Η Ζήνα Κουτσελίνη γράφει: Ενα «παιδί Χριστούγεννο»

Ξετρελαινόμουν. Περίμενα κάθε μέρα το σούρουπο να ανάψω τα πολύχρωμα φωτάκια και να με ταξιδεύει το φως τους. Κοιτούσα επίμονα τα φωτάκια μαργαρίτα ή φαναράκια, και νόμιζα πως άδειαζα την ψυχή μου.

Με έχω χαρακτηρίσει χρόνια τώρα «παιδί Χριστούγεννο». Δεν υπάρχει χρονιά που να μην έχω στολίσει όλο το σπίτι, ακόμη και όταν τα οικονομικά μου ήταν πολύ δύσκολα. Τα μετρούσα, για να βγάλω την εβδομάδα. Κι όμως. Έδωσα τα χρήματα του μήνα να αγοράσω δέντρο και στολίδια, και είπα κάτι θα βρω να φάω.

Το δέντρο είναι ριζωμένο βαθιά στα παιδικά μου χρόνια. Εκεί κρύβεται όλη η δύναμή μου. Το στόλιζα μόνη μου, και κάποιες χρονιές με την κυρα-Λένη μου, όταν τα πόδια της και η μέση της ήταν κάπως καλύτερα. Είχε δισκοπάθεια βαριάς μορφής και τις περισσότερες μέρες μπουσούλαγε από τον πόνο.

Το σπίτι το καθάριζα μόνη, με χλωρίνη παντού, κι ας ήμουν μόλις επτά ετών. Αυτή η μυρωδιά μού βγάζει καθαριότητα, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Στα τζάμια έβαζα τα αυτοκόλλητα, και έκανα σχέδια με το σπρέι. Μετά έβγαζα από το κουτί τα στολίδια και έμπαινα στην ιεροτελεστία του δέντρου. Άνοιγα τα κλαράκια, έβαζα τα φωτάκια, καθόμουν, τα καμάρωνα, και μετά έβαζα τα στολιδάκια μου, τη φάτνη, τον φουσκωμένο πλαστικό Άγιο Βασίλη.

Ήταν ολόκληρη διαδικασία για μένα. Ήμουν παιδί στην ψυχή, ενήλικας στη ζωή.

Όταν το ολοκλήρωνα, έβγαινα έξω από το σπίτι μας στη Σκόπελο και έβλεπα πώς φαίνεται από το παράθυρο. Το χάζευα, καμαρώνοντας. Καθόμουν στα σκαλάκια της γειτόνισσας και περίμενα να την ακούσω να μου λέει «πάλι έκανες το θαύμα σου».

Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ