La casa de …Nana

Ιστορίες καραντίνας επεισόδιο 10

Αγαπημένο ημερολόγιό μου, κάθομαι να γράψω σήμερα απέναντι απο έναν μπλε – μπλέ ουρανό, ακούγοντας το ζουζούνισμα μιας υπέρβαρης σφήκας που εγκλωβίστηκε ανάμεσα στα δυο τζάμια του παραθύρου μου. Είμαστε λέει λίγες ώρες πριν βγάλει καινούργιο διάγγελμα ο Πρωθυπουργός. Θα μας πει πώς θα ξαναγυρίσουμε στην…κανονικότητα σταδιακά.

Άσε με λοιπόν να σου γράψω σήμερα για την συνήθεια που απέκτησα εξαιτίας του ιού, μια συνήθεια που έγινε εμμονή μπορεί και…κίνημα.

Η εμμονή λέγεται netflix.

Θα μιλήσω σήμερα για την σχέση μου με τρεις σειρές. Έχουμε και λέμε: Casa de Papel, Unorthodox, Homeland.

Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι έχουν αλλάξει τα όνειρά μου.

Ξυπνάω και νομίζω ότι από το κυνηγητό και το ξύλο έχω “κάψει” 2500 χιλιάδες θερμίδες… Απλά…νομίζω.

Η δεύτερη είναι ότι θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα τι μου προκάλεσαν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές καθώς δεν έχον ακόμη ποινικοποιηθούν οι φαντασιώσεις…Στην περίπτωση αυτή θα πήγαινα για μικτό ορκωτό όταν με το καλό ξεκινήσουν τα δικαστήρια.

Λοιπόν το Casa de Papel έχει γίνει παγκόσμιο κίνημα εναντίον των Τραπεζών. Δεν θέτω καν ερώτηση. Το καταλαβαίνετε έτσι; Είναι διαπίστωση. Όποιος έχει διαφορετική γνώμη να μην διαβάσει από εδώ και κάτω. Ευχαριστώ.

Είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου, να βλέπω συνεχόμενα στον υπολογιστή 8μιση ώρες, να μην δίνω σημασία στα δάχτυλά μου που είχαν λερωθεί με μέλι και με το μελωμένο μου δάχτυλο να πατάω το πλήκτρο “επόμενο επεισόδιο“.

Μιλάμε για την απόλυτη καθήλωση.

Από τους χειρότερους μαλάκες ο διευθυντής της Τράπεζας. Ο Αρτουρίτο. Αυτόν τον τύπο τον περνούσα εύκολα από την μηχανή του κιμά. Όχι μία, αλλά δύο φορές. Αν τον χτυπούσα με το αυτοκίνητο θα έκανα και όπισθεν για να σιγουρευτώ για το αποτέλεσμα.

Τον Ντένβερ τον λάτρεψα σε σημείο που να ξεχνάω το ενοχλητικό γέλιο του.

Την Ρακέλ που από αρχιμπατσίνα έγινε η γυναίκα του καθηγητή την συμπόνεσα ατελείωτα και την ευχαριστούμε όλες γιατί αποδεικνύει ότι το να μην είναι μια γυναίκα ανορεξική έχει ατελείωτη γοητεία.

Την Τόκιο ήθελα πολλές φορές να την σπάσω στο ξύλο. Για πολύ ξύλο όμως… Ειδικά όταν για του “τιρλιλί της τον χαβά“, τους διέλυσε στην δεύτερη φάση.

Έκλαψα πολύ όταν σκοτώθηκε η Ναιρόμπι.

Την δεύτερη επιθεωρήτρια την σιχάθηκα.

Οι αστυνομικοί δεν με χάλασαν γιατί την δουλειά τους έκαναν.

Τι με ρώτησες φιλενάδα; Με ποιόν θα πήγαινα, αν ήταν να “πάω”. Το έχω αποφασίσει. Με τον μοντέρ!!!  Τι συγκλονιστικό μοντάζ φίλη μου… Και αυτό το flash back … Τι με ξαναρωτάς; Πως ξέρω ότι είναι ένας ο μοντέρ; Δεν με νοιάζει καλέ και ομάδα να είναι σαν ένα τους νιώθω εγώ…

Πάμε τώρα στο Homeland

Aυτό το ξεκίνησα με την προτροπή του Παναγιώτη, του φίλου, του φίλου μου του Γιώργου που κατάλαβε το τεράστιο κενό μου όταν τελείωσα τα επεισόδια του Casa de Papel.

Tεράστια κουβέντα ανοίγει η σειρά ε; Σεναριακά βρήκα κάποια χάσματα, αλλά εδώ μιλάμε κυρίως για χαρακτήρες.

Η Κάρι Μάθισον : Πόσο “μαύρη χήρα” η τύπισσα !! Με όποιον πήγε, μαύρος θάνατος τον περίμενε … Και επειδή νόμιζε ότι η πατρίδα και η CIA “ ήταν το “Άγιό της δισκοπότηρο” παρά τα χαμπέρια που της είχαν έρθει από την αρχή …”κάηκε “ Όχι γιατί μας τα είχε κάνει “Να” με την ιερή πατρίδα και την ιερή ιδεολογία περί σεβασμού της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας. Αυτά να τα βλέπουν όσοι είναι ρομαντικοί και πιστεύουν στην “δύναμη της φανέλας και της θυσίας” .

Αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Πίτερ Κουίν. Η στιγμή που διαλύει το σαγόνι του ηλίθιου που κορόιδεψε την υπέρβαρη σερβιτόρα λατρεμένη.

Είδατε κουτά μου πόσο αναλώσιμοι είμαστε όλοι για τις μεγάλες πολυεθνικές σαν την CIA;

Πείτε με και χαζή, αλλά εγώ βρήκα μέχρι τώρα δηλαδή, γιατί δεν έχω τελειώσει με την σειρά, ότι οι τακτικές των μυστικών υπηρεσιών της “πολιτισμένης Δύσης” μ’ εκείνες των Ταλιμπάν, δεν διαφέρουν πολύ ε; Διαφέρει το περιβάλλον, το ενδυματολογικό και η σχέση με τον θάνατο. Κατ’ άλλα πολλές οι ομοιότητες.

Οι πεζοναύτες τώρα: Απαραίτητοι χρήσιμοι για τις κυβερνήσεις.  Εκείνοι απλά έχουν αντιληφθεί διαφορετικά τον ρόλο τους γιατί αν ήξεραν,  κανένας πιθανόν να μην πήγαινε έτσι…σαν το πρόβατο στην σφαγή.

Το μωρό της Κάθι: Πόσα μωρά είδανε άραγε στο casting για να διαλέξουν εκείνο που από δύο μηνών έμοιαζε συγκλονιστικά στο Νίκολας Μπρόντι;

Το ξέρει κάποιος;

Συμπέρασμα μέχρι στιγμής δικό μου: Αν η CIA επιθυμεί, ή η κυρίαρχη ομάδα της, ακόμη και ο πρόεδρος της Αμερικής μπορεί ωραιότατα να έχει το τέλος του Νίκολας Μπρόντι.

UNORTHODOX

Αυτό πρέπει να το δείτε για να γράψετε 250 φορές σε τετράδιο: “Είμαι ευγνώμων που γεννήθηκα στην Ελλάδα και είμαι Χριστιανός, Εβραίος, Καθολικός, Μουσουλμάνος, Βουδιστής…“ Κάτι είχα ακούσει για την συγκεκριμένη αίρεση,  αλλά αυτοί μοιάζουν να έχουν χτυπηθεί μαζικά από ψύχωση.

Το συγκλονιστικό σε αυτή την σειρά είναι ότι η ερμηνεία της Χάας, σαν Έστι αποδεικνύει ότι ένας άνθρωπος μπορεί να έχει θηριώδεις δυνατότητες, ακόμη και αν η εξωτερική του εμφάνιση είναι μικροσκοπική, τα χαρακτηριστικά του φλερτάρουν με την ασχήμια και το ντύσιμό παραπέμπει σε αστείο κολάζ υφασμάτων με τα παπούτσια να μεγενθύνουν ένα βάδισμα χήνας…

Ήμουν πάντα σίγουρη ότι η τέχνη μπορεί ν’ αποτελέσει αφορμή για κοινωνικό κίνημα ή το κοινωνικό κίνημα να εμπνεύσει την τέχνη  και με αφορμή τον κορονοϊό επιβεβαιώθηκε η θέση μου.

Εννοείται Κυριακή (Κυριακή είναι το όνομα της Αρχισυντάκτριας του site μας) επιλέγουμε το Bella Ciao ν’ ακούσουμε.

Τι συγκλονιστική στιγμή όταν το τραγουδούσε ο Professor με τον αδελφό του τον Berlin…