Η Ζήνα Κουτσελίνη γράφει: Το “θυμωμένο” σπίτι και οι φοβίες μας

Δικαιολογημένοι και αδικαιολόγητοι θυμοί. Αλήθειες που γνωρίζουν μόνοι οι εμπλεκόμενοι, αλλά που όταν απελευθερώνονται έχουν άλλη δυναμική. Ποτέ μην αφήνεις πίσω ένα σπίτι «θυμωμένο», γιατί όταν επιστρέψεις μπορεί να το βρεις αδειανό.

Πάντα όταν έφευγα, άφηνα πίσω μου ένα «θυμωμένο» σπίτι και πάντα φοβόμουν μήπως όταν ξαναγυρίσω θα ήταν γκρεμισμένο. Ζούσα με τους φόβους του «θυμωμένου» σπιτιού, γιατί δεν είχα τη δύναμη να τους επιλύω. Είχα ήδη κουρασμένη ψυχή. Αυτό όμως γιγάντωνε τους φόβους μου ασυνείδητα, κι έτσι δεν επιθυμούσα την επιστροφή. Κάπως μαγικά οι φόβοι μου είχαν μεταλλαχθεί σε άρνηση, και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στις ανθρώπινες σχέσεις.

Αν αυτό συμβεί, τότε η ψυχή θα πονάει εσαεί, γιατί δεν θα συνειδητοποιήσει εύκολα ότι αυτή η άρνηση οφείλεται στο «θυμωμένο» σπίτι που άφησε πίσω της η ψυχή αλλά και η καρδιά. Φοβάσαι, θυμώνεις, λυγίζεις να το αντιμετωπίσεις, γιατί νομίζεις πως πια έχει γκρεμιστεί μέσα σου, εκείνο το σπίτι. Είναι αδειανό στην ψυχή σου.

Αν αυτό συμβεί, ο προσωπικός σου πάτος μόλις ξεκίνησε να βυθίζει την ψυχή σου, να δημιουργεί μόνιμους φόβους και ανυπέρβλητα κενά. Μόλις πήρες την κατηφόρα.

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ