search-button
cross-out

Θυμάμαι τα τελευταία λόγια της Αλίκης: “Γιατί να πεθάνω; Θέλω να ζήσω…”

Γράφω για τις στιγμές εκείνες που η Αλίκη ήταν άρρωστη στο Ιατρικό Κέντρο και εγώ πήγαινα και της έκανα παρέα...
Θυμάμαι τα τελευταία  λόγια της Αλίκης: “Γιατί να πεθάνω; Θέλω να ζήσω…”

«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι» τραγουδούσε πριν από πολλά χρόνια η Βίκυ Μοσχολιού και φαίνεται πως αυτές τις άγιες ημέρες η μοναξιά μεταξύ των ανθρώπων όλο και μεγαλώνει. Η αποξένωση και λόγω του κορωνοϊού έχει «χτυπήσει» και ανθρώπους που είναι ινδάλματα ακόμη και για τις νεότερες γενιές. Που κανείς δεν θα πίστευε πως πίσω από τα λαμπερά τους ονόματα και τη μυθική ζωή τους θα βιώνουν τη μοναξιά του καλλιτέχνη.
Από τον Νίκο Νικόλιζα

Η ίδια δεν παραπονιέται που μεγάλωσε. Παραπονιέται όμως που άλλαξε τόσο πολύ η εποχή που ζούμε. «Οταν κλείνω το βράδυ το φως στο υπνοδωμάτιο, το μυαλό μου πάντα γυρίζει πίσω, στα χρόνια που μεσουρανούσα στο παρελθόν. Φέρνω στις σκέψεις μου όλους αυτούς που έπαιξα μαζί τους και κάναμε παρέα. Νομίζω πολλές φορές πως όταν ανοίξω τα μάτια μου το πρωί, θα τους συναντήσω στο γύρισμα. Τόσο πολύ είναι μέσα στην ψυχή και την καρδιά μου όλα αυτά τα βιώματα. Αυτό το διάστημα γράφω το κεφάλαιο “Αλίκη”, στο βιβλίο μου. Γράφω για τις στιγμές εκείνες που η Αλίκη ήταν άρρωστη στο Ιατρικό Κέντρο και εγώ πήγαινα και της έκανα παρέα. Θυμάμαι τα τελευταία της λόγια: “Ψιψίνα, γιατί να πεθάνω; Θέλω να ζήσω και να με πας στον Θεολόγο να κάνουμε μαζί τα γενέθλιά μας”. Και οι δύο ήμασταν Καρκίνοι στο ζώδιο και πάντα κάναμε μαζί τις γιορτές μας. Μου λείπει που με φώναζε πάντα “ψιψίνα”. Μου λείπει η ανάσα της, η αύρα της, το χαμόγελό της. Μια μέρα είχα πάει να δω στο θέατρο μια παράσταση που έπαιζε. Μου φωνάζει λοιπόν από τη σκηνή: “ψιψίνα, μετά έλα στο καμαρίνι να μιλήσουμε”. Ο κόσμος που ήταν στο κατάμεστο θέατρο, ακούγοντας να φωνάζει “ψιψίνα” νόμιζε πως η Αλίκη φώναζε μια γάτα. Και άρχισε να ψάχνει κάτω από τα καθίσματα για να βρει το γατί! Και εκείνη πάνω στη σκηνή να σκάει στα γέλια. Μέσα σε αυτό το κεφάλαιο της Αλίκης γράφω και για την πρώτη μας γνωριμία που έγινε στην ταινία “Η Αλίκη στο Ναυτικό”. Μετά γράφω για ένα πολύ ωραίο περιστατικό όταν είχαμε πάει με την Αλίκη στον Ζαμπέτα. Ο Δημήτρης είχε σηκωθεί και χόρευε ένα πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο. Η Αλίκη, λοιπόν, που ήταν τρελά ερωτευμένη μαζί του, σηκώθηκε και άνοιξε δεκάδες σαμπάνιες για πάρτη του. Και ο κόσμος ζητωκραύγαζε. Μπορεί να έλεγαν την Αλίκη σκληρή, ήταν όμως ψυχούλα και δυναμικός χαρακτήρας. Και αν μου έλεγες μεταξύ Αλίκης και Δημήτρη, εγώ θα σου έλεγα Αλίκη. Οχι γιατί ο Δημήτρης ήταν σκληρός άνθρωπος, αντιθέτως μάλιστα. Απλά η Αλίκη ήταν πειραχτήρι και ο Δημήτρης δεν σήκωνε πολλά πολλά και δεν αντιλαμβανόταν εύκολα το χιούμορ της Αλίκης. Ξέρεις πόσες φορές η Αλίκη τον πείραζε στο θέατρο ΡΕΞ και εκείνος θυμωμένος έφευγε από τις πρόβες ή την επίσημη πρεμιέρα και καθόταν έξω στα σκαλιά; Ηταν βλέπεις Πειραιώτης και δεν σήκωνε πολλά πολλά. Και η Αλίκη μου έλεγε: “πήγαινε, ρε ψιψίνα, και καλμάρισέ τον”. Πήγαινα, μιλούσαμε, και ο Δημήτρης γύριζε πίσω. Γι΄ αυτά τα χρόνια νοσταλγώ και κλαίω. Και ξέρεις κάτι: από το ΄60 μέχρι και σήμερα δεν έχω πει ποτέ ότι η Αλίκη είναι νεκρή. Γιατί νιώθω σαν να είναι δίπλα μου συνεχώς. Μιλάω μαζί της»!

sadfdsadsg

Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.

Lifestyle

Latest

zinapost.gr