Έτοιμη να αναμετρηθώ με το θηρίο και τον εαυτό μου

Ιστορίες Καραντίνας  Επεισόδιο 1 (Ξημερώματα 21 Μαρτίου )

Γράφω πίνοντας ένα ποτήρι παγωμένο κρασί .Μοιράζομαι σκέψεις, γιατί οι πολλές σκέψεις αν δεν τις μοιραστείς είναι μπουκωμένη ενέργεια .Έχω κάνει πολλές δουλειές στο σπίτι σήμερα. Και όταν τελειώνουν, κάνω ζημιές για να ξεκινήσω. Παίζω με τα σκυλιά και ζηλεύω τον γάτο .Βγαίνει ανεξάρτητος – μεμονωμένος και γυρίζει όποτε πεινάσει. Τα σκυλιά πάλι, θύματα της εμπιστοσύνης και της καλοσύνης τους. Πάντα πρέπει να τους φοράμε λουρί ….για την δική τους ασφάλεια και την δική μας ξενοιασιά.
Μπορεί λοιπόν τώρα που με διαβάζεις να είσαι οπουδήποτε στον κόσμο και να είχαμε μέχρι πριν λίγες μέρες απίθανα διαφορετικές ζωές και συνήθειες. Τούτες τις ώρες εξατμίστηκαν οι διαφορές . Γίναμε “ένα” . Είμαστε σχεδόν ίδιοι στην δόνηση. Ανασφάλεια- φόβος – θυμός- νευρικότητα – άγχος για το ….”μετά” Έχω διαβάσει και δει πολλά σενάρια για την δημιουργία του ιού. Ιστορίες με εκπληκτικό μοντάζ που αποθεώνουν θέσεις συνωμοσίας. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για τίποτα.Για το μόνο που είμαι είναι ότι βιάσαμε με κάθε τρόπο και μέσο την θάλασσα, τα ζώα , τον αέρα, τον βυθό, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ψάρια …. Χύσαμε εκατομμύρια τόνους δηλητήριο στους ωκεανούς. Κακοποιήσαμε χιλιάδες ζώα για να κάνουμε τα δόντια τους δαχτυλίδια και το δέρμα τους μπικίνι και τσάντα…. Κάψαμε τους πνεύμονες του πλανήτη… Βλέπαμε για δεκάδες χρόνια τώρα απεγνωσμένα ζώα και πουλιά να τρέχουν να σωθούν από τον όλεθρο που τους προσφέραμε Σφάξαμε χωρίς λόγο χιλιάδες ζώα για να τα φάμε και να τα μετατρέψουμε σε κοπριά . Σκοτώσαμε επίσης χιλιάδες σε αγώνες χωρίς νόημα. Έτσι για το έθιμο …έπρεπε να ξεψυχάνε οι ταύροι μπροστά μας και εμείς να εκστασιαζόμαστε παρακολουθώντας τον αργό μαρτυρικό τους θάνατο .. Γιατί λοιπόν να μην συνωμότησε το σύμπαν να μας τρομάξει .. Οι ψυχές των φαλαινών που σφάξαμε για ν’ αλλάξουμε το χρώμα στις θάλασσες …πριν γίνουν άραγε ψυχές, πόνο δεν ένιωσαν ; Φόβο δεν ένιωσαν ; Γιατί τα σκυλιά που κρεμάμε ζωντανά ; Τα γατιά που βάζουμε στόχο να πατήσουμε με τ’ αυτοκίνητα . Το ανάθεμα της φύσης φοβάμαι λοιπόν. Το ανάθεμα όλων όσων ήρθαν στον κόσμο του ανθρώπου ως δώρα και τα μετατρέψαμε σε ωκεανούς πόνου ….
Και τώρα τι κάνουμε ; Λοιπόν φίλε τώρα γράφουμε ιστορία . Όλοι μας γινόμαστε άθελά μας εντελώς μάρτυρες της ιστορίας του κόσμου. Αυτό έχει ήδη γράψει και συνεχίζει να γράφει και θα γράφει καθώς τα στρατιωτικά φορτηγά θα φορτώνουν πτώματα με μας να παρακολουθούμε περιμένοντας …το επόμενο γκρουπ αυτοκινήτων …Είναι σαν να παίζουμε στον “Ελαφοκυνηγό “ε ; ( Σπουδαία ταινία ) … Θα μου πεις “να μας έλλειπε να γίνουμε ιστορικά πρόσωπα “ Πολύ σωστά .Γιατί νόμιζες ότι, παράδειγμα το φέρνω, ότι ο Αθανάσιος Διάκος το καλύτερο που κράταγε για τον εαυτό του όταν ήταν δέκα χρονών ήταν να γίνει Ο Αθανάσιος Διάκος , με την καμία . Ούτε οι γυναίκες στο Ζάλογγο ήθελαν να γίνουν ταινία , έτσι όπως έγιναν …
Ακούγοντας τις μαρτυρίες γιατρών στην Ιταλία , θυμήθηκα ένα βιβλίο που το είχα διαβάσει όταν πήγαινα γυμνάσιο . Ο τίτλος του : “ Το Κάστρο “ του Κρόνιν . Ένας νεαρός γιατρός, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, επιχειρούσε να σώσει ανθρακωρύχους που πέθαιναν πολύ νέοι και με κατεστραμμένα πνευμόνια . Συνάντησε λοιπόν την “φίρμα “ της εποχής μεγαλογιατρό και τον ρώτησε : “Τι πρέπει να κάνω για να γίνω τόσο επιτυχημένος γιατρός όπως εσύ “ Και η “φίρμα “ του απάντησε … “ Στην ζωή σου επιχειρώντας για οτιδήποτε θα δημιουργείς ένα δικό σου προσωπικό νεκροταφείο , Θα σου πεθάνουν άνθρωποι . Να κοιτάς να κρατάς πολύ μικρό τον αριθμό των μνημάτων και να τους θυμάσαι όλους κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς . Έτσι θα γίνεις πολύ καλός γιατρός “ .
Το θυμήθηκα το βιβλίο αυτές τις μέρες και ας έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τότε που το διάβασα . Επειδή ξέρω ότι η ιστορία του ιού θα τελειώσει και επειδή μέχρι να τελειώσει θα έχουμε αναμετρηθεί με το θηρίο τον εαυτό μας και με τους άλλους , θ’ αναγνωρίσουμε τόσο στον ευατό μας όσο και στους άλλους , όλους τους ρόλους ενός πολέμου : τον ήρωα , τον στρατιώτη, τον ηγέτη, τον πολεμιστή και τον προδότη . Το ταμείο θα γίνει αργότερα , προς το παρόν ας κάνουμε τα πάντα για να κρατάμε μικρό το προσωπικό μας νεκροταφείο. ( Και να θυμάστε όσοι το έχουν πλημμυρίσει από μνήματα κορδώνονται για ανθρωπιστές …)