Ποιος ήταν ο δημοσιογράφος Τάσος ΤΑΖ Θεοδωρόπουλος: “Μάθετε να λέτε “ευχαριστώ που ζω”, όσο και αν ζήσω”

Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος, ο οποίος έφυγε χθες από τη ζωή, ήταν δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου. Υπέγραφε ως “ΤΑΖ” ή ως “μαύρο πρόβατο”.

Έγραφε με έναν δικό του ξεχωριστό και συχνά ιδιοφυή τρόπο, με πάθος και χωρίς να φοβάται να πάει κόντρα στο ρεύμα. Έκλεγε όταν έβλεπε την Υπολοχαγό Νατάσα που η Αλίκη, έγκλειστη για χρόνια στο Νταχάου, είναι μουγκή, νομίζει ότι το παιδί της είναι νεκρό κι όταν το βλέπει ξεμουγκεύει. “Το κλάμα για μένα λειτουργεί όπως το ζεϊμπέκικο. Χτυπάς το πάτωμα για να απογειωθείς σαν αετός. Δεν είμαι η φιλάνθρωπη μαντάμ με το τσάι και τα μπισκοτάκια για να λέω τα αυτονόητα που είναι η ζωή και η ελπίδα. Απλά λέω “πέτα” χορεύοντας στον ουρανό που σου ανήκει όλος και οφείλεις να εξερευνήσεις τη μυσταγωγία του” είχε πει σε συνέντευξή του λίγο μετά την αποκάλυψη ότι ήταν οροθετικός .

Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα στο περιοδικό 01 και συνέχισε σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεόραση και websites, γράφοντας κυρίως για κινηματογράφο αλλά και για οτιδήποτε άλλο άγγιζε την σφαίρα των ενδιαφερόντων του.

Η αποκάλυψη ότι ήταν φορέας του HIV

Πριν περίπου έξι χρόνια, το 2015, είχε αποκαλύψει ότι τα τελευταία 11 χρόνια ήταν φορέας του HIV και έκτοτε άρχισε να μάχεται για να “σπάσει” τα ταμπού πίσω από τον ιό.

Τότε είχε γράψει στο Facebook:

“Είμαι φορέας του ΗΙV εδώ και 11 χρόνια. Το έμαθα μια μέρα μετά τα γενέθλιά μου με τη μάνα μου να περιμένει απ’ έξω από το ιατρείο. Και τη νοσοκόμα να δίνει τις εξετάσεις σε όλους τους ασθενείς, κρατώντας δύο τρεις από μας. Εντάξει, το ψιλιάστηκα από την πρώτη στιγμή. Της λέω “μαντάμ, αφού ξέρετε αυτό που ξέρω δεν το τελειώνουμε; Σας υπόσχομαι δεν θα πηδήξω από το μπαλκόνι”. Aπ’ έξω με περιμένει η μάνα. Της λέω “μάλλον έχουμε πρόβλημα”. Mου απαντάει η μάνα “To μόνο πρόβλημα που έχουμε είναι ότι έχεις χεστεί από το φόβο σου”. Γλυκιά Σοφία.

Την επόμενη και τις άλλες μέρες συνέχιζα να δουλεύω σαν τρελός. Κάποια βράδια έπεφτα στο πάτωμα σπαράζοντας από κλάμα. Δεν επέτρεψα όμως ούτε μια στιγμή στον HIV όπως και σε ότι άλλο να με αποσπάσει από τους στόχους μου. 11 χρόνια μετά το κοινοποιώ για πολύ απλούς λόγους.

1. Με τη φαρμακολογική θεραπεία που παίρνω είναι ουσιαστικά αδύνατον να μεταδώσω τον ιό και να πάθω κάτι από αυτόν.

2. Δεν γουστάρω να φοβάμαι ή να απειλούμαι για ένα ατύχημα.

3. Εκεί έξω υπάρχουν πολλά παιδιά που τους τυχαίνει αυτό και σκέφτονται ακόμα και την αυτοκτονία. Τέρμα στον πανικό, τέρμα στη λύπηση.

4. Αν κάποιοι αύριο μετά από αυτή τη δημοσίευση δεν θέλουν να μου δώσουν το χέρι τους, θα ξέρω ότι το δικό μου ήταν πάντα πιο καθαρό. Κοπανήθηκα στα πατώματα, ήρθε η ώρα να ξαναχορέψω πάνω τους.

5. O ρόλος μου σαν δημοσιογράφος είναι να επικοινωνώ την αλήθεια. Τη δική μου και των έξω. Αισθάνθηκα πολύ υποκριτικά και καταπιεσμένος τόσα χρόνια που δεν μίλησα ανοιχτά για αυτό. Και υπόλογος σε ανθρώπους που υποφέρουν από την ίδια καταπίεση.

6. Κοιμάμαι, ξυπνάω, γελάω, κλαίω, κάνω έρωτα, δουλεύω, λατρεύω κάθε φεγγαροηλιαχτίδα και ξέρω πως δεν θα πεθάνω από αυτό. Αυτό είναι ίσως το πιο καθαρό μήνυμα που ποστάρισα ποτέ, όποιο κι αν είναι το κόστος του. Δεν με ενδιαφέρει πλέον το πόσο κοστίζει το σαλέπι.

Είμαι ο ΤΑΖ και μολονότι δεν με λες ακριβώς χαρούμενο άνθρωπο, θα διεκδικώ το δικαίωμα στη χαρά όποιου του έχει στερηθεί. Ακόμα και με μπουνιές. Απελευθέρωσα από μέσα μoυ μια φορτωμένη από άλλους ντροπή.

Όχι για τη δική μου αυτοπροβολή από τη στιγμή που γνωρίζω και δεν με αφορά όμως καθόλου το όποιο προσωπικό ή επαγγελματικό κόστος μπορεί να πληρώσω. Μου αρκεί να κοιμάμαι ήρεμα ·και να να κάνω σεξ χαμογελώντας. Το έκανα για τη ζωή των άλλων που για μένα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη δική μου. Τον ομοίων μου και φοβισμένων. Δεν ζεις αν δεν αντιμετωπίζεις το κόστος της αλήθειας σου. Κι αν δεν τη χρησιμοποιείς για να βοηθήσεις άλλους, απλά έρπεσαι. Κι αλήθεια ποτέ δεν είχες…”.

Η σηψαιμία και το τέλος

Το τελευταίο διάστημα, ο δημοσιογράφος νοσηλεύονταν στην εντατική του νοσοκομείου Γ. Γεννηματάς σε κρίσιμη κατάσταση με κορονοϊό και σηψαιμία.

Την είδηση είχε κάνει γνωστή ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος: “Έγινε το Σάββατο και η δεύτερη εγχείρηση εκτομης και στο άλλο πόδι. Στην εντατική από covid διασωληνωμένος και με σοβαρότατη σηψαιμία λοιπόν”.

“Μάθετε να λέτε “ευχαριστώ που ζω”. Όσο και αν ζήσω”

Το 2015 ο Τάσος Θεοδωρόπουλος είχε δώσει συνέντευξη με αφορμή το 27ο Πανελλήνιο Συνέδριο για το AIDS, στην ψυχολόγο Βίκυ Μιχέλη.

Β.Μ. Τάσο είσαι φορέας του AIDS εδώ και 12 χρόνια, έφτασε όμως η στιγμή που δεν άντεξες και ήθελες να μοιραστείς αυτό που κράταγες κρυφό με όλη την Ελλάδα. Πώς ήταν εκείνη η στιγμή για εσένα που πληκτρολογούσες εκείνο το εκπληκτικό κείμενο – ομολογία;

Τ.Θ. Επειδή ούτως ή άλλως κρύβω χρόνια από την ηλικία μου, λέω να αρχίσουμε να λέμε ότι ξέρω ’γω, 5 χρόνια οροθετικός αντί για το 11 που μου το έκανες και 12, γιατί καρφώνομαι. Μολονότι αποκαλείς με ευγένεια το κείμενο ομολογία ως κάτι εκπληκτικό, πιστεύω πως εκεί ακριβώς βρίσκεται το θέμα. Ότι πρέπει να σταματήσουμε να θεωρούμε ένα τέτοιο κείμενο ή μια τέτοια ομολογία ως κάτι εκπληκτικό που μας προκαλεί σοκ αλλά ως κάτι υπαρκτό, μια πραγματικότητα δεκαετιών σκεπασμένη με σκοτάδι και παραπληροφόρηση. Όταν πληκτρολογούσα το κείμενο είχα την ίδια πάνω κάτω ορμή και φωτιά μέσα μου όπως όταν πληκτρολογώ τα περισσότερα κείμενά μου.

Απλά ένιωσα μια παρόρμηση και με άγνοια κινδύνου αν θες, είπα, “οκ αγόρι, τόσα γράφεις και λες και σχολιάζεις. Εφ’ όσον λοιπόν το παίζεις τόσο άνετος καταγγέλλοντας διακρίσεις και κακώς κείμενα και ναρκισσεύεσαι πως με αυτό κάνεις καλό σε κάνεις ανθρώπους, δίνοντάς τους ένα φακό στο σκοτάδι, έχεις τα αρχίδια να το κάνεις εκθέτοντας πρώτα από όλα τη δική σου πραγματικότητα; Μιλώντας ανοιχτά για κάτι που όλοι πιστεύουν ότι πρέπει να ντρέπεσαι και να το κρύβεις;”. Αισθάνθηκα φόβο όταν το έγραφα αλλά και δύναμη και ασφυξία και κλείσιμο ενός κύκλου στη ζωή μου και βασικά αισθάνθηκα ότι απλά έπρεπε να το γράψω.

Β.Μ. Η μητέρα σου ήταν εκείνη που ήταν μαζί σου την ημέρα που σου ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα των εξετάσεων και ήταν δίπλα σου σε όλα. Ξέρεις όμως, πως υπάρχουν μητέρες που όταν μαθαίνουν κάτι τέτοιο εγκαταλείπουν τα παιδιά τους. Η Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας, έχει πει πως η λέξη μητέρα κρύβει μέσα της τη λέξη τέρας με το αποτρεπτικό μη μπροστά. Μη τέρας, με διττή σημασία την αποτρεπτική, που αποτρέπει το παιδί από το τέρας και η δεύτερη που η μητέρα απομακρύνεται από το παιδί γιατί είναι τέρας.

Τ.Θ. Εξαιρετική προσέγγιση θα έλεγα. Με τη δική μου μητέρα, αποκτά περίεργη σημασία γιατί δεδομένου το ότι μεγάλωσα σε μονογονεϊκή οικογένεια με τον μπαμπά πεθαμένο, η υπερπροστασία και η βία που πολλές φορές αυτό μπορεί να βγάλει είναι απίστευτη. Ακόμα περισσότερο όταν η μητέρα σου όπως η δική μου γερνάει και εκ των πραγμάτων γίνομαι σιγά σιγά όσο κι αν το αρνούμαι εγώ μητέρα της, η μη τέρας του δικού της μη τέρατος ή τέρας του δικού της τέρατος, ή δεν ξέρω και γω τι άλλο. Όλοι αγαπάμε τον μπαμπούλα μας όταν αυτός είναι προστατευτικός και μας αγαπάει και παίζουμε μαζί του αλλά ξέρουμε ότι με τις υπερφυσικές του δυνάμεις θα μας σώσει όταν χρειαστεί.

Αυτή είναι η εκδοχή κινουμένων σχεδίων της υπόθεσης που στο τέλος μετά κι από μια άγρια διαφωνία, καβγά, οτιδήποτε καταλήγει σε γλυκόπικρη κωμωδία σαν την κρυφοgay σχέση του Γουόλτερ Ματάου με τον Τζακ Λέμον στο “Ένα αταίριαστο ζευγάρι”. Nαι, μάλλον με τη μάνα μου έχω μια κρυφοgay σχέση. Για κάποιους όμως όπως οι μανάδες που αναφέρεις, μπαμπούλας είναι ο ίδιος τους ο εαυτός η χαραμισμένη τους ζωή και η μόνη εξιλέωση που γνωρίζουν δεν είναι η αγάπη και η αποδοχή αλλά η εξορία του “ελαττωματικού” παιδιού επειδή καθρεφτίζει τη δική τους ανεπάρκεια και μη ζωή.

Για αυτά τα παιδιά μίλησα και για αυτές τις μητέρες. Με σταμάτησε ταμίας στο σούπερ μάρκετ χωρίς να με γνωρίζει, μόνο από την τηλεόραση, και μου μίλαγε για την οροθετική κόρη της με ένα μελαγχολικό χαμόγελο προσμονής. Της είπα “αγάπη κυρία, απλά αγάπη, όχι όμως η αγάπη της κακομοιριάς αλλά η αγάπη της χαράς”.

Β.Μ. Έχεις δηλώσει πως έχεις κλάψει πολλές φορές σε αυτά τα 12 χρόνια μέχρι και την αποκάλυψη. Το κλάμα για εσένα θα πρέπει να λειτουργήσε σαν αρωγός στην αντιρετροϊκή θεραπεία. Οπλίστηκες με θάρρος και από φορέας του AIDS έγινες φορέας ζωής κι ελπίδας.

Τ.Θ. Βασικά κλαίω κι όταν βλέπω την Υπολοχαγό Νατάσα που η Αλίκη, έγκλειστη για χρόνια στο Νταχάου, είναι μουγκή, νομίζει ότι το παιδί της είναι νεκρό κι όταν το βλέπει ξεμουγκεύει. Το κλάμα για μένα λειτουργεί όπως το ζεϊμπέκικο. Χτυπάς το πάτωμα για να απογειωθείς σαν αετός. Δεν είμαι η φιλάνθρωπη μαντάμ με το τσάι και τα μπισκοτάκια για να λέω τα αυτονόητα που είναι η ζωή και η ελπίδα. Απλά λέω “πέτα” χορεύοντας στον ουρανό που σου ανήκει όλος και οφείλεις να εξερευνήσεις τη μυσταγωγία του.

Β.Μ. Σαφώς και δεν ζούμε στα 80’s, ούτε ο ιός πια επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων όπως μπορεί να θυμόμαστε τον Tom Hanks στην ταινία Philadelphia. Κι όμως οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους είναι πολύ εύκολο να αποκλείσουν κάποιον από τον κύκλο τους αν μάθουν ότι είναι φορέας. Κι όμως η Ιατρική έχει εξελιχθεί τόσο που ένας φορέας με τη σωστή αγωγή και θεραπεία μπορεί ακόμα και με μεγάλα ποσοστά ασφάλειας να δημιουργήσει και οικογένεια.

Τ.Θ. Τα είπες όλα, τι άλλο να σου πω εγώ; Το γιατί δε συμβαίνει αυτό; Επειδή η ελληνική κοινωνία έχει μάθει να χορεύει ζεϊμπέκικο μόνο στα σκυλάδικα.

Β.Μ. Μοναξιά, ένα κεφάλαιο που θα ήθελα να ακούσω από εσένα πως τη βιώνεις. Θα ήθελα να τη χωρίσουμε σε δύο περιόδους ζωής. Πρώτη εκείνη πριν την αποκάλυψη και δεύτερη αυτή μετά την ομολογία.

Τ.Θ. Μωρέ δεν είναι μόνο το ΑΙDS. Yπάρχουν κι άλλοι παράγοντες στο πριν και μετά της μοναξιάς που με ρωτάς υπάρχω κι εγώ στη μέση που βολικό άνθρωπο δε με λες…Πριν την “αποκάλυψη” όπως την ονομάζεις, απλά δε σκεφτόμουν τη μοναξιά. Έβγαινα, έκανα πάρτι, σεξ, μίλαγα όλη τη μέρα στο τηλέφωνο με φίλους. Μετά, όλα αυτά μπήκαν σε διαδικασία ξεκαθαρίσματος, σιγά σιγά αλλά σταθερά. Δεν είναι πως με απέρριψαν άνθρωποι λόγω του HIV (που με απέρριψαν κι ευτυχώς για μένα).

Είναι ότι έπρεπε να επαναδιαπραγματευτώ με νέους όρους τομείς της ζωής μου, από τη στιγμή που πλέον σαν έννοια, η ζωή, απέκτησε ένα κόκκινο καμπανάκι κινδύνου. Αισθάνθηκα για πρώτη φορά την ανάγκη για δέσμευση και αυτή η αίσθηση με έκανε πιο κυνικό σαν άμυνα όσον αφορά το ερωτικό τομέα. Πούσαρα τον εαυτό μου στα άκρα πολλές φορές για να αποδείξω πως τίποτα δε με νοιάζει κι όλα είναι μια παραίσθηση. Τον πήγα στον πάτο για να τον επανεφεύρω. Μετά ηρέμησα, μετά αγρίεψα ξανά, μπέρδεμα σου λέω.

Για να μη σε πρήζω, πριν το ΑΙDS ένιωθα μοναξιά χωρίς να το ξέρω, καλύπτοντας την με διάφορα τρικ για να συντηρήσω το μύθο του άνετου cool Τάσου. Μετά ξέμεινα από τρικ. Προσπάθησα να επαναλάβω αποτυχημένα μερικά από τα παλιά μου αλλά ο λαγός δεν έβγαινε πλέον από το καπέλο ως μαγικό Οπότε έπρεπε κι αυτό να κάνω, να βρω νέα καπέλα αφ’ ενός και αφ’ ετέρου να συμβιβαστώ με την πιθανότητα της μοναξιάς, όχι σαν τιμωρία, αλλά σαν εφαλτήριο νέων ανακαλύψεων και προσδιορισμών.

Δεν μπορούν και δεν οφείλουν όλοι να καταλάβουν την ψυχολογία σου αλλά όσο στο τηλέφωνο σου υπάρχουν πέντε νούμερα που ξέρεις ότι αν τους πάρεις θα φας, θα γελάσεις, θα χορέψεις, θα δεις σινεμά, όλα καλά. Ξεκινάς από αυτά τα πέντε νούμερα, προσδοκείς για το έκτο και το έβδομο που θα προστεθούν, αλλά αν έρθει καλώς θέλει να ρθει αλλιώς να ξεπεράσει. Δεν είμαι παράδειγμα όσον αφορά τη μοναξιά που μπορεί να βιώνει ένας HIV γιατί μόνος μου επέλεγα από την αρχή να το πω στην πλειοψηφία των φίλων μου και δουλεύω σε έναν τομέα, αυτών των media, που τουλάχιστον επιφανειακά, κρατάει άλλη στάση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως εκεί έξω δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια. Φίλος μου χρόνια, έπρεπε να μπει νοσοκομείο για άσχετη επέμβαση και καταστρώσαμε ολόκληρο σχέδιο μην έρθουν οι γονείς του και ακούσουν από καμία νοσοκόμα ότι είναι οροθετικός. Εγώ προσωπικά, με καλούν σπίτια τους φίλοι που ξέρουν ότι είμαι οροθετικός, κι ενώ όλοι αγκαλιάζουν το μωρό τους, εγώ παθαίνω μια κρίση πανικού στο αν το αγκαλιάσω κι εγώ φρικάρουν οι υπόλοιποι. Αυτό, ναι, είναι μοναξιά.

Β.Μ. Τέλος, Τάσο θα ήθελα ένα μήνυμα σου προς όλους εκείνους τους ανθρώπους που είναι φορείς αλλά ακόμα και σε εκείνους που παρόλο που γνωρίζουν τους κινδύνους, ρισκάρουν και θέτουν τον εαυτό τους σε ριψοκίνδυνες για την υγεία τους καταστάσεις. Χρειάζεται μετριασμός του πάθους;

Τ.Θ. Κορίτσι, δυστυχώς ή ευτυχώς, πες το και γονιδιακή διαταγή, το πάθος είναι ανεμοστρόβιλος, πραγματικά. Εννοείται πως το να προστατεύσεις τον εαυτό σου και τον σύντροφό σου είναι το Α και το Ω. Αλλά ας μη γελιόμαστε, η ανθρώπινη φύση είναι χείμαρρος και το dna της όσον αφορά στο σεξ, τι να λέμε τώρα. Δεν είμαι κήρυκας για να λέω μηνύματα. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι των πράξεων και των επιλογών μας και δεν μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον μετά, την ώρα που ήταν κοινή τους απόφαση το σεξ χωρίς προφύλαξη.

Μετριασμός του πάθους σίγουρα δε χρειάζεται, άσε το πάθος να κυλήσει και το σώμα σου να το ζήσει. Το να βάλεις ένα σκουφάκι όμως στον “Γιακουμή” σου πριν τη διείσδυση, δεν μετριάζει το πάθος. Το πάθος έχει δαγκώματα, αγκαλιές, παιχνίδια ρόλων, βία, αγάπη. Όλα αυτά ζήσε τα στο φουλ, μια καπότα όμως δεν πρόκειται να στο χαλάσει. Για την ακρίβεια, σου εξασφαλίζει την υγεία και την ευκαιρία να επαναλάβεις με ασφάλεια τα πάθη σου.

Στο τέλος της συνέντευξης, ο Τάσος είχε πει στην ψυχολόγο Βίκυ Μιχέλη:

“Προσπάθησε να τις μεταδόσεις ως ψυχολόγος που είσαι στους ασθενείς σου. Μάθε τους να λένε “ευχαριστώ που ζω”. Όσο και αν ζήσω. Οι 7 στους δέκα φίλους μου έχουν συγγενή με καρκίνο. Ένα άλλο ποσοστό ζει με διαβήτη κι άλλο ένα με αιμοκάθαρση. Θα μου πεις, “τι χαρά να πω στον άλλον να νοιώσει μετά από όλα αυτά”; Θα σου πω, να ξεχάσεις την επιστήμη σου εκείνη τη στιγμή, και να τον ρωτήσεις σοβαρά, επαναφέροντας τον στην pop κουλτούρα της καθημερινότητας: “Λες να πάρει το Όσκαρ ο Ντι Κάπριο φέτος;” Κάνε τον να αισθανθεί κανονικός άνθρωπος.

Πηγή: thetoc.gr