Η Ζήνα Κουτσελίνη γράφει: Το δελφίνι και η “κόκκινη σακούλα”

Συνήθως Σάββατο ή Κυριακή πήγαινα και περίμενα στο λιμάνι τα τρόφιμα που θα μου έστελνε η μανούλα μου για να περάσω την εβδομάδα μου ως έφηβη μαθήτρια που είχα το δικό μου σπιτικό στον Βόλο. Συνήθως κάθε φορά μέσα είχε 1.000 δραχμές για να περάσω την εβδομάδα μου κι ένα γράμμα, με οδηγίες για το τι περιείχε η «κόκκινη σακούλα», πώς θα τα μαγειρέψω και πώς θα τα τακτοποιήσω. Το δέμα έφτανε πάντα σε αυτή την «κόκκινη σακούλα» που την έβρισκα αμέσως, και την ξεχώριζα μέσα στην πληθώρα των δεμάτων. Σημείο κατατεθέν της άλλοτε «αυτοκρατορίας», μιας και αυτή ήταν η σακούλα που είχαμε για όλα μας τα καταστήματα. Ήταν κατακόκκινη, ανέγραφε όλα μας τα μαγαζιά και με μπολνταρισμένα γράμματα την επωνυμία «Κουτσελίνης». Μεγαλεία ενός ξεριζωμένου παρελθόντος.

Το γράμμα ξεκινούσε πάντα ως εξής:  «Αγαπημένη μου κορούλα, σου στέλνω χόρτα καθαρισμένα, να τα βράσεις, μπριζόλες που αγαπάς να τηγανίσεις, μακαρόνια που σ’ αρέσουν» και ό,τι άλλο περιείχε η σακούλα. Στο τέλος πάντα έλεγε: «Σε φιλώ, η μανούλα σου, και να κάνεις οικονομία».

Σήμερα όμως ξέρω, και μετά από πολλή ψυχανάλυση, πως ήταν ο δικός της τρόπος να αμυνθεί στην απώλειά μου. Είχε βρει έναν τρόπο να μου δείχνει την αγάπη της με το φαγητό που τόσο της άρεσε, χωρίς όμως να το συνοδεύσει ποτέ με τα συναισθήματα εκείνα που συνοδεύουν ένα καλό φαγητό, όπως εκείνο της μαμάς. Το έφτανε πάντα μέχρι εκεί που μπορούσε και η δική της ψυχή να αντέξει.

Πόσοι από εμάς βρίσκουμε δρόμους που μας βολεύουν για να εκφραστούμε; Εγώ όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα βλέπω μπροστά μου εκείνη την «κόκκινη σακούλα» που έκανε και φοβερή αντίθεση στο κίτρινο χρώμα του δελφινιού. Λαχταρούσα να ανοίξω το γράμμα, γιατί στοιχημάτιζα πάντα πώς θα ξεκινούσε και πώς θα τελείωνε.

Κάποτε ήρθε μια φίλη μου και με βρήκε σε μια δύσκολη συναισθηματικά στιγμή μου, όπου μπροστά μου είχα αυτό το κουτί που σήμερα έχω φυλαγμένα όλα μας τα γράμματα και της λέω:

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ