Έξι χρόνια από την τραγωδία στο Γεροπόταμο: «Όταν βρέχει, η Εμμανουέλα ζητά να κλείσουμε τα τζάμια του αυτοκινήτου…»

Συνέντευξη στην Ευαγγελία Καρεκλάκη

Η Ροδούλα και ο Κώστας, δύο νέα παιδιά με βαθιά αγάπη μεταξύ τους, ήθελαν διακαώς να γίνουν γονείς. Η Εμμανουέλα, όπως βαπτίστηκε αργότερα, ήταν το μικρό τους θαύμα. Τρισευτυχισμένοι με τη γέννηση της καθώς η πρώτη εγκυμοσύνη της Ροδούλας, δεν είχε πάει καλά. Γι’ αυτό και είχαν κάνει τάμα να βαπτίσουν το κοριτσάκι τους στη Μονή του Αγίου Γεωργίου, στο Σεληνάρι.

Όλα έγιναν όπως τα είχε σχεδιάσει το ζευγάρι για τη μικρή πριγκίπισσα. Δάκρυα συγκίνησης πλημμύρισαν τα μάτια συγγενών και καλεσμένων. Η Ροδούλα και ο Κώστας, όμως, δεν ήταν εκεί. Δεν είδαν τη βάπτιση του παιδιού τους. Δεν πρόλαβαν να χαρούν το μονάκριβο τους. Ούτε γάμος, ούτε νυφικό. Κηδείες και μαύρα ρούχα πένθους. Τα όνειρα τους πνίγηκαν μαζί με τις ζωές τους, ένα χρόνο πριν το μυστήριο, στα ορμητικά νερά του Γεροποτάμου, στη Μεσσαρά.

Επέστρεφαν από γάμο στην περιοχή του Πετροκεφαλίου, μία νύχτα με καταρρακτώδη βροχή. Στο αυτοκίνητο μαζί με το ζευγάρι επέβαιναν η μητέρα και η αδερφή της Ροδούλας. Το μωράκι, μόλις 9 μηνών τότε, ήταν στους παππούδες του, στους γονείς του Κωστή, και ήταν λίγο αδιάθετο. Είπαν να φύγουν νωρίτερα. Εξάλλου είχαν  δρόμο να κάνουν και δεν ήξεραν την περιοχή. Η μητέρα και η αδερφή της Ροδούλας έμεναν Ηράκλειο, το ζευγάρι όμως είχε μπροστά του περισσότερα χιλιόμετρα αφού θα πήγαινε στον Κρούστα Λασιθίου. Αμφιταλαντεύονταν για το γάμο λόγω μωρού, καιρού, απόστασης… Ήταν στο ναι και στο όχι. Της μοίρας τα γραμμένα, τα λάθη και οι παραλείψεις των ανθρώπων.

Ήταν 17 Φεβρουαρίου του 2019. Στο δρόμο της επιστροφής, όχι μακριά  από το κέντρο του γάμου, επιχείρησαν να διασχίσουν μια Ιρλανδική διάβαση. Δεν υπήρχε κάποια προειδοποιητική σήμανση, ήταν δρόμος, όπως έδειχνε και GPS. Το «φουσκωμένο» ποτάμι  παρέσυρε και «κατάπιε» το αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε η 30χρονη Ροδούλα Τζαγκαράκη, με συνοδηγό την αδερφή της, την 21χρονη Μαριλένα. Ο 29χρονος Κώστας Γιαννακάκης και η 58χρονη πεθερά του, Μαρία Χατζηπάνου, βρίσκονταν στα πίσω καθίσματα.  

Μάταια το ζευγάρι ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια με δύο κλήσεις που έγιναν στο «100». Όλα έγιναν σε δευτερόλεπτα. «Πνιγόμαστε» φώναζαν και έπειτα σιγή. Νεκρική.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις ατελείωτα βασανιστικές ώρες που ομάδες της 3ης ΕΜΑΚ Κρήτης, με την συνδρομή δεκάδων εθελοντών,  έψαχναν στα θολά νερά του ποταμού, υπό αντίξοες συνθήκες, για να βρουν τους τέσσερις αγνοούμενους. Ποιος μπορεί να διαγράψει από τη μνήμη του την συγκλονιστική φιγούρα του Μανόλη Γιαννακάκη, του πατέρα του Κωστή. Ένα το είχε. Μοναχοπαίδι. Τριγύριζε στις όχθες του ποταμού σαν αγρίμι λαβωμένο. Μέσα σε μία νύχτα έχασε τα όνειρα του, τη δύναμη του, την πνοή του, το γιο του, τη νύφη του και δύο ακόμα ανθρώπους οικείους και αγαπημένους. Και στο σπίτι η γυναίκα του, χαροκαμένη μάνα, με ένα μωρό στην αγκαλιά, να περιμένει, η δύσμοιρη, τα μαντάτα.

«Νιώθει ανασφάλεια όταν βρέχει και ζητά να κλείσουμε τα τζάμια του αυτοκινήτου»

Λίγα 24ωρα πριν την εκδίκαση της υπόθεσης, την Πέμπτη, στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ηρακλείου, σχεδόν έξι χρόνια μετά την πολύνεκρη τραγωδία, ο Μανόλης Γιαννακάκης μίλησε στο Cretalive.gr

Δίπλα πάντα η γυναίκα του και η μικρή Εμμανουέλα που είναι πια μαθήτρια της α’ τάξης του δημοτικού. «Η Εμμανουέλα ξέρει τα πάντα… Πώς χάθηκαν οι γονείς της, ποιοι ήταν στο αυτοκίνητο, τι συνέβη εκείνη τη νύχτα.. Οι παιδοψυχολόγοι μας είπαν να μην κρύψουμε τίποτα».

Γονείς από την αρχή, με πάνες και μωρουδιακά, αν και ουδέποτε επιχείρησαν να υποκαταστήσουν τη Ροδούλα και τον Κωστή. Εκείνοι ήταν η μαμά και ο μπαμπάς, αυτοί ο παππούς και η γιαγιά. « Όταν βρέχει και είναι μέσα στο αυτοκίνητο, ζητά να κλείσουμε τα τζάμια. Νομίζει ότι αν τα κλείσουμε, θα είμαστε πιο προστατευμένοι».

Πολλές φορές ρωτάει τους παππούδες της πώς ήταν οι γονείς της ή  τί τους άρεσε. «Κάνει πράγματα που τους θυμίζει έντονα. Μας συγκινεί πολύ».

Του λείπει πολύ ο Κωστής του. Ήταν επιστήθιοι φίλοι οι δύο τους. Για τη γυναίκα του η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη. «Η μάνα είναι ΜΑΝΑ».

Η Εμμανουέλα είναι η ΔΥΝΑΜΗ τους, όπως λέει χαρακτηριστικά.  Όταν συνέβη η τραγωδία, έπρεπε να σταθεί  στα πόδια του για το παιδάκι. Ήταν μονόδρομος.

«Οι ευθύνες δεν είναι απρόσωπες»

Ο κ. Γιαννακάκης και η σύζυγός του στο Δικαστικό Μέγαρο Ηρακλείου

Ενόψει της δίκης, ο κ. Γιαννακάκης τονίζει ότι «θα νιώσει δικαίωση, μόνο αν τιμωρηθούν αυτοί που πραγματικά ευθύνονται. Οι ευθύνες δεν είναι απρόσωπες. Δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στον καιρό. Για μένα τα πρόσωπα φταίνε. Δεν γίνεται να ψάχνεις μία οικογένεια τεσσάρων ατόμων και δύο ημέρες κάποιοι να είναι άφαντοι».

Αισθάνεται ευγνωμοσύνη για την κοινωνία των Μοιρών, τον απλό κόσμο, που προσέτρεξε να βοηθήσει στις έρευνες και να τους συμπαρασταθεί. Θυμάται ξενοδόχο της περιοχής που τους φιλοξένησες όσο διαρκούσαν οι έρευνες αφού συγγενείς και φίλοι έρχονταν από μακριά.

«Η προσευχή  στην Παναγία τη Φανερωμένη» 

Τη νύχτα πριν τους βρουν επέστρεψε στον Κρούστα. Το ζήτησε η γυναίκα του που δεν ήταν καλά. Σηκώθηκε χαράματα. Το ένιωθε όμως ότι όλα είχαν τελειώσει και δεν υπήρχε ελπίδα. «Το πρωί που σηκώθηκα είπα της γυναίκας μου κάνε τον σταυρό σου, στην Παναγία τη Φανερωμένη, που είναι απέναντι ,  να βρω τα παιδιά, να τα φέρω, να πάμε να τα θάψουμε, να ξέρουμε που είναι…» εξομολογείται και η φωνή του «πνίγεται».

Όπως περιγράφει, ο Κωστής ήταν λυτός μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν ήθελε τη ζώνη ασφαλείας. Ήταν και ο μόνος που το σώμα του ήταν γεμάτο μώλωπες από το στροβίλισμα του αυτοκινήτου. Είχε βγάλει τα προσκέφαλα των καθισμάτων. Έχουν μία μεταλλική μύτη. Προσπάθησε να σπάσει το τζάμι… Εκεί μέσα επικρατούσε πανικός. Φωνές, ουρλιαχτά. Όλα έγιναν σε δευτερόλεπτα.

«Δεν μπορώ να δεχθώ, όπως μου είπαν, ότι αν δεν ήταν τα παιδιά να πάρουν τηλέφωνο για να ζητήσουν βοήθεια, θα είχαμε και άλλα θύματα από τους καλεσμένους του γάμου που θα έφευγαν…Δεν γίνεται να χάνονται άνθρωποι έτσι».

Σχεδόν έξι χρόνια μετά, στην περιοχή της τραγωδίας δεν έχει γίνει τίποτα. Ο Μανόλης Γιαννακάκης έχει φτιάξει ένα εικονοστάσι και το επισκέπτεται όποτε νιώσει την ανάγκη. «Ουδείς έχει ενδιαφερθεί μέχρι σήμερα, ουδείς έχει πει μια λέξη…».

Γιώργος Κοκοσάλης: «Η ανυπόφορη άρνηση ευθυνών, νομικά κατακριτέο, κοινωνικά αποδοκιμαστέο»

Σε δήλωσή του στο Cretalive, ο δικηγόρος της οικογένειας, κ. Γιώργος Κοκοσάλης αναφέρει:

«5 χρόνια και 8 μήνες μετά το ανεπανάληπτα τραγικό συμβάν στον Γεροπόταμο που στοίχισε εντελώς άδικα την ζωή στον Κωνσταντίνο Γιαννακάκη και την Ροδάνθη Τζαγκαράκη, στην Μαρία – Ελένη Τζαγκαράκη και στην Μαρία Χατζηπάνου, άγεται προς εκδίκαση ενώπιον του αρμόδιου Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ηρακλείου η υπόθεση της ανθρωποκτονίας τους. Υπενθυμίζουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι η υπόθεση είναι πολλή σοβαρή, με κοινωνικά επώδυνες συνέπειες. Ως συνήγορος υποστήριξης της κατηγορίας εκ μέρους της οικογένειας των θυμάτων εύχομαι κι άμα ελπίζω να μην ξεκινήσει εκ νέου επ’ ακροατηρίω ένας ατέρμων, κουραστικός κι αλυσιτελής κύκλος – τάχα – έλλειψης αρμοδιότητας – με μπαλάκι ευθυνών ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις. Εξάλλου, αυτήν την διελκυστίνδα την έχει τερματίσει με ειδική κι εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη διάταξή της η κ. Εισαγγελέας Εφετών Ανατολικής Κρήτης με την με αριθ. 36/2022 διάταξή της, μετά από προσφυγή των κατηγορουμένων κατά της απευθείας κλήσης τους στο ακροατήριο του αρμόδιου Δικαστηρίου. Το να αναλαμβάνει κανείς τις ευθύνες του είναι σίγουρα εκτιμητέο. Το να επιμένει, ωστόσο, σε μια ανυπόφορη άρνηση ευθυνών επί εδάφους έλλειψη αρμοδιότητας είναι εκτός από νομικά κατακριτέο και κοινωνικά αποδοκιμαστέο».    

Όπως είναι ήδη γνωστό, στο εδώλιο του Α’ Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ηρακλείου παραπέμπονται με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από αμέλεια κατά συρροή ο τότε δήμαρχος Φαιστού, Γιώργος Αρμουτάκης, και η αρμόδια, κατά το κατηγορητήριο, αντιδήμαρχος.

cretalive.gr