Το προξενιό της Ιουλίας- Ηλίας Βαλάσης: “το ‘Προξενιό’ τελειώνει με έναν συγκλονιστικό τρόπο”

«Ο Νίκος Απειρανθίτης είναι τεράστιος μαέστρος, είναι μαγικός. Το πόση απήχηση έχει αυτή η σειρά και πόσο καταπληκτικά την παρακολουθούν και όσα γράφουν για αυτή, είναι αποτέλεσμα όλων των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτή. Αλλά είναι και του μαγικού σεναριογράφου που μαζί με την ομάδα του την φτιάχνουν και δεν ξέρεις τι γίνεται. Εσύ που παίζεις δεν ξέρεις τι γίνεται», λέει ο Ηλίας.

Όπως είπε, του άρεσε πολύ «αυτό το παιχνίδι που δεν μας έλεγαν τι θα συμβεί μέχρι και τα τελευταία επεισόδια. Εμένα μου αρέσει πολύ το θέατρο, το λατρεύω. Και η δραματουργία ενός έργου, όταν το ξεκινάω, είναι όταν δεν ανακαλύπτεις από την αρχή τι γίνεται. Αυτό για μένα είναι μαγικό, το μυστικό ταξίδι της ψυχής του αλλουνού, πώς θα το συντάξει και θα το αποδώσει. Και πραγματικά, όταν διαβάσαμε τα σενάρια, δεν πήγαινε το μυαλό κανενός σε αυτή την κατεύθυνση».

Ο Ζαφείρης δεν παραδόθηκε στον Στασινόπουλο από τύψεις «το έχει λύσει το θέμα με τις τύψεις και τις εξομολογήσεις. Πολλά μπορούν να συμβούν και δεν θέλω να πω, γιατί είναι μαγικό να το παρακολουθήσει ο κόσμος. Και είναι τόσο έξυπνος ο τρόπος που τα “κεντάει” ο σεναριογράφος όλα και λες “πώς το σκέφτηκε;”».  Μήπως ο Ζαφείρης θέλει να μπει στη φυλακή για να πάρει εκδίκηση για το φόνο της Ζανέτ; «Ο Ζαφείρης είναι η κλασική περίπτωση του “βάφω τα χέρια μου με αίμα, με πόνο, με αμαρτία”, αλλά μετά τον πιάνουν οι τύψεις, εξομολογείται και ξαναξεκινάει», θα πει.

Όσο για τα συναισθήματά του για την Κυριακούλα, ήταν μονόπλευρα, θα πει. «Ήταν το άπιαστο όνειρο ενός χωριάτη, ενός αμόρφωτου ανθρώπου που είχε μπροστά του μια μορφωμένη γυναίκα. Αυτό που τον διέγειρε, πιστεύω, τον Ζαφείρη, ήταν το άπιαστο. Είναι αυτό που λέμε “αχ Θεέ μου να είχα μια τέτοια γυναίκα”. Δε θα της εκφράσει ποτέ τα συναισθήματά του, γιατί αγαπούσε πολύ το αφεντικό του. Εδώ έκανε ολόκληρο φόνο για το αφεντικό του. Έτσι ήταν παλιά οι άνθρωποι, παίρναν το νόμο στα χέρια τους… το αντρικό πρότυπο ήταν πολύ ισχυρό».

Τέλος, αποκαλύπτει ότι «το ‘Προξενιό’ τελειώνει με έναν συγκλονιστικό τρόπο, έναντι σε όλο αυτό που δείχνει τόσον καιρό».