40 Μέρες Καραντίνας!
Ιστορίες καραντίνας επεισόδιο 9
Πολύ θα ήθελα να ήμουν ο γάτος μου ο Νυχτούλης. Ξυπνάει όποτε θέλει, βγαίνει τσάρκα όποτε επιθυμεί, γυρίζει όποτε γουστάρει, βρίσκει φαγητό πάντα και νερό, μεταφέρει τις απαιτήσεις του σε μένα, έχει κάνει έξωση στα σκυλιά, κοιμάται σε διπλό κρεβάτι, πλένεται σχολαστικά και αν κάτι τον ενοχλήσει απλώς μοιράζει χαστούκια!
Όμως επειδή δεν είμαι ο συγκεκριμένος γάτος διαχειρίζομαι περικοκλάδες θεμάτων μετά τις 40 μέρες καραντίνας.
Καταρχάς ο ύπνος. Νομίζω ότι έχω ένα διαρκές τζετ λαγκ . Στην αρχή το άφησα στην τύχη του. Όποτε νύσταζα κοιμόμουνα και όποτε ξυπνούσα έφτιαχνα καφέ ακόμη και στις 3 το πρωί. Τις πρώτες μέρες έβλεπα συνεχώς tv και διάβαζα τα πάντα στο διαδίκτυο. Μου στείλανε, σπανιότατα έστειλα, εκατοντάδες βιντεάκια συνωμοσιολογίας. Πολλά τα άνοιξα, αλλά μετά διέγραφα τα πάντα με μανία και μετά τις δέκα πρώτες μέρες έβλεπα μόνο την ενημέρωση από το δίδυμο Τσιόδρα – Χαρδαλιά και μετά netflix. Στην αρχή έψαχνα για μάσκες και αντισηπτικά. Οι μόνες μάσκες που υπήρχαν στο σπίτι ήταν μια αποκριάτικη προβάτου που του έλειπε το ένα αυτί και μια από μαύρη δαντέλα και στρας. Επειδή κατα βάθος μοιάζω στην μάνα μου που ήταν συντηρητική δεν κυκλοφόρησα με καμία από τις δύο. Αργότερα τηρώντας τις υποδείξεις του Σπύρου Παπαδόπουλου, έβγαλα λέπια στο δέρμα των χεριών. Με καίγανε κούκλα μου. Έπλενα τα χέρια πιο συχνά από ότι ανέπνεα και από πάνω έριχνα οινόπνευμα ή ψέκαζα με χλωρίνη. Ό,τι έκανα στα πόμολα έκανα και στα χέρια… Ήρθαν τα νύχια και εξατμίστηκαν… Ποτέ δεν είχα πιο μαλακά νύχια. Νύχια νεογέννητου και παλάμες μπετατζή. Εγώ, για να γράφω αλήθειες, είμαι από τις τυχερές. Έχω και κήπο, μένω δίπλα στο βουνό, ζω μόνη μου και έχω ζώα.
Άρα η μετακίνηση 6, δούλεψε ανελέητα. Με απίστευτο σεβασμό σ’ εκείνους που την παλεύουν χωρίς κήπο και κατοικίδια συνεχίζω. Αν και με κήπο, βουνό κοντά και χρήση μετακίνησης 6, σιχάθηκα εκείνους που σήκωναν φωτογραφίες από τα σπίτια τους με τους καταπατημένους αιγιαλούς, τις πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων, τα σαλόνια μπαμπού με τις ροζ μαξιλάρες…γιατί γι’ ακόμη μία φορά είναι αλλιώς η καραντίνα για τους φτωχούς και τελείως διαφορετική για όσους είναι ευνοημένοι από προίκα, τύχη, γάμο, δουλειά…Τελείως διαφορετικά λειτουργεί το νευρικό σύστημα το δικό μου, υποθέτω και τελείως διαφορετικά εκείνης που ζει σε 40 τετραγωνικά με δυο παιδιά και τον άντρα που έχει χάσει την δουλειά του. Οι συνθήκες κράτησης δεν ήταν και δεν είναι της ίδιας έντασης για όλους.
Εκείνοι που εργάζονται, υγεινονομικοί, καθαρίστριες, υπάλληλοι σούπερ – μάρκετ, διοικητικοί νοσοκομείων, ξε-πα- τώ -θη καν. Αυτοί που δούλευαν έξω με τις όποιες συνθήκες κινδύνου, έπρεπε κάποια στιγμή να μπούνε σπίτι τους. Πως νιώθουν άραγε όσοι συγκατοικούν μαζί τους; Νομίζω χάλια.
Πολλές φορές έχω σκεφτεί την κυρία Χαρδαλιά. Βλέπω τον κύριο Χαρδαλιά να είναι παντού. Πάει – έρχεται με τα πόδια, μ’ ελικόπτερα, με αυτοκίνητο πεντάπορτο με τέσσερις μέσα, όπου η αναπνοή του ενός γαργαλάει το αυτί του δίπλα, τρέχει σε τσιγγάνικους καταυλισμούς όπου κάποιοι χαίρονται, κάποιοι τον φτύνουν, κάποιοι βήχουν, κάποιοι τον βαράνε στην πλάτη, μπαίνει στις δομές και γύρω του συνωστίζονται άνθρωποι, ξέρετε παρατρεχάμενοι που νιώθουν ηδονή αν εμφανιστεί η μύτη τους δίπλα στο πρόσωπο του και αναρωτιέμαι, η γυναίκα του πως τον περιμένει το βράδυ;;;
Εγώ στην νευρική κατάσταση που είμαι τώρα θα τον έκαιγα…
Καταρχάς θα έπρεπε να γδύνεται έξω από το σπίτι και τα ρούχα να πετιούνται μαζί με τα παπούτσια. Αυτόματα ν’ ανοίγει μια μάνικα με πίεση αντίστοιχη με εκείνη της πυροσβεστικής. Κοκτέιλ από βενζίνη- οινόπνευμα και χλωρίνη να τον ψέκαζε παντού και μετά… ό,τι απέμεινε ας έμπαινε. Γι’ αυτές τις γυναίκες έχουμε μάθει κάτι; Ενδιαφέρεται κάποια εκπομπή; Και για την κυρία Τσιόδρα ανησυχώ αλλά λιγότερο. Ίσως επειδή ο καθηγητής χορεύει με τις ψευδομονάδες χρόνια τώρα και μπορεί να έχει όλο το οικοσύστημα τους αναπτύξει ανοσία. Έπειτα είναι και τα 7 παιδιά. Όταν μεγαλώνεις 7 παιδιά, έχεις ακουμπήσει πια όλες τις αγωνίες σου στο σύμπαν. Εδώ με ένα… και ήρθε η στιγμή ιδίως εκεί στην προεφηβεία που νιώσαμε σαν τον Χριστό στον σταυρό… Επτά; Θα μου πεις γι’ αυτό είναι τόσο ήρεμος ο καθηγητής…
Το άλλο μεγάλο θέμα είναι το μαλλί. Αν εξαιρέσουμε τον Νίκο Μουτσινά που δεν έχει για κάτι ν’ αγωνιά, είδα με το που ξεκίνησε η εκπομπή εκείνα τα παιδιά της μπάντας του, τους Alcatrash. Οι δύο μοιάζουν έτοιμοι να χειροτονηθούν. Ξέρεις είναι πολλοί που δεν τολμούν να κάτσουν σε ερασιτέχνες κουρείς. Άλλοι πάλι ναι. Είδα έναν γείτονα προχθές με καπέλο την νύχτα. Στο περίπτερο ήμασταν. Κατάλαβε ότι… κοιτούσα και μου απολογήθηκε. Έβγαλε το καπέλο και είδα. Φριχτό! Αυτός θα συνέλθει από Σεπτέμβρη.
Τι με ρώτησες; Τι πιστεύω ότι θα γίνει; Για τους ελεύθερους δεν ξέρω. Έκανε μια έρευνα το ανδρολογικό ινστιτούτο και ούτε καν συμπεριέλαβε αυτή την κατηγορία. Σου λένε και οι επιστήμονες ότι έχουν άλλα επείγοντα να τρέξουν. Οι ελεύθεροι ας πάρουν μια κούκλα πλαστική, ας δουν κινηματογράφο, ας πιούν ρακόμελο, ας αυτοσχεδιάσουν. Α! Συγνώμη εννοούσες αν θα ξανακάνουμε εκείνα που κάναμε, χωρίς να φοράμε μάσκα και χωρίς τα δύο μέτρα απόσταση… Σε δύο χρόνια από τώρα και αφού δοκιμαστεί το εμβόλιο… Να δοκιμαστεί κυρία μου λίγο πρώτα, γιατί μπορεί να προλάβεις τον κορονοιό και να φυτρώσει τρίτο πόδι. Κάτσε να δούμε. Ασε πάλι που όσοι το πέρασαν, μπορεί και να το ξαναπεράσουν και ν’ αρχίσουν να μιλάνε κινέζικα στον ύπνο τους…
Για να μην αναρωτιέσαι την φωτογραφία που βλέπεις την “έβγαλα” στην κουζίνα. Το φτερό στο κεφάλι είναι από στρουθοκάμηλο και η μάσκα φοριέται με την “μπλε” επιφάνεια προς τα έξω!
Άσχετο ο ΙGGY POP έκλεισε τα 73!
Δεν μου μοιάζει “ευπαθής”.
Κυριακή βάλε κούκλα μου το “Cry for love“.
Aς βάλω ένα ουισκάκι να το ακούσω…
Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.
