Δημήτρης Λιγνάδης: Βιασμοί ανηλίκων, ψέματα και ο «Μάγος» του Φόουλς

Κάθε στιγμή και πτυχή της υπόθεσης Λιγνάδη μετατρέπεται αυτομάτως σε μυθιστορηματικό αφήγημα, θρίλερ πρώτης τάξης ή αρχαία τραγωδία – ανάλογα τη σκοπιά που μπορεί να δει κανείς αυτό τον κύκλο που ξεκινάει από τη θεατρική σκηνή και φτάνει μέχρι ένα ανήλιαγο κελί των Φυλακών Τρίπολης. Ο άνθρωπος που μέχρι πριν από λίγους μήνες αποθεωνόταν στην Επίδαυρο σήμερα είναι συνώνυμος με την πιο απεχθή και αποτρόπαια πράξη, αυτή της παιδεραστίας, κατηγορία που οδήγησε και στην απόφαση της προφυλάκισής του χωρίς δεύτερες σκέψεις και ελαφρυντικά. Και ενώ οι συνάδελφοί του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν σταματούν να υψώνουν το δικό τους κατηγορώ προς τον άλλοτε πανίσχυρο σκηνοθέτη και ηθοποιό -ειδικά μετά τη δημοσίευση του απολογητικού του υπομνήματος-, σε ένα άλλο περιβάλλον, αυτή τη φορά στα έδρανα της Βουλής, οι πολιτικοί είχαν τον δικό τους λόγο να βγάζουν από το σεντούκι παλιές αναρτήσεις και να αναλώνονται σε αλληλoαιτιάσεις που δείχνουν τα όρια αντοχής ενός συστήματος το οποίο, λόγω Λιγνάδη, έχει ξεπεράσει τις αντοχές του. Μοναδικό κέρδος -αν υπάρχει- είναι, μετά την ανακοίνωση του πρωθυπουργού, η δημιουργία μιας πλατφόρμας για καταγγελίες από θύματα αντίστοιχων περιπτώσεων, καθώς και η κοινή ανακοίνωση της κυβέρνησης και όλων των κομμάτων ότι θα συνεργαστούν, ει δυνατόν, όλοι μαζί προς αυτή την κατεύθυνση.

Πέρα όμως από τις δικαστικές αίθουσες, ένα ολόκληρο φαντασμαγορικό έως τρομακτικό σκηνικό δείχνει να έχει στηθεί γύρω από το όνομα Δημήτρης Λιγνάδης με διαρκείς αποκαλύψεις που μετέτρεψαν σταδιακά τα τηλεοπτικά πλατό σε αυτοσχέδια κέντρα περίθαλψης όπου φάνηκε να ξετυλίγεται ένα παράλληλο δράμα: τόσο αυτό των θυμάτων οι οποίοι βρήκαν στις διάφορες εκπομπές ευήκοα ώτα αποκαλύπτοντας εκτός από τις σοκαριστικές λεπτομέρειες και τους άπειρους λόγους που προτίμησαν αυτό τον τρόπο για να φανερώσουν τον θύτη τους. Παραδόξως, οι τηλεοπτικοί παρουσιαστές-και κυρίως παρουσιάστριες- κατάφεραν να κρατήσουν τις δέουσες ισορροπίες και να ανταποκριθούν σε ένα δύσκολο καθήκον που ήταν να σεβαστούν το πραγματικό δράμα και τον πόνο όλων αυτών των τραυματισμένων ψυχών. Με την υπόθεση Λιγνάδη ήρθαν κυριολεκτικά τα πάνω κάτω, και αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με τον ίδιο που βρέθηκε να είναι ο έκπτωτος βασιλιάς, έκθετος σε μια σειρά ανήκουστων κατηγοριών, αλλά και με τους τηλεαστέρες οι οποίοι φάνηκε να καλύπτουν ένα κενό που δεν μπορούν να καλύψουν οι ψυχρές και κάπως φοβιστικές για τα θύματα δικαστικές αίθουσες. Αλλωστε το #MeToo, που ξεκίνησε ως σαρωτικό κίνημα από την άλλη άκρη του πλανήτη μέχρι την Ελλάδα, αφορούσε, καταρχάς, αποκαλύψεις που έγιναν επίσης σε τηλεοπτικές εκπομπές και εφημερίδες, αρκετά μακριά από τις δικαστικές αίθουσες. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην υπόθεση Λιγνάδη – μόνο που τον ρόλο των δημοσιογράφων του ελεύθερου ή ερευνητικού ρεπορτάζ, αυτή τη φορά, τον ανέλαβαν οι κυρίες του ψυχαγωγικού προγράμματος: με εξαίρεση την πρώτη συνέντευξη του Νίκου Σ. στη Ναταλί Χατζηαντωνίου, όλες οι υπόλοιπες έγιναν μπροστά στον τηλεοπτικό φακό: από την αποκάλυψη του Βασίλη στην Ελεονώρα Μελέτη έως τη γενναία στάση της Σίσσυς Χρηστίδου, της Φαίης Σκορδά και πρόσφατα της Κατερίνας Καινούργιου.

Μία ώρα που μεσολάβησε μετά την ανακοίνωση του απολογητικού υπομνήματος Λιγνάδη, μέσω του δικηγόρου του υπεράσπισης Αλέξη Κούγια, ήταν αρκετή για να πυροδοτηθεί ένας νέος κύκλος αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – αυτή τη φορά από ηθοποιούς οι οποίοι είχαν αποφασίσει στην πλειονότητά τους να παραμείνουν σιωπηλοί: όλοι, ο ένας μετά τον άλλον, άρχισαν να ανεβάζουν στο Διαδίκτυο τα δερματόδετα δελτία εγγραφής τους στο ΣΕΗ ως ένδειξη συμπαράστασης στον συνδικαλιστικό τους εκπρόσωπο Σπύρο Μπιμπίλα, ο οποίος έδειξε να βρίσκεται πλέον στο στόχαστρο του κατηγορουμένου. Αυτή κι αν ήταν έκπληξη: ο μέχρι πρότινος άνθρωπος για όλες τις δουλειές, που αναλάμβανε να μεταφέρει τρόφιμα στους συναδέλφους του οι οποίοι αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στα προς το ζην, ο ηθοποιός που προτιμούσε να παραμείνει στη σκιά ενός βαρυσήμαντου έργου πέρα από τη σκηνή και τις κουίντες, γινόταν μπροστάρης στον αγώνα της κάθαρσης κρατώντας στα χέρια του ουσιαστικά έγγραφα που μπορούσαν να αλλάξουν τις θέσεις στη σκακιέρα του θεάτρου. Επέλεξε, προς τιμήν του, να είναι με τα θύματα και όχι με τον θύτη ή τους θύτες, προκαλώντας την έκπληξη όλων για την αξιοπρέπεια με την οποία χειρίστηκε άκρως δύσκολες υποθέσεις όπως αυτές των Γιώργου Κιμούλη, Πέτρου Φιλιππίδη και κυρίως του Δημήτρη Λιγνάδη.

Τα Στρουμφάκια!

Εξ ου και το κίνημα συμπαράστασης που δημιουργήθηκε σε χρόνο μηδέν προς υπεράσπιση του εκπροσώπου του ΣΕΗ. Η προφανής απόφαση του Αλέξη Κούγια, σε αντίθεση με την προηγούμενη πιο νηφάλια γραμμή υπεράσπισης του Νίκου Γεωργουλέα, να περάσει στην αντεπίθεση, προφανώς πυροδότησε νέο κύκλο αντιδράσεων, συσπειρώνοντας, μάλιστα, αυτή τη φορά τους ηθοποιούς, οι οποίοι αντέδρασαν έντονα απέναντι στον ιταμό χαρακτηρισμό του Μπιμπίλα ως «μέτριου» εκ μέρους του Λιγνάδη. Οπως απροκάλυπτα υποστήριζε το υπόμνημα που κατέθεσε απολογούμενος ο Λιγνάδης, «η υπόθεση αυτή είναι κατασκευασμένη από δικηγόρους του ΣΕΗ και ως υποδομή έχει την ευθεία αντιπαράθεσή μου εδώ και χρόνια με τα πρόσωπα που συγκροτούν το Δ.Σ. για τον τρόπο που διαχειρίζονται το ΣΕΗ και τα χρήματα που έρχονται στην κατοχή τους και εξαιτίας αυτής της αντιπαραθέσεως υπάρχει χρόνια εχθρότητα μεταξύ εμού και αυτών, ιδίως με τον πρόεδρο αυτής και μέτριο ηθοποιό Σπύρο Μπιμπίλα, ο οποίος συμπτωματικά και όχι αξιοκρατικά βρίσκεται σε αυτή τη θέση». Η ανίερη επίθεση σε έναν άνθρωπο που έδειξε να ηγείται του πιο ισχυρού κύματος κάθαρσης που έχει λάβει ποτέ χώρα στο θέατρο έκανε το κλίμα στο Διαδίκτυο να μυρίζει και πάλι μπαρούτι. «Ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ΣΕΗ, αυτό το απίστευτο αυτογκόλ της υπερασπιστικής γραμμής καταφέρνει μόνο να συνενώσει όλους τους συναδέλφους στο ΣΕΗ. Πίσω από τον κ. Μπιμπίλα στέκονται 7.000 γίγαντες», έγραψε χαρακτηριστικά δίνοντας το στίγμα ο Ζαχαρίας Ρόχας, για να πάρουν σειρά οι ηθοποιοί που έφτιαξαν το δικό τους κίνημα. Αλέξανδρος Μπουρδούμης, Ζέτα Δούκα, Αργύρης Πανταζάρας, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Λιγνάδη στους καλοκαιρινούς «Πέρσες», Δημήτρης Καραντζάς, Αλέξανδρος Λογοθέτης -με το χαρακτηριστικό σύνθημα που ανέβασε στο Διαδίκτυο «Μετριότητες όλου του κόσμου, ενωθείτε!»-, Ιωάννα Παππά, Μαρία Κωνσταντάκη, Γιάννης Τσιμιτσέλης και Γιάννος Περλέγκας ήταν μερικοί μόνο από όλους όσοι έσπευσαν να δώσουν το δικό τους υπερασπιστικό στίγμα. Οσο για τον ίδιο τον Μπιμπίλα, φρόντισε να απαντήσει από τον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook αποδομώντας με τον δικό του τρόπο το περίοπτο προφίλ του Δημήτρη Λιγνάδη και παραπέμποντας στις εποχές που εργάζονταν παρέα σε γνωστή παιδική σειρά: «Λυπάμαι… Σε γνώρισα στα “Στρουμφάκια” της ΕΡΤ που γράφαμε δίπλα-δίπλα… Σαράντα χρόνια δεν συναντηθήκαμε στη δουλειά, ούτε στη ζωή… Μόνο συμπτωματικά σε πρεμιέρες με ένα “γεια”… Πρόσφατα εσύ ως διευθυντής του Εθνικού κι εγώ ως πρόεδρος του ΣΕΗ προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε για την υπογραφή της Συλλογικής μας Σύμβασης… Ευτυχώς δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε και δεν βάλαμε τις υπογραφές μας… Λυπάμαι, Δημήτρη».

Αλλά ο λόγος της συσπείρωσης των ηθοποιών δεν ήταν μονοδιάστατος και κυρίως δεν αφορούσε μόνο την περίπτωση της αλαζονικής, εκ μέρους του απολογουμένου, αντιμετώπισης του αρχισυνδικαλιστή του ΣΕΗ, αλλά και την υπερασπιστική γραμμή που υπερτόνιζε τα προσόντα του κατηγορουμένου απέναντι σε μια ομάδα από υποτιθέμενες «μετριότητες» οι οποίες αναζητούσαν την ευκαιρία να τον εκδικηθούν γιατί δεν τους είχε δώσει την ευκαιρία για κάποιον ρόλο!

Ετσι, εκτός από τους αλλοτινούς φίλους που άρχισαν ο ένας μετά τον άλλον να διαχωρίζουν τη θέση τους -με μοναδική εξαίρεση την επί δεκαετίες φίλη του Ελένη Κούρκουλα και τον τέως σύζυγό της Διονύση Παναγιωτάκη, οι οποίοι βρέθηκαν να καταθέτουν ως μάρτυρες- πολλοί ήταν εκείνοι που έκαναν ότι δεν γνώριζαν ή δεν είχαν ιδέα ποιος ήταν ο άλλοτε φίλος, συνεργάτης και κολλητός τους. Βέβαια στην αντίπερα όχθη πρέπει να αναφερθεί και ο κύκλος των ανθρώπων που βρέθηκαν να δέχονται τα άδοξα πυρά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με μια σειρά από κατηγορίες, αιτιάσεις και συκοφαντίες. Μεταξύ όλων όσοι επέλεξαν να παραμείνουν μακριά από το απειλητικό στόχαστρο της δραματικής επικαιρότητας ήταν μια σειρά από πρώην συνεργάτες, με αποκορύφωμα δύο «μάρτυρες υπεράσπισης», τους Ιωάννη Παναγόπουλο και Αγησίλαο Μικελάτο, οι οποίοι δήλωσαν ότι έχουν πλήρη άγνοια σχετικά με την ουσία της υπόθεσης και ότι αγνοούν τους λόγους για τους οποίους δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία τους αδειάζοντας τον Λιγνάδη. Καταπέλτης ήταν επίσης η ηθοποιός Δώρα Χρυσικού, η οποία κατήγγειλε ότι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης ψευδώς υποστήριξε ότι βρισκόταν για διακοπές στην Ιθάκη τον Αύγουστο του 2015, χρονικό διάστημα κατά το οποίο του καταλογίζονται οι πράξεις βιασμού.  Εννοείται, βέβαια, ότι μετά τους αντίθετους ισχυρισμούς του κ. Παναγιωτάκη, ότι ο κατηγορούμενος όντως βρισκόταν στην Ιθάκη, η γνωστή ηθοποιός αναμένεται να κληθεί να καταθέσει ενώπιον του εισαγγελέα για το αληθές των ισχυρισμών της.

Πόλεμος στο Διαδικτύο

Το παράδοξο της υπόθεσης Λιγνάδη είναι ότι αυτή δεν εκτυλίσσεται τόσο στις δικαστικές αίθουσες όσο στο Διαδίκτυο, με αλλεπάλληλα περιστατικά να έρχονται στο φως, με μάρτυρες που έχουν κάτι να προσθέσουν αλλά είχαν επιλέξει να μείνουν μέχρι πρότινος σιωπηλοί, με μια σειρά από λεπτομέρειες για αντιδράσεις και συμπεριφορές του κατηγορουμένου που δεν συμπεριλήφθηκαν ποτέ σε κανένα κατηγορητήριο αλλά συνηγορούν σε όλα όσα του καταμαρτυρούν. Από την πλευρά του ο ίδιος ο κατηγορούμενος υποστήριξε ότι το κίνημα του Facebook είναι αυτό που τον οδήγησε στα κρατητήρια, κατονομάζοντας μάλιστα ως πρωτεργάτη την Ελενα Ακρίτα, η οποία, κατά τους ισχυρισμούς του, υποκίνησε το θέμα της παραίτησής του, αν και στην πραγματικότητα είναι τα ίδια τα θύματα που μπήκαν μπροστά στον κύκλο των αποκαλύψεων αποφασίζοντας να μιλήσουν και ξεπερνώντας τον φόβο και τις προκαταλήψεις.

Μόνο που οι αρχικοί ισχυρισμοί του συνηγόρου του ότι πρόκειται αναφανδόν για πολιτική πλεκτάνη που φτάνει μέχρι την ανάγκη εξόντωσης της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη επειδή προασπίζεται την υπόθεση του Ελληνικού σύντομα μετατράπηκαν σε κατηγορίες για υποτιθέμενο σχέδιο ηθικής ακύρωσης εκ μέρους προσωπικά του Σπύρου Μπιμπίλα και των προασπιστών του! Μέχρι εκείνο το σημείο, όπως υποστηρίζει στο απολογητικό του υπόμνημα ο Λιγνάδης, σκοπός ήταν η ηθική εξόντωσή του και όχι ο εγκλεισμός του σε φυλακή, αλλά στην πορεία το σε βάρος του σχέδιο άλλαξε γιατί κάποιοι, κατά τη γνώμη του, αποφάσισαν να αποκομίσουν κέρδος πληρώνοντας ουσιαστικά τους μάρτυρες για να τον κατηγορήσουν. Ο φαύλος κύκλος των ανήκουστων, ωστόσο, ισχυρισμών είχε ως αντίπαλο πόλο την κατασυκοφάντηση, από την άλλη πλευρά, στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, ακόμα και του ίδιου του πρωθυπουργού, σε μια υπόθεση που δεν άργησε να λάβει και πολιτικές αποχρώσεις. Εκτός από το hashtag «Μενδώνη παραιτήσου», που κυριαρχούσε στο Ιντερνετ την περασμένη βδομάδα, κυκλοφόρησε ένα αντίστοιχο για τη Ν.Δ. που ταυτίζεται με τους παιδεραστές και μπορεί να αποδοκιμάστηκε από όλους αλλά απέδειξε ότι τα όρια του δημόσιου λόγου πια είχαν παρεκτραπεί σε επικίνδυνες ατραπούς. Η κατάσταση αποχαλινώθηκε τόσο ώστε ο πρωθυπουργός να αναγκαστεί να ζητήσει τη συνεδρίαση του κοινοβουλευτικού σώματος για το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου. Μόνο που οι αλληλοαιτιάσεις συνεχίστηκαν και στα κοινοβουλευτικά έδρανα, με τις δύο πλευρές -κυρίως Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ- να παραθέτουν μια σειρά από προσβλητικά τουιταρίσματα και δημοσιεύματα στο Διαδίκτυο, μετατρέποντας τελικά ένα αρχικά πολιτισμένο περιβάλλον σε αρένα όπου τα λιοντάρια της πολιτικής βρυχόνταν τόσο δυνατά που κινδύνευσαν να καλύψουν τις φωνές των θυμάτων. Η πολιτική αντιπαράθεση βέβαια δεν εξαντλήθηκε σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, αλλά είχε και άλλες παραμέτρους: απέναντι σε ένα διαδικτυακό κύμα που ζητούσε την παραίτηση Μενδώνη, η οποία στη συνέχεια είχε την απόλυτη στήριξη της κυβέρνησης, η πλευρά της υπουργού Πολιτισμού αποφάσισε να δημοσιεύσει μια επιστολή υποστήριξης προς το πρόσωπό της από περίοπτα μέλη της κοινότητας των ηθοποιών, διευθυντών και συντελεστών φεστιβάλ όπως ο Γιώργος Κουμεντάκης και ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, οι οποίοι εξήραν το ήθος και το έργο της.

Αγνωστες περιπτώσεις

Ωστόσο δεν ήταν μόνο οι «επαγγελματίες ομοφυλόφιλοι», επώνυμα και ανώνυμα θύματα, μάρτυρες υπεράσπισης, γείτονες, απλοί πρώην συνεργάτες, ακόμα και πρώην φοιτητές που άρχισαν να συνασπίζονται μαζικά κατά του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού, καθηγητή και δασκάλου. Ηταν και διάφοροι άγνωστοι από το μακρινό παρελθόν που είχαν τύχει να συμμετάσχουν σε αυτό το ζοφερό σκηνικό βίας, αλλά για λόγους κοινωνικούς δεν θέλησαν ποτέ να βγουν στην πρώτη γραμμή. Πρόκειται για δραματικά περιστατικά από τη μακρινή δεκαετία του ’80, τότε που δεν υπήρχε καν νομικό πλαίσιο ή περιβάλλον για τέτοιου είδους καταγγελίες – πόσο μάλλον για ένα μαζικό κίνημα #MeToo που θα αποκάλυπτε εκτός από φρικιαστικές πληροφορίες και ερωτικά μυστικά και ταυτότητες. Τα ανήλικα που δεν είχαν καν προλάβει να συνειδητοποιήσουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα, όχι μόνο είχαν να αντιμετωπίσουν το δυσάρεστο συμβάν της σεξουαλικής κακοποίησης ή της αποπλάνησης, αλλά και της αποκάλυψης της σεξουαλικής τους προτίμησης. Γι’ αυτό πολλές είναι αυτές οι ιστορίες που έμειναν κρυφές ή στα συρτάρια, όπως εκείνη του νεαρού τότε αγοριού που το 1984 παρενοχλήθηκε σεξουαλικά από τον Λιγνάδη, στην ευαίσθητη τότε ηλικία των 14 ετών. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης επέμενε στο νεαρό αγόρι ότι «αυτή είναι η φύση σου και πρέπει να την αποδεχτείς», παρακινώντας τον τότε σε σεξουαλική συνεύρεση. Μετά την αφόρητη ψυχολογική πίεση το αγόρι προέβη σε απόπειρα αυτοκτονίας, κάτι που έκανε τους γονείς του πολύ σύντομα να στραφούν κατά του Λιγνάδη υποβάλλοντας μάλιστα μήνυση. Ωστόσο, μετά τον φόβο του αντίκτυπου που θα μπορούσε να είχε για το παιδί τους αυτή η διαδικασία, οι καταγγέλλοντες αποφάσισαν να την αποσύρουν. Αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος που βρέθηκαν στην Ασφάλεια τα δαχτυλικά αποτυπώματα του Λιγνάδη χωρίς ο ίδιος να έχει προηγούμενη καταδικαστική απόφαση.

Η τακτική της αποπλάνησης φαίνεται, ωστόσο, ότι ήταν συγκεκριμένη και είχε να κάνει με την παρότρυνση του φερόμενου ως θύματος προς τα νεαρά αγόρια να «αποδεχτούν τη σεξουαλικότητά τους». Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν επίσης οι διάφορες μαρτυρίες από το μακρινό παρελθόν, όπως εκείνη η υπόθεση του σχεδόν θανάσιμου μαχαιρώματος που δέχτηκε ο Λιγνάδης, την ίδια περίπου εποχή, από πατέρα θύματος, και καθώς λέγεται γνωστό στιχουργό, για αντίστοιχους λόγους. Πρόκειται για ένα περιστατικό που έχει ομολογήσει ο Λιγνάδης σε διάφορες συνεντεύξεις του, ομολογώντας ότι είχε να κάνει με τα σκοτάδια του και τη μελανή πτυχή της σεξουαλικής του ζωής, την οποία απέδιδε στην προβληματική σχέση με τον πατέρα του.

Χαρακτηριστική, επίσης, είναι η περίπτωση της Α.Α., πρώην φοιτήτριάς του, η οποία κατήγγειλε στο ΣΕΗ ένα περιστατικό που συνέβη μάλιστα, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει, σε πανεπιστημιακή αίθουσα!

Οι λεπτομέρειες σίγουρα σοκάρουν και παρότι δεν χρησιμοποιήθηκαν επίσημα στον φάκελο των μαρτυριών δείχνουν, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, ένα απηνές πρόσωπο παρά έναν ηθικό καθηγητή, όπως διατείνεται στο απολογητικό του υπόμνημα ο ίδιος:

«Ηταν μία μέρα που είχαμε μάθημα μαζί του και πήγαμε να καθίσουμε κανονικά στην αίθουσα. Εγώ, δυστυχώς, κάθισα στην πρώτη σειρά και λίγο διαγώνια από την έδρα, οπότε τον έβλεπα από τη μέση και κάτω που είχε γυμνό το σημείο του σώματός του αυτό και αυνανιζόταν. Αυτός με είδε που ξαφνιάστηκα και γελούσε με ένα μειδίαμα συνεχίζοντας αυτό που έκανε. Μετά τελείωσε, κουμπώθηκε και σηκώθηκε να συνεχίσει το μάθημα».
Οι μαρτυρίες των προσφυγόπουλων που αρνούνταν να επιστρέψουν στο σπίτι του καθηγητή τους για το μάθημα προφανώς προκαλούν ανατριχίλα, αν και δεν έχουν ακριβώς διασταυρωθεί – επειδή κανένα από αυτά δεν βρίσκονται στην Ελλάδα. Εξαίρεση η περίπτωση του Αιγύπτιου ο οποίος κατήγγειλε βιασμό, ένα αδίκημα που συνιστά κακουργηματική πράξη και έπαιξε ρόλο στο να συγκροτηθεί κατηγορητήριο για απόπειρα βιασμού κατά συρροή. Ωστόσο, όλα αυτά τα αρνείται ο ίδιος ο κατηγορούμενος μέσω του συνηγόρου του, επιμένοντας ότι «ουδέποτε στη ζωή μου εκδήλωσα ερωτικό/σεξουαλικό ενδιαφέρον για ανήλικα πρόσωπα, ουδέποτε ήρθα σε ερωτική/σεξουαλική επαφή με οποιοδήποτε ανήλικο πρόσωπο, με ή χωρίς τη συναίνεσή του, ουδέποτε έχω κάνει χρήση ναρκωτικών και ουδέποτε κατείχα ούτε διέθεσα σε οποιονδήποτε τρίτο οποιαδήποτε ναρκωτική ουσία».

Αυτή η άλλη εικόνα του επιφανούς δασκάλου και καθηγητή, υπεράνω πάσης υποψίας, ωστόσο, δεν παρουσιάζεται μόνο από τον ίδιο τον Λιγνάδη στην προσπάθεια υπεράσπισης του ονόματός του, αλλά και από αρκετούς θεσμικούς συνομιλητές του, οι οποίοι, σε αντίθεση με όσα έχουν αναφερθεί ή καταγραφεί, δεν έχουν να αναφέρουν κάποια καταγγελία ή αντίστοιχο περιστατικό που να προκάλεσε πρόβλημα. Τέτοια είναι η περίπτωση της ανακοίνωσης που εξέδωσε ο πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας Γεώργιος Μπαμπινιώτης, ο οποίος επέμενε ότι, παρά τα φαινόμενα, δεν υπήρξε καμία καταγγελία που να αφορούσε τον Δημήτρη Λιγνάδη ή το περιβάλλον του και ότι οι λόγοι της αποχώρησής του από τις σχολές του Αρσακείου ήταν καθαρά επαγγελματικοί. Ωστόσο, άλλη άποψη έχουν οι πρώην σπουδαστές του Αρσακείου, οι οποίοι σε ανακοίνωσή τους δήλωσαν «εξοργισμένοι» με τους ισχυρισμούς ότι «δεν έγινε τίποτα από τα παραπάνω αντιληπτό από το υπόλοιπο εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό. Δεν μιλάμε, φυσικά, για όλους και όλες, ούτε αποδίδουμε το ίδιο βάρος στον καθένα. Αν όμως πράγματι οι υπεύθυνοι δεν γνώριζαν τίποτα, θα έπρεπε τουλάχιστον να αναλάβουν την ευθύνη για το ότι δεν φρόντισαν να υπάρχει στη διάθεση των μαθητών και των μαθητριών ο τρόπος για να καταγγελθούν τέτοια περιστατικά». Τα όσα υποστήριξαν οι σπουδαστές έσπευσε να αναιρέσει ο κ. Μπαμπινιώτης, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι συγκάλεσε το Δ.Σ. της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και ότι εισηγήθηκε να υποβληθεί στην Εισαγγελία αίτημα να κληθούν οι 285 απόφοιτοι και να συγκεκριμενοποιήσουν όσα δηλώνουν ότι γνωρίζουν ώστε να ερευνηθούν σε βάθος οι καταγγελίες.

Διαβαζει τον «Μάγο»

Στην προσπάθεια προσωπικής του αιτιολόγησης, ίσως αναζήτησης άνωθεν επιχειρημάτων που προέρχονται από τα βιβλία και τα διαβάσματά του, ο Δημήτρης Λιγνάδης αυτή τη φορά δεν παρέπεμψε σε κάποιο από τα προσφιλή θεατρικά αποσπάσματα, τα οποία προφανώς χρησιμοποιούσε κατά τους διαφορετικούς τρόπους αποπλάνησης, αλλά σε ένα οικείο, σε αυτόν, βιβλίο, τον «Μάγο» του Τζον Φόουλς (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις της Εστίας, σε μετάφραση Φαίδωνος Ταμβακάκη). Η υπόθεση είναι γνωστή: ο κεντρικός πρωταγωνιστής που ταυτίζεται με τον ίδιο τον συγγραφέα, αποσύρεται από τη Βρετανία σε ένα ελληνικό νησί, τη Φράξο, η οποία ταυτίζεται με τις Σπέτσες όπου έζησε ο Φόουλς, διδάσκοντας σε ένα τοπικό σχολείο και δοκιμάζοντας τις αντοχές του.

Μοναδικό του καταφύγιο και αντίδοτο σε ένα συντηρητικό περιβάλλον ήταν το σπίτι ενός παράξενου μάγου-διανοητή, του Κόγχι, στο πρόσωπο του οποίου ο συγγραφέας και κεντρικός πρωταγωνιστής του βιβλίου θα βρει έναν μέντορα αλλά και τύραννο, ο οποίος θα τον παρασύρει σε διάφορα πνευματικά αλλά και σεξουαλικά παιχνίδια. Κάπου μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας θα δοκιμάσει ερωτικές εμπειρίες με την άλλοτε ανήλικη αγαπημένη του Κόγχι, που είναι κάτι μεταξύ φαντάσματος και νεαρής εφήβου, και όχι μόνο με αυτήν, αλλά και με τη δίδυμη αδελφή της, αποκαλύπτοντας όλο το εύρος των εμπειριών που παρουσίαζαν οι αρχαίοι Ελληνες και ο Ντε Σαντ. Παρότι το βιβλίο προφανώς χρησιμοποιεί την τεχνική του ονείρου, παραπέμποντας ολοφάνερα στο σαιξπηρικό «Ονειρο Θερινής Νυκτός», διακηρύσσει μια σεξουαλική ελευθεριότητα που μοιάζει οριακή έως και απαγορευμένη. Αντίστοιχες φαντασιώσεις θα επηρέαζαν τον ήδη προφυλακισθέντα καλλιτεχνικό διευθυντή, οι οποίες ωστόσο μετατράπηκαν σε ανήκουστες πράξεις που κατέστρεψαν ζωές και ψυχές. Ενδεχομένως ο ίδιος να έχει τώρα χρόνο να τα σκεφτεί όλα αυτά και να αναλογιστεί τη δική του θέση μέσα στον κόσμο και κυρίως να αναλογιστεί τις ζωές που έχει βλάψει οδηγώντας σε οριακό σημείο, ως αλλοτινός πρωταγωνιστής του Σαίξπηρ, και τη δική του ζωή.

Πηγή: protothema.gr

Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.