«Έλαβα τηλεφώνημα ότι ο γιός μου συμμετείχε σε αναταραχή της τάξης και θα αποβληθεί» – Κείμενο «γροθιά στο στομάχι» από μητέρα μαθητή γυμνασίου στα Χανιά

Τον έντονο προβληματισμό της για τις ποινές της τιμωρίας και πώς αυτές χρησιμοποιούνται στα σημερινά σχολεία, καταθέτει με κείμενό της στο zarpanews.gr μία Χανιώτισσα μητέρα μαθητή γυμνασίου στα Χανιά και επαγγελματίας ψυχικής υγείας.

Αφορμή για το κείμενο αποτέλεσε περιστατικό στο οποίο κατηγορήθηκε να έχει εμπλακεί ο γιος της, κάτι που τελικά αποδείχτηκε αναληθές ενώ η διεύθυνση του γυμνασίου έσπευσε να επιβάλει την ποινή της ημερήσιας αποβολής, χωρίς καν να γίνει διερεύνηση του περιστατικού ή συζήτηση με τα παιδιά.

Τα στοιχεία της μητέρας είναι στην διάθεση του zarpanews.gr ενώ η ίδια επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της.

Το συμβάν

Γράφει λοιπόν η μητέρα:

«Θα αναφερθώ λοιπόν σε ένα συμβάν που διαδραματίστηκε σε γνωστό γυμνάσιο στα Χανιά. Έλαβα τηλεφώνημα ότι ο γιος μου μαζί με άλλα τέσσερα παιδιά συμμετείχε σε ένα συμβάν αναταραχής της τάξης, δηλαδή κάποια παιδιά αναποδογύρισαν τα θρανία μιας κενής αίθουσας και ότι θα λάμβανε την ποινή της ημερήσιας αποβολής. ΆΡΑ εδώ ο διευθυντής προβαίνει απευθείας σε δραστικά μέτρα παραλείποντας την επίπληξη και την παρατήρηση αλλά και την συνεργασία με τους γονείς.

Διότι και ως μητέρα έπεσα από τα σύννεφα όταν άκουσα ότι ο γιος μου συμμετείχε σε ένα τέτοιο συμβάν μιας και ξέρω ως μητέρα τι αξίες έχω μεταδώσει στο παιδί μου και ουδέποτε έχει αναφερθεί αντίστοιχη συμπεριφορά του παιδιού μου από κανέναν. Όταν ρώτησα το διευθυντή τι σημαίνει ημερήσια αποβολή η απάντηση ήταν ότι την πρώτη μέρα του χρόνου που θα πάει στο σχολείο θα αποφασιστεί η ποινή από εκείνον που έχει την απόλυτη δικαιοδοσία και δεν αφορά τον κάθε γονιό.

Δηλαδή εδώ παύει κάθε συνεργασία του σχολικού περιβάλλοντος με την οικογένεια γιατί σίγουρα και εγώ ως μητέρα δεν θα ήθελα το παιδί μου να συμμετέχει σε παραβατικές συμπεριφορές. Άρα αποφασίζουμε, διατάζουμε και απλά κοινοποιούμε. Ένιωσα ότι μιλάω με ένα ρομπότ που απλά μου μετέφερε το φεκ για τις αποβολές και μία υποδιευθύντρια που απαιτεί να εφαρμοστεί η έσχατη τιμωρία, αποβολή χωρίς να ερευνήσει τα γεγονότα ενδελεχώς απλά να θέλει να τιμωρήσει καταχράζοντας την εξουσία που της δίνει η θέση της και μη δίνοντας την ευκαιρία να ακουστεί ο κάθε μαθητής, όπως στο μυθιστόρημα «οι άθλιοι» του Ουγκώ με τον Αι Γιάννη που έκλεψε ένα κομμάτι ψωμί και η σκληρότητα του νόμου τον κατέτρεχε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Αυτή την σκληρότητα του νόμου εισέπραξα ακούγοντας με ένα αμείλικτο μένος την επιθυμία για αποβολή χωρίς να εξεταστούν τα δεδομένα και μάλιστα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ημέρες ειρήνης, συμφιλίωσης και συγχώρεσης. Το θέμα είναι όμως πως η αποβολή θα λειτουργήσει ως μάθημα παραδειγματισμού, να καταλάβει δηλαδή το κάθε παιδί ποια είναι τα όριά του.

Αποκλείοντας το από τα μαθήματα; Ρώτησα πως αυτό θα λειτουργήσει παιδαγωγικά; Μιας και τα περισσότερα παιδιά στην εφηβεία δεν νομίζω ότι ντρέπονται εάν τα βγάλουν στο προαύλιο εν ώρα μαθημάτων ως τιμωρία ή στη βιβλιοθήκη απλά να κάθονται εκεί μακριά από τα άλλα παιδιά. Όταν λοιπόν έκανα την ερώτηση η απάντηση ήταν ότι θα στιγματιστούν στα μάτια των άλλων παιδιών που θα είναι στην τάξη και έτσι θα ντραπούν. Άρα το κάθε σχολείο σύμφωνα με τα εργαστήρια δεξιοτήτων που εκπονούν βάσει του υπουργείου καλούν επαγγελματίες ψυχικής υγείας ή εκπαιδευτικούς να μιλήσουν για τη διαφορετικότητα, την αποδοχή, τον αποστιγματισμό στους μαθητές και από την άλλη οι καθηγητές ως κράτος εξουσίας διαπομπεύουν τα παιδιά κατηγορώντας τα με υπόνοιες χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά πειθαρχική διαδικασία.

Μετά από ερωτήσεις εμού και του συζύγου μου αποδείχθηκε ότι ο γιος μου και ένα άλλο παιδί δεν συμμετείχαν, απλά έτυχε να περάσουν από την αίθουσα και επειδή κάποια καθηγήτρια τα είδε να τρέχουν (υπόψιν έτρεχαν για να μην είναι παρόντες) τα κατηγόρησε ως συνεργάτες. Άρα η ενοχή πως αποδεικνύεται; Με υπόνοιες; Εάν εμείς ως γονείς δεν ενδιαφερόμασταν τι θα συνέβαινε; Οι έφηβοι δεν αποκαλύπτουν συμμαθητές τους για να μην θεωρηθούν «καρφιά» στην ομάδα των συνομήλικων τους. Άρα τα δυο παιδιά θα στιγματίζονταν χωρίς να φταίνε λόγω του ότι έτρεξαν!

Δηλαδή όποιος τρέχει είναι ένοχος μιας πράξης και πρέπει να του επιβληθεί η εσχάτη των σχολικών ποινών, η αποβολή δηλαδή; Πώς να εμπιστευθώ ένα σχολείο που μιλάει με ξύλινη γλώσσα χωρίς πρόθεση για διάλογο. ΈΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ που όποτε αφήνω το παιδί μου το πρωί σε παρακείμενο ελεύθερο χώρο, βλέπω 7-8 παιδιά να κάνουν κοπάνα και να καπνίζουν.

Αυτά δεν στιγματίζονται στα μάτια των άλλων παιδιών; Το σχολείο δεν ενδιαφέρεται γιατί οι μαθητές δεν μπαίνουν στο σχολείο; Τι εικόνα δίνουν στη γειτονιά; Η απάντηση που πήρα είναι ότι εάν είναι έξω από το σχολείο δεν τους ενδιαφέρει τι κάνουν. Άραγε πως αγκαλιάζουν τους μαθητές τους; Διώχνοντας και άλλα παιδιά με υπόνοιες ενοχής; Στιγματίζοντας αθώα παιδιά διευθυντές και υποδιευθυντές που έχουν το ρόλο του άρχοντα; Που ακολουθούν κανόνες ξερά χωρίς να έχουν κατανοήσει ότι κάθε παιδί είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα και θέλει διαφορετική αντιμετώπιση σε συνεργασία με τους γονείς που απλώνουν το χέρι της συνεργασίας. Άμεσα δε απευθύνθηκα στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση όπου ενημέρωσα για το συμβάν όμως και εκεί απλά μου ανέφεραν το ΦΕΚ για τις αποβολές… χωρίς να δώσουν τη δέουσα προσοχή και αξιολόγηση των στοιχείων.

Κλείνοντας μετά από επιμονή μας ως γονείς για εξέταση των στοιχείων αποδείχθηκε η αθωότητα δύο παιδιών ένα από τα οποία ήταν το δικό μου αφήνοντας ερωτηματικά κατά πόσο ο ρόλος των σχολείων είναι εκπαιδευτικός ή απλά τιμωρητικός χωρίς διάθεση για διερεύνηση των πραγματικών γεγονότων»

Η ποινή

Στην εισαγωγή της, η ίδια προσεγγίζει την έννοια της ποινής της τιμωρίας και κάνει αναφορά στο θεσμικό πλαίσιο:

«Η Ποινή της τιμωρίας χρησιμοποιείται ως μέσο διαπαιδαγώγησης στα παιδιά για κάποια παράβαση κανόνων που έχουν τεθεί από μία άρχουσα τάξη. Στην περίπτωση των μαθητών η τιμωρία επιβάλλεται από την άρχουσα τάξη που είναι οι καθηγητές για την παράβαση κανόνων ή την ανάρμοστη συμπεριφορά που έχουν επιδείξει. Η έννοια της τιμωρίας όμως οφείλει να έχει τη μορφή της φυσικής συνέπειας για τους μαθητές ώστε να μπορούμε να οριοθετήσουμε τις πράξεις τους.

Διαμορφώνουμε δηλαδή μια ηθική συνείδηση όπου θεωρώ ότι είναι αδιανόητο να αποκλείουμε τους μαθητές από το σχολικό περιβάλλον με αποβολές. Τοιουτοτρόπως ποια ηθική συνείδηση διαμορφώνουμε;

Τα παιδιά για να καταλάβουν την ανάρμοστη πράξη τους θα πρέπει πρώτα να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι που τα περιβάλλουν στο σχολείο τα αγαπάνε, ότι είναι κοντά τους και συνεργάζονται με τους γονείς των παιδιών ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν από τα λάθη και όχι να στιγματίζονται ως αναρχικά στοιχεία κοινώς μαύρα πρόβατα. Σύμφωνα με τα νόμο ( ΝΟΜΟΣ ΥΠ΄ ΑΡΙΘ. 1566/1985 ΦΕΚ 167/Α/30-9-1985) η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ορίζονται υποχρεωτικές και αποσκοπούν στη δημιουργία μελλοντικών πολιτών με κριτική σκέψη, συλλογική προσπάθεια, συνεργασία, σεβασμό του ανθρώπου, διεύρυνση των αξιών τους και ρύθμιση της συμπεριφοράς τους σύμφωνα με το σύστημα των αξιών τους.

Στο πλαίσιο της συλλογικότητας προωθείται η έννοια της διαφορετικότητας, αποδοχής, σεβασμός σε παιδιά από άλλες χώρες, συμπερίληψη παιδιών με αναπηρία μιας και το σχολείο αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας. Σύμφωνα με την Εγκύκλιο 141522/Γ2/9-11-2010
«Οι σχολικές κυρώσεις πρέπει να επιβάλλονται κλιμακωτά».

Στις περιπτώσεις των μαθητών/τριών που δε βελτιώνουν τη συμπεριφορά τους ο Σύλλογος Διδασκόντων/ ουσών προβαίνει στη λήψη μέτρων, τα οποία είναι:
α) προφορική παρατήρηση,
β) επίπληξη,
γ) αποβολή από τα μαθήματα μίας (1) ημέρας,
δ) αποβολή από τα μαθήματα δύο (2) ημερών,
ε) αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος».

zarpanews.gr

Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.