Θοδωρής Αθερίδης: Έτσι πέρασαν οι πενήντα μέρες καραντίνας…

Του Θοδωρή Αθερίδη

Το ερώτημα της Athens Voice είναι πώς βλέπω τη ζωή µετά την καραντίνα, µετά τον αυτοπεριορισµό. Η απάντηση µου ήρθε αυθόρµητα, άρα από µέσα µου είναι… Θα ήθελα να ήµουν ζωγράφος. Να δούλευα στο ατελιέ µου και να ζωγράφιζα γκουέρνικες όλο αυτό το διάστηµα. Θα µου πεις, γιατί δεν κάθισες να γράψεις; Για ποιον να γράψω; θα σου πω εγώ, ποιος θα ’ρθει να δει αυτό που θα ανεβάσω; Είναι µια δουλειά η δική µου φτιαγµένη για να είµαστε όλοι µαζί. Είτε για να γελάµε είτε για να κλαίµε.

Αφέθηκα που λες στον καναπέ, ούτε συρτάρια και ντουλάπες συµµάζεψα ούτε σχέδια για το µέλλον έκανα ούτε Netflix είδα. Βιντεοκλήσεις συνέχεια και σόσιαλ. Έτσι πέρασαν οι πενήντα µέρες της καραντίνας. Χωρίς ενοχή, σαν έφηβος που του αρέσουν τα θρίλερ και οι ταινίες καταστροφής µπήκα στο κλίµα µε µια υπολανθάνουσα ηδονή τύπου todestrieb, που έλεγε κι ο Φρόιντ, και περίµενα… Έβαζα να δω κονσέρβα µπάλα και µελαγχολούσα στα τάκλιν ή τα τζαρτζαρίσµατα. Πόσο κοντά ερχόντουσαν κάποτε οι άνθρωποι, έλεγα µε µια σιγουριά ότι αυτά πάει πια, τελείωσαν. Άκου τώρα ένα περίεργο. Όσο ατένιζα την άβυσσο και µε ατένιζε κι αυτή, εκεί κοντά στην αποδοχή ότι µετά τους δεινόσαυρους ήρθε κι η σειρά µας, σιγά-σιγά απο κει βαθιά, εµφανίζονταν αχνά σαν ιδέα αρχικά, σαν µια µέδουσα αναδυόµενη να λαµπυρίζει, ανατρέποντας το µελανό σκοτάδι του βυθού, λικνιζόµενη ναρκισσιστικά, µια αναίτια αισιοδοξία. Νάτη, έλεγα, ήρθε. Η πίστη µου είναι; Ρώταγα. Η αλήθεια; Ήταν ανάγκη να γίνει αυτό; Η απάντηση είναι, ναι, έπρεπε να γίνει αλλά δεν ξέρω για ποιο λόγο. Θα σου πω µετά, όταν θα µπορώ γι’ αυτό να γράψω. Πάντως όλα γίνονται γιατί πρέπει να γίνονται, γι’ αυτό γίνονται. Κάτι τέτοιο ή κάπως έτσι το λέει ο Σπινόζα ή ο Σοπενάουερ. Τους µπερδεύω αυτούς τους δύο ίσως γιατί δεν τους έχω διαβάσει µάλλον. Σηµασία έχει ν’ αγαπάς πάντως αυτό είναι το πιο σίγουρο. Γιατί αν αγαπάς τον άλλον θα τον βρεις ακόµα κι αν δεν κάνει. Ακόµα κι αν απαγορεύεται. ∆εν υπάρχει περίπτωση να µη γίνει σαφές µετά απ’ όλο αυτό που περνάµε πως το νόηµα της ζωής µας «είναι ο άλλος»

Πηγή: athensvoice.gr