Η Ζήνα Κουτσελίνη γράφει: Για ν’ αναπνεύσω αέρα, ρουφάω φως!

Ήταν αυτό το παιχνίδι του μυαλού, που ίσως πάντα με γοήτευε κι ας ήξερα πως θα πονούσα πολύ. Ας ήξερα πως θα κρυβόμουν αρχικά από τον εαυτό μου, για να μου το επιβεβαιώσω λίγο καιρό αργότερα. Ήθελα να φτάσω τέρμα χαμηλά, για να μην έχω άλλη επιλογή από το να καταφέρω να ανασηκωθώ. Όταν ξέρεις ότι αντέχεις ακόμη, δεν έχεις πιάσει πάτο. Θέλει να μην μπορείς να πάρεις αέρα, ώστε αυτόματα να πεις όχι, και να δεις αυτήν τη μικρή χαραμάδα για να βγεις κατευθείαν στο φως.

Αυτή η απότομη αλλαγή από τον πάτο στο φως ήταν πάντα το παιχνίδι του μυαλού μου. Έτσι κατάφερνα να βγαίνω από τα σκοτάδια της ψυχής μου, να ανασηκώνομαι και να φωνάζω μέσα στη μοναξιά μου «θέλω αέρα». Είναι οριακό να νιώθεις πως βυθίζεσαι, αλλά παράλληλα να ξέρεις πως θα σου βγει σε καλό. Η πορεία σου στο φως είναι μονόδρομος, όταν ξέρεις πως εκεί δεν υπάρχει αναπνοή.

Γνωρίζουμε και γνωρίζετε πως γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι τοξικοί, που βολεύονται με τον δικό μας εξευτελισμό, όταν χανόμαστε στο σκοτάδι μας. Έρχονται δίπλα μας και μας ρουφάνε και τις τελευταίες μας χαρές, τη λιγοστή ελπίδα που έχουμε να δούμε τη χαραμάδα που ίσως ακόμη αισθανόμαστε πως έχουμε ως επιλογή. Έμαθαν να παίρνουν από τη δύναμή μας, βλέποντάς μας να πέφτουμε χαμηλότερα. Είναι που επιθυμούν τη ζωή μας στο σκοτάδι, για να είναι η δική τους φωτεινότερη.

Συνήθως τα καταφέρνουν στην αρχή, αλλά σύντομα, όταν εμείς απαγκιστρωνόμαστε από κοντά τους με όποιο κόστος για να βιώσουμε μόνοι μας τον πάτο μας, χάνουν τα πόδια τους. Δεν δίνεις εξετάσεις σε γνωστή ύλη.

Τόσον καιρό, περπατούσαν με τα βήματά μας, αγκιστρωμένοι στους ώμους μας, κι εμείς νομίζαμε πως τούτα τα βήματα ήταν αποκλειστικά δικά μας! Αυταπάτες…

Ουσιαστικά, μέναμε ακίνητοι, χωρίς τον απόλυτο έλεγχο στα βήματά μας.

Κάπως έτσι καμιά φορά οι ανθρώπινες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα λαβώνονται. Όμως ο πάτος είναι κάτι πιο βαθύ. Φτάνει στο βάθος των παιδικών μας χρόνων, εκεί που ως παιδιά δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τίποτα. Δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε, και προσπαθούσαμε να βρούμε μια λύση που θα μας έκανε να σηκωθούμε και να παίξουμε ξανά με τους φίλους μας, να αντιμετωπίσουμε τις όποιες δυσκολίες στην οικογένεια. Μεγαλώνοντας, μάθαμε πως εκείνο το μουτρωμένο παιδάκι που καθόταν μόνο του να βρει μια λύση, θέλει να κάθεται πάλι μόνο του, να βυθίζεται στον πόνο του για να βρίσκει τον ήλιο του ξανά. Τότε ίσως τα προβλήματα ήταν μικρότερα, τώρα όμως που είναι μεγαλύτερα έμαθε να τα λύνει όπως τότε…

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ 

Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.