Όπως αναφέρει στο γράμμα ο 35χρονος Παλαιστίνιος: «Κάθε χρόνο τις πρώτες μέρες του Δεκεμβρίου βάζουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας στη θέση του και το στολίζουμε. Στις γάτες μας αρέσει να μένουν κάτω από το δέντρο και να παίζουν με τις μεγάλες διακοσμητικές μπάλες και τα στολίδια. Το δέντρο μένει μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, μέχρι η αδερφή μου να αποφασίσει ότι είναι ώρα να το πάρει μακριά. Λέει ότι είναι για να κρατήσει τη χαρά και το πνεύμα των Χριστουγέννων και να νιώθει ευτυχισμένη κάθε χρόνο. Είμαι μουσουλμάνος. Οι μουσουλμάνοι στη Γάζα λατρεύουν τα Χριστούγεννα. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι συγκεντρώνονται κάθε χρόνο για να ανάψουν ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο κέντρο της YMCA για να γιορτάσουν την ευτυχισμένη περίσταση.
Όμως τα παιδιά της είναι τυχερά, γιατί βρήκαν ένα καταφύγιο πάνω από τα κεφάλια τους. Πολλά παιδιά είναι σε σκηνές αυτές τις πολύ κρύες στιγμές, μερικά από αυτά έχουν φτωχούς γονείς που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τους πάρουν τίποτα. Τις προηγούμενες μέρες είχαμε κατάπαυση του πυρός και ανακουφιστήκαμε για λίγο, αλλά τώρα τελείωσε και η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Κανείς δεν είναι ασφαλής.
Φέτος, αν έρθεις στη Γάζα, σε παρακαλώ, θα αλλάξεις τα δώρα που θα φέρεις; Ξέρω ότι εσύ και τα ξωτικά δουλεύετε όλο το χρόνο για να τα προετοιμάσετε, αλλά οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει. Μην φέρεις κούκλες και ποδήλατα στα παιδιά. Αντ’ αυτού, φέρε μερικές κουβέρτες, γιατί κρυώνουν. Και παρόλο που αγαπώ τον γιο της φίλης μου, μην του φέρεις την αγαπημένη του σοκολάτα. Φέρε λίγο φαγητό και αλεύρι, γιατί τα παιδιά στη Γάζα πεινούν.
Επίσης, μπορείτε να φέρεις ένα εμβόλιο ινσουλίνης για τη γυναίκα που έχει διαβητικό γιο και αναζητά ένα με κάθε τιμή; Μπορείτε να φέρεις μαζί σου γάλα για τη δίχρονη κόρη της φίλοηςμας; Μπορείτε να εμφιαλώσεις την ασφάλεια και την ελπίδα και να τα φέρεις στα παιδιά μας; Και αν έχει μείνει κανένα, και σε εμάς, τους μεγάλους;
Δεν θα δεις χριστουγεννιάτικα δέντρα, όχι επειδή τα παιδιά έπαψαν να σε πιστεύουν ή να σε περιμένουν, αλλά επειδή τα δέντρα έχουν καεί για να ζεσταθούν τη νύχτα. Και δεν θα υπάρχουν καμινάδες, γι’ αυτό σε παρακαλώ, αναζητήστε τα σχολεία όπου χιλιάδες εκτοπίζονται. Ψάξτε για τις σκηνές, υπάρχουν παιδιά εκεί μέσα.
Αη-Βασίλη, αν έρθεις στη Γάζα, δεν θα την αναγνωρίσεις. Τα κτήρια έχουν γκρεμιστεί και μέρη που έγιναν μάρτυρες χαρούμενων περιστάσεων δεν υπάρχουν πλέον. Δεν υπάρχει ρεύμα. Πρόσφατα, θυμάμαι ένα απόσπασμα που είχα διαβάσει πριν από χρόνια σε ένα βιβλίο με τίτλο The Perks of Being a Wallflower. “Αυτή η στιγμή που ξέρεις ότι δεν είσαι μια θλιβερή ιστορία. Είσαι ζωντανός. Και σηκώνεσαι και βλέπεις τα φώτα στα κτήρια και όλα όσα σε κάνουν να αναρωτιέσαι”.
Θα με πιστέψετε αν σας έλεγα ότι το να βλέπεις φώτα πάνω από κτίρια είναι εξίσου ίσο με το να συνειδητοποιείς ότι είσαι ζωντανός. Η φίλη μου μου είπε ότι το μεγαλύτερο όνειρό της είναι να της τηλεφωνήσει κάποιος και μπορεί να πει χαλαρά: «Δεν κάνω τίποτα. Είμαι απλώς στο σπίτι μου, με ψυχραιμία».
Φέτος όλα δοκιμάζονται: οι ικανότητες επιβίωσης, η υπομονή, η πίστη και η ανθρωπιά μας. Είμαστε εξαντλημένοι, τρομοκρατημένοι και δεν είμαστε σίγουροι αν θα επιβιώσουμε. Ο θάνατος είναι παντού γύρω μας, δεν έχουμε την ικανότητα να κλάψουμε για τους αγαπημένους μας, να τους αγκαλιάσουμε για τελευταία φορά ή να θρηνήσουμε. Η Μάγια Αγγέλου είπε: “Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγωνία από το να κουβαλάς μέσα σου μια ανείπωτη ιστορία”.
Ο όγκος των συναισθημάτων και των εμπειριών μέσα στο κεφάλι, την καρδιά και την ψυχή μου θα μπορούσε να γεμίσει ολόκληρο αυτόν τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Μπορείτε να φανταστείτε την αγωνία που έχουν όλα τα παιδιά, οι μητέρες και οι μπαμπάδες της Γάζας αυτή τη στιγμή; Πόσοι έχουν ήδη πεθάνει χωρίς καν να μοιραστούν τα όνειρά τους με τον κόσμο. Πόσοι έχουν χάσει το μέλλον τους χωρίς να έχουν μια δίκαιη ευκαιρία να το επιτύχουν;
Πριν από μέρες, ήμουν με τον γιο του γείτονα της οικογένειας που φιλοξενούμε επίσης. Ακούσαμε για έναν άνθρωπο που πουλάει ξύλα, οπότε περπατήσαμε για πάνω από μια ώρα για να τον φτάσουμε. Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν δοχεία ή σακούλες για να βάλουμε τα ξύλα, δέσαμε τα κομμάτια με ένα σύρμα για να ενωθούν. Στο δρόμο μας άρχισε να βρέχει πολύ. Ο κόσμος που έχει φύγει από τα σπίτια του, αναζητούσε τα απαραίτητα, φορώντας ακόμα καλοκαιρινά ρούχα, έτρεμε. Όλοι μας σταθήκαμε στην άκρη του δρόμου για να περιμένουμε να τελειώσει η βροχή.
Κοιτάζω το αγόρι και του λέω ότι πιστεύω στη δύναμη της προσευχής, ειδικά κατά τη διάρκεια της βροχής. Του ζητώ να προσευχηθεί για κάτι. Αη-Βασίλη, δεν προσευχήθηκε για το παιχνίδι για το οποίο μιλούσε επί σχεδόν μια ώρα μαζί μου, ούτε ζήτησε ρούχα. Είπε ότι προσεύχεται να τελειώσει όλος αυτός ο εφιάλτης και αυτός και τα αδέρφια του να είναι ασφαλείς.
Αναρωτιέμαι, μέχρι τις 25 Δεκεμβρίου, θα έχει τελειώσει αυτό; Θα είμαι ζωντανός, θα μαζευτώ με τους φίλους μου, θα ανταλλάξουμε δώρα και θα τραγουδήσουμε μαζί το Jingle bells;
Σου στέλνω αγάπη από τη Γάζα”.
