Η πρωταθλήτρια του επί κοντώ μίλησε στο protothema.gr για τον μεγαλύτερο αγώνα της ζωής της μέσα από δωμάτιο νοσοκομείου στη Λευκωσία, όπου νοσηλεύεται και με covid-19.
Η ιστορία γράφεται από τους νικητές και η Μαρία Αριστοτέλους σκοπεύει να νικήσει και να την γράψει.
Ειδικότερα, ανεβάζοντας δύο στιγμιότυπα, η αθλήτρια του επί κοντώ εξομολογήθηκε πώς μια ψηλάφηση την οδήγησε στον γιατρό κι έτσι ακολούθησαν στη συνέχεια διαδοχικές εξετάσεις, μέχρι να ανακαλύψει τον καρκίνο.
«Έχω διαγνωστεί με καρκίνο.
Όχι δεν είναι μια φωτογραφία ανακοίνωσης εγκυμοσύνης, αν και αυτό θα «ταίριαζε καλύτερα» στην ηλικία μου και στο ύφος όσων επιδιώκουμε να προβάλουμε στα σοσιαλ μίντια, λες και οι ζωές όλων μας είναι στημένες με ροδοπέταλα.
Η πρώτη επίσκεψη στο γιατρό και οι πρώτες «οδηγίες» για επανέλεγχο μετά από ένα μήνα δεν με άφησαν ικανοποιημένη, καθώς εγώ γνωρίζω το σώμα μου καλύτερα από τον καθένα. Αν και δεν ένιωθα οποιοδήποτε σημείο που να υποδεικνύει ότι πρόκειται για κάτι κακό, ήξερα ένα βασικό κανόνα:
«Ο χρόνος και η ορθή διάγνωση είναι πολύ σημαντικά – όσο κακό και να είναι το αποτέλεσμα!»
Έτσι από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένα κυνήγι μαγισσών με τον καρκίνο μέχρι να τον ξετρυπώσουμε. Και ενώ η μια εξέταση μετά την άλλη οδηγούσαν σε αρνητικά αποτελέσματα -είσαι καθαρή- εγώ τους έλεγα πως χωρίς να ξέρω τι είναι ΔΕΝ θα σταματήσω να το ψάχνω.
Και ο επιμένων νικά! Μέσα από διαδοχικά μικρά «θαύματα», όπως τα αποκαλώ, ξετρυπώσαμε το Ραβδομυοσάρκωμα στη μύτη που είχε ήδη κάνει μετάσταση στους λεμφαδένες του λαιμού και στα οστά.
Χρονικά το σκηνικό ήταν ως εξής: Το κουβαράκι σε μέγεθος φασολιού στο λαιμό έγινε μανταρίνι και εμφανίστηκαν άλλα 10 τουλάχιστον μέσα σε 2 μήνες, μέχρι να έχουμε διάγνωση.
Και ναι αυτό που έχω είναι πιο σπάνιο από το να κέρδιζα το τζόκερ, είναι κάτι που ΔΕΝ συμβαίνει σε ενήλικες και είμαι πολύ «άτυχη». Ή μήπως όχι; Είμαι η πιο τυχερή στον κόσμο, γιατί σημασία δεν έχει τι μας έρχεται αλλά πως το αντιμετωπίζουμε.
Νιώθω ο πιο τυχερός άνθρωπος που πλέον έχω διάγνωση – όσο βαριά και να ‘ναι – αφού μου δίνεται η ευκαιρία της θεραπείας.
Τόσα χρόνια πρωταθλητισμού έμαθα πως σημασία δεν έχει πόσο ισχυρός ή μεγαλύτερος είναι ο αντίπαλος αλλά να παλεύεις για το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα με ΟΛΕΣ σου τις δυνάμεις και τα μέσα, που με λίγη τύχη θα είναι το επιθυμητό. Έτσι κέρδισα το Βαλκανικό πρωτάθλημα το 2017 ενώ η κατάταξη μου δεν ήταν ούτε για μετάλλιο. Έτσι κατακτήσαμε και την 5η θέση ως Κύπρος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ομάδων στο Ισραήλ την ίδια χρονιά ανταγωνιζόμενοι χώρες μεγαθήρια! Όμως είχαμε ο ένας τον άλλο.
Σε αυτό τον αγώνα δεν είμαι μόνη μου. Είχα από την αρχή τους καλύτερους συνοδοιπόρους – οικογένεια, φίλους – εξοπλίστηκα με τους κατάλληλους επιστήμονες – γιατρούς, νοσηλευτές κτλ. – και πλέον έχω την πιο ισχυρή ομάδα κρούσης!
Στην αρχή του χρόνου είχα γράψει πως ανυπομονώ να γράψω σελίδα, σελίδα τις ημέρες του 2023. Να που αυτό απέκτησε μεγαλύτερο νόημα τώρα!
Γιατί στη ζωή δεν έχει σημασία τι μας έρχεται – ο καθείς κουβαλάει το σταυρό του – σημασία έχει να χαμογελάμε στα δύσκολα, να διασκεδάζουμε τις χαρές και να εξοπλιζόμαστε με λίγη παραπάνω τρέλα μέχρι το αύριο.
Ο εχθρός είναι σκληρός, ύπουλος και επιθετικός αλλά μάλλον δεν έχει καταλάβει με τι έχει μπλέξει!».
Η 32χρονη πρωταθλήτρια που έζησε για 12 χρόνια στην Ελλάδα και έχει τελειώσει τη Νομική Αθηνών δημοσιοποίησε την κατάσταση της υγείας της μέσω social media και δηλώνει ότι δεν φοβάται τον θάνατο αλλά πως δουλειά της είναι να παλέψει για να ζήσει καλά.
Η Μαρία Αριστοτέλους επισκέφτηκε για πρώτη φορά τον γιατρό στις 22 Ιουλίου. Στις 10 Σεπτεμβρίου έμαθε τι ακριβώς έχει. Στις 2 Οκτωβρίου έκανε την πρώτη διπλή χημειοθεραπεία.
«Αυτό που έχω είναι σπάνιο και το παρουσιάζουν παιδιά έως 5 ετών κυρίως στα χέρια και στα πόδια. Εγώ δεν είμαι όμως παιδί. Ακολουθούμε όμως τα πρωτόκολλα που υπάρχουν για παιδιά. Να ξέρεις οι χημειουεραπείες σε παιδιά είναι πιο δυνατές. Ήδη έκανε την πρώτη που είναι διπλή. Όλα τα κουβάρια που είχα σχεδόν υποχώρησαν», λέει αρχικά η Μαρία και συνεχίζει: «Θα κάνω μια διπλή κάθε τρεις εβδομάδες. Το σώμα μου αντιδρά. Αλλά δεν ξέρω τι τέλος θα έχει όλο αυτό. Κάθε φορά από ένα βήμα. Αυτό λέω μέσα μου. Είμαι αισιόδοξη αλλά κάποια στιγμή θα σπάσω και εγώ».
Το 2020 ξεκίνησε να δουλεύει ως δικηγόρος. Στη Λεμεσό εργάστηκε σε εταιρεία real estate και ο αθλητισμός πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
Αυτό βρίσκει απόλυτα σύμφωνη την πρωταθλήτρια της Κύπρου η οποία από την ώρα που ανακοίνωσε δημόσια το πρόβλημά της έχει λάβει χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης και από αθλητές.
Προπονήθηκε μαζί με τον Εμμανουήλ Καραλή αλλά πάντα θαύμαζε την Κατερίνα Στεφανίδη. «Η Κατερίνα είναι άλλο επίπεδο. Είναι μια κατηγορία μόνη της», υποστηρίζει η Μαρία που ξεκίνησε από την ενόργανη και πέρασε στο επί κοντώ αφού αυτά τα δύο αθλήματα μοιάζουν.
Στα 32 της δεν είχε καμία σκέψη να κάνει παιδιά. Έχει τρία αδέλφια, που ασχολούνται όλα με τον αθλητισμό, και ίσως την φόβιζε η ευθύνη ενός παιδιού.
«Αυτό που έχει προτεραιότητα τώρα είναι να ζήσω. Ένα βήμα τη φορά όπως σου είπα. Δεν θέλω να κάνω παιδιά, έτσι έλεγα πριν γνωρίσω τον Ανδρέα. Φύλαξα τα ωάρια μου λόγω του καρκίνου. Μετά θα δούμε», μας λέει και συνεχίζει: «Δεν σκέφτομαι το τέλος. Όταν ξεκίνησα όλο αυτό δεν ήξερα εάν θα άντεχα. Μπήκα στο χειρουργείο και βγήκα καλά. Ένα βήμα τη φορά. Έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε. Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Ο θάνατος είναι δουλειά άλλου. Εμένα η δουλειά μου είναι να ζήσω και να ζήσω καλά».
Έχει σταματήσει πλέον να δουλεύει στο γραφείο και να κάνει προπονήσεις αλλά εκπροσωπεί ακόμη τους αθλητές στην ομοσπονδία και θέλει κάποια στιγμή να οργανώσει μια αιμοδοσία.
Αλήθεια τι την δίδαξε όλο αυτό που περνάει; «Ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να μιλάει γι’ αυτόν. Ο καρκίνος δεν πρέπει να είναι ταμπού. Έχω λάβει άπειρα μηνύματα από γνωστούς και μη. Μου λένε ότι με στηρίζουν και ότι είμαι δυνατή. Αυτό που θα πω εγώ είναι ότι ο καρκίνος υπάρχει σε κάθε σπίτι και δεν πρέπει να τον φοβόμαστε. Πρέπει να μιλάμε. Να τον αντιμετωπίζουμε. Πολλές μορφές του είναι ιάσιμες.Το πιο σημαντικό είναι η πρόληψη βέβαια», σημειώνει.
Εν συνεχεία είπε πως: «Όταν πήγαινα για εξετάσεις ήμουν μόνη μου. Επειδή ήταν καλοκαίρι τα αδέλφια μου ήταν διακοπές στην Ελλάδα και η μητέρα μου στην Αυστραλία στην θεία μου. Δεν φοβήθηκα».