Μένω στο σπίτι πριν ακόμη το διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη…

Στo athensvoice.gr γράφει για τις μέρες της καραντίνας της η αγαπημένη ηθοποιός Σοφία Φιλιππίδου.

Ξυπνάω το πρωί και λέω ευχαριστώ που ξύπνησα. Σκέπτομαι αν είδα κάποιο όνειρο που πρέπει να σημειώσω ή να ζωγραφίσω. Έχει σημασία γιατί με τον καιρό έχω μάθει να ερμηνεύω τα όνειρά μου. Βγαίνω στο μπαλκόνι να δω πώς πάει η κατάσταση με τα φυτά μου. Υπάρχει μια συγκρατημένη αναστάτωση λόγω της άνοιξης. Προσπαθώ να καταλάβω αν τα φυτά μου με έναν τρόπο θα επηρεαστούν από την ασθένεια και από τη δική μου διάθεση. 

Μένω στο σπίτι πριν ακόμη το διάγγελμα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πήρα την απόφαση μόνη μου να αναστείλω όλες τις δραστηριότητές μου. Σταμάτησα τα σεμινάριά μου και ειδοποίησα όλους πως θα ξαναβρεθούμε με το καλό όταν ηρεμήσει το κακό. 

Κάθομαι σπίτι φρόνιμα. Μαγειρεύω να έχουμε ένα σπιτικό φαγητό… απλά πράγματα. Καθαρίζω με μέτρο και βάζω πλυντήριο για σεντόνια και πετσέτες, περνάω με χλωρίνη πάγκους κουζίνας και πατώματα. Έφτιαξα αντισηπτικό για τα χέρια από λοσιόν οινοπνεύματος, μερικές σταγόνες γαρυφαλέλαιο, baby oil και Tea tree oil (melaleuca alternifolia.) Δεν μπαίνω με τα παπούτσια στο σπίτι… Ενημερώνομαι από το διαδίκτυο και διαβάζω επιλεκτικά τις αναρτήσεις. Δεν αφήνω να με τρομοκρατούν με ασυναρτησίες. Επικοινωνώ τηλεφωνικά με την αδελφή μου στη Γερμανία και τα αδέλφια μου στη Θεσσαλονίκη. 

Δεν μπορούμε να κάνουμε τώρα όσα δεν κάναμε σε όλη μας τη ζωή. Δεν είναι το ίδιο το «μένω σπίτι από επιλογή μου» με το «μένουμε σπίτι» λόγω έκτακτης ανάγκης! Επομένως δεν μπορούμε τώρα να συστήσουμε Θουκυδίδη, ας πούμε, ούτε να πούμε στον κόσμο να κάνει την ενδοσκόπησή του… Κανείς δεν κάνει αυτογνωσία σε καραντίνα. Ο κορωνοϊός θα κάνει κι εδώ τη δουλειά του. Ας πειθαρχήσουμε και ας κάνουμε πρώτα όσα μας συνιστούν ο Πρωθυπουργός και οι επίσημοι εκπρόσωποι του Υπουργείου Υγείας. Υπάρχουν μετά πράγματα μικρά που μπορεί ο καθένας από μας να ανακαλύψει. Και επιτέλους ας κάνει ο καθένας ό,τι αγαπάει. Εγώ, ας πούμε, μια μέρα ολόκληρη έγραφα κι έσβηνα έξι στίχους για να «πω» ένα τραγούδι στο γιασεμί μου που πάει ν’ ανθίσει… – κι «έφυγε» το μυαλό μου. Το μεσημέρι κάθομαι ένα τέταρτο στην ήλιο και, άμα φοβάμαι, λέω το Πάτερ Υμών – μάλιστα προχθές το είπα όρθια μπροστά στη ροδιά μου κοιτάζοντας τον ουρανό!