Η Ζήνα Κουτσελίνη γράφει: Ο δικός μου Αϊ-Βασίλης θα ‘ρθει και φέτος
Ο δικός μου Άι-Βασίλης θα ’ρθει και φέτος. Κάθε μας δυσκολία έχει και μια ελπίδα. Κάθε μας σκοτάδι περιμένει το φως. Κάθε ορίζοντας περιμένει το ουράνιο τόξο του. Κάθε φεγγάρι έχει και τον ήλιο τουΗ νέα χρονιά που θα ανατείλει είναι έτοιμη να υποδεχτεί και το ουράνιο τόξο, και την ελπίδα και τον ήλιο!
Από παιδί ήμουν σίγουρη πως ο Άι-Βασίλης ήμουν εγώ κι εκείνος μόνοι πάνω στη γη για τα λίγα δευτερόλεπτα που θα έμπαινε στο δικό μου σπιτικό. Πίστευα πως μαζί του θα έπλαθα τον εαυτό μου δυνατότερο. Ήταν η δύναμή του που έμπαινε από καμινάδες και έφτανε σε μένα που γινόταν δύναμή μου. Δεν πήρα ποτέ δώρο, γιατί με ξεχνούσε καθώς «έβλεπε» ότι είχα όλα τα υλικά αγαθά αλλά μου έλειπε η δύναμη. Έτσι, με έμαθε να τον περιμένω και να υπολογίζω πως θα έρθει σε μένα να μου δώσει δύναμη και πείσμα για τη χρονιά που κάθε φορά έμπαινε.
Και, ναι, μου την πρόσφερε απλόχερα. Έλεγα, «τα καταφέραμε και φέτος».
Άι-Βασίλη μου… έλα και δώσε μου το φως σου, έλα και δείξε μου αισιόδοξα τον κόσμο μου. Δείξε μου πώς να ζω στο φως, αν και γύρω μου υπάρχει σκοτάδι.
Κάθε Πρωτοχρονιά δεν έψαχνα το δώρο κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.