογένειά μου γιατί το άγχος και ο πανικός μετακυλύεται στους  άλλους.

Οι νύχτες σας πώς ήταν;
Η αϋπνία με ταλαιπωρούσε για μέρες. Για να μπορώ να χαλαρώνω για λίγο, όχι να κοιμηθώ, ξάπλωνα μπρούμυτα, διαγώνια. Οι γιατροί στο νοσοκομείο μου είπαν ότι άλλους το μπρούμυτα τους ανακουφίζει, κι άλλους όχι. Εμένα με βοηθούσε. Όμως είχα πονοκέφαλο, ζαλάδες, πυρετό, μυϊκούς πόνους. Κάποιες φορές ξυπνούσα το πρωί καλύτερα, αλλά μέχρι το βράδυ πέθαινα, η επιδείνωση ήταν τραγική.

Πώς έγινε, έχετε κάποια ιδέα για το πώς μολυνθήκατε από τον ιό;
Φορούσα πάντα μάσκα, φορούσα συχνά γάντια, ήμουν πειθαρχημένος. Η μετάδοση θα πρέπει να έγινε σε επαγγελματικό ραντεβού που είχα με Αθηναίο ο οποίος είχε έρθει στη Ρόδο. Εγώ φορούσα μάσκα εκείνος όχι. Κάποια στιγμή την έβγαλα για λίγο. Αυτό ήτανε. Νόσησε κι εκείνος στη συνέχεια, όχι τόσο βαριά. Την τρίτη εβδομάδα έκανα εισπνεόμενα, έπαιρνα αντιπυρετικά, είχα καταρροή η οποία είχε ξεκινήσει από την έβδομη-όγδοη μέρα. Δείλιασα. Έκανα μαύρες σκέψεις. Τη δέκατη έκτη μέρα, πήγα ξανά το νοσοκομείο. Τους τηλεφώνησα να τους πω πώς είμαι και μου είπαν να πάω. Μου έκαναν νέα ακτινογραφία, νέο καρδιογράφημα,  μου πήραν αίμα από την κεντρική αρτηρία. Η πνευμονία δεν είχε υποχωρήσει και θεώρησαν σωστό να μου χορηγήσουν αντιπηκτικά για 28 μέρες. Μου είπαν για ενέσιμα, τους είπα να είναι σε χάπι. Οι γιατροί μου είπαν ότι σύμφωνα με την κατάστασή μου, βλέπουν πως το σύνολο της περιόδου που θα ταλαιπωρηθώ είναι δυο-τρεις μήνες. Σήμερα αισθάνομαι τυχερός. Δεν κόλλησα κανέναν και κατάφερα να μην πάω στο νοσοκομείο, κάτι το οποίο θα έριχνε την ψυχολογία μου αφού δεν θα είχα καμία επαφή με τα δικά μου πρόσωπα. Η ψυχολογία παντού, αλλά και στον Covid, είναι το άλφα και το ωμέγα.

Πότε ξεκινήσατε να αισθάνεστε καλύτερα;
Την εικοστή μέρα, κι ενώ είχα πάρει ήδη για τέσσερις μέρες τα αντιπηκτικά, άρχισα να νιώθω καλύτερα. Εκεί που δεν μπορούσα ούτε να αγγίξω τους πνεύμονες και τα πλευρά μου χωρίς να νιώθω πόνο, ήμουν καλύτερα. Σήμερα (Τρίτη) είμαι στην 31η μέρα, έχω χάσει 10 κιλά, συνεχίζω να παίρνω αντιπηκτικά και θα συνεχίσω για ακόμα δεκαπέντε μέρες. Οι μυϊκοί πόνοι έχουν υποχωρήσει, η αδυναμία υπάρχει όμως και μπορεί σύμφωνα με τους γιατρούς να την αισθάνομαι για πολύ ακόμα. Μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερός που δεν έχασα τελείως τη γεύση και την όσφρηση. Αυτό έγινε μόνο στα μέσα της δεύτερης προς τρίτη εβδομάδα και για μία εβδομάδα ενώ παντός είδους θέμα στο οποίο μπορεί να είναι ευαίσθητος κάποιος,  το βγάζει στην επιφάνεια όπως έγινε και σε μένα. Εδώ και τέσσερις-πέντε μέρες βγαίνω για περπάτημα. Μου κάνει καλό, να περπατώ στο Μόντε Σμιθ, στην Ψαροπούλα. Αισθάνομαι ότι ανοίγουν τα πνευμόνια μου. Να μην μπορείς να κατεβάσεις αέρα, λες και σου έχουν κλείσει τη μύτη. Έχει πολύ κόσμο που έχει ταλαιπωρηθεί στη Ρόδο και δεν το λέει. Θέλω να ευχαριστήσω το προσωπικό Covid του Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου γιατί και τις τέσσερις φορές που πήγα ήταν άψογοι επαγγελματικά, αλλά ήταν και ανθρώπινοι. Όλοι έδειχναν το ενδιαφέρον τους. Στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον ήταν άψογοι.

Είχε πολλές κλήσεις στο τηλέφωνο την ώρα που μιλάγαμε. Φίλοι, που ήθελαν να μάθουν νέα του, άνθρωποι που ενδιαφέρονταν να ρωτήσουν πώς τα κατάφερε, αφού ο Νίκος δεν το έκρυψε, θέλοντας να βοηθήσει όποιον μπορεί, δίνοντάς του κουράγιο. Θα κάνει το τεστ αντισωμάτων, μου είπε τώρα. Για κάποιους μήνες δεν τον πιάνει τίποτα. Να δυναμώσει μόνο, να γίνει όπως ήταν πριν.

Πηγή: rodiaki.gr