Μια άλλη οπτική για την υπόθεση με το βιτριόλι…

του Γιώργου Καραϊβάζ

Γιατί η υπόθεση με το βιτριόλι εξάπτει το ενδιαφέρον και την φαντασία; Ας αφήσουμε κατά μέρος τον Τύπο και ας εστιάσουμε στην κοινή γνώμη. Όλες οι μετρήσεις δείχνουν πρώτο σημείο ενασχόλησης του κόσμου με το θέμα. Από τα ΜΜΕ μέχρι τον οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο ενός εκάστου.

Είναι επειδή το θύμα είναι μια όμορφη γυναίκα;

Είναι η μέθοδος που αυτόματα δημιουργεί παραπομπές και συνειρμούς σε ερωτικές ίντριγκες;

Είναι η ακόμη άγνωστη ταυτότητα της γυναίκας με το βιτριόλι;

Είναι όλα αυτά μαζί κι ακόμα περισσότερα.

Για τις αθλιότητες των ΜΜΕ έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Και τα ΜΜΕ δεν είναι κάτι απρόσωπο. Είναι άνθρωποι που είτε στο βωμό των δικών τους παθών- φιλοδοξιών, είτε λειτουργώντας υπό καθεστώς άνωθεν πιέσεων, κάνουν- κάνουμε υπαναχωρήσεις και συμβιβασμούς. Δεν είναι λιγοστές οι φορές άλλωστε που καταπατήθηκε αισχρά το τεκμήριο της αθωότητας. Τώρα κάναμε ένα βήμα παραπέρα. Ποδοπατούμε διαχρονικά ατομικά δικαιώματα και τεκμήρια, πολύ πριν από μία σύλληψη!!! Αναδεικνύουμε ενόχους για τους οποίους ουδέποτε απαγγέλλονται κατηγορίες, αλλά παραμένουν στην στιλπνή συνείδηση της κοινής γνώμης ως εγκληματίες.

Πριν να καταθέσουμε- παραθέσουμε το επέκεινα της σκέψης, σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα το βιβλίο sapiens του Γιουβάλ Νόα Χαράρι. Σε αυτές τις συναρπαστικές  σελίδες για τη σύντομη ιστορία του ανθρώπου, υπάρχουν πολλές απαντήσεις για την περιέργεια μας, το κουτσομπολιό και το ρόλο του για τις κοινωνικές- κοινωνιολογικές συναρμογές.

Χωρίς τον λόγο και το κουτσομπολιό εν ολίγοις, δεν θα υπήρχαν οι οργανωμένες κοινωνίες στις οποίες ζσύμε τις τελευταίες χιλιετίες της ανθρώπινης παρουσίας, αλλά θα περιοριζόμασταν σε στενούς κοινωνικούς κύκλους των 500 το πολύ ατόμων. Υπάρχουν κι άλλες αποκαλύψεις για το πως οι αυταπάτες μας και η κοινωνική πίστη, δημιουργούν τα συνθετικά υλικά που οδήγησαν τελικά μέχρι την παγκοσμιοποίηση και μάλιστα, πολύ πριν η λέξη ανακαλυφθεί ως έννοια και περιεχόμενο. Το τελευταίο όμως, είναι ενός άλλου είδους συζήτηση.

Συνεπώς ως κοινωνικά όντα, είναι μέσα στο δημιουργικό ορμέμφυτο μας η ροπή προς το κουτσομπολιό. Το ζήτημα είναι ο τρόπος που αυτό γίνεται και κυρίως από το λαϊκό διαμεσολαβητή που είναι τα ΜΜΕ. Ο τρόπος και η οπτική. 

Στη συγκεκριμένη υπόθεση υπηρετούνται και τρέφονται δύο τομείς της επιστήμης. Η εγκληματολογία- ψυχοπαθολαγία και η ανθρωπολογία- κοινωνιολογία. Εάν το δεις το όλο θέμα υπό αυτή την οπτική και όχι του κοινού κουτσομπολιού, έχεις να συνεισφέρεις σε καταπίστευμα οργανικών στοιχείων από τα οποία τρέφονται αυτές οι επιστήμες.

Υπό αυτή την οπτική, το θέμα δεν είναι τα πρόσωπα. Δεν ενδιαφέρουν τα πρόσωπα. Γιατί τα πρόσωπα συνιστούν ψυχοπαθογένειες όπως η κλειδαρότρυπα, ο ηδονισμός στη ορφή της ηδονοβλεψίας στην πιο αισχρή του μορφή κι εν τέλει ο κανιβαλισμός. Τα ζήσαμε και στην υπόθεση της Ειρήνης Λαγούδη.

Το θέμα είναι οι σχέσεις, η διαμόρφωση τους, η ηθολογία, η ψυχολογία- κίνητρο του δράστη και όλο το συνθετικό πλέγμα που οδήγησαν από το όποιας μορφής και ειδικού βάρους αίτιο στο αποτρόπαιο αποτέλεσμα. Κάπως έτσι αθροίζονται οι ψηφίδες στο μωσαϊκό της έρευνας που συντελεί στην ανάπτυξη των επιστημών.

Στο πλαίσιο αυτό υπάρχουν δύο ειδών δημοσιογραφίες. Η κυνική- εκτελεστική και η άλλη που αποσκοπεί στην ενημέρωση πάνω σε δομικές βάσεις κανόνων δεοντολογίας κι αξιοπρέπειας. Δυστυχώς οι κανόνες δεν τηρούνται, αλλά κονιορτοποιούνται κάτω από την μπότα ανερμάτιστων επιδιώξεων. Ως δημοσιογράφοι μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε; Κι αν δεν μπορούμε εμείς να το κάνει για εμάς κάποιος άλλος;

Πηγή: bloko.gr